Όσο και να ψάξει κανείς στο βιβλίο των κανονισμών του μπάσκετ, δεν πρόκειται να βρεί πουθενά μια διάταξη που να απαγορεύει στην χειρότερη από τις δύο ομάδες να διεκδικήσει το παιχνίδι στο τέλος με μια χωρίς λογική, αλλά με πολύ πάθος, κατάθεση ψυχής.
Τον παραπάνω κανονισμό θα το βρείτε μόνο στο καταστατικό που έχει συνταχθεί πραξικοπηματικά από την κάστα που λυμαίνεται εδώ και δεκαετίες το Ελληνικό μπάσκετ. Και μόνος αποδέκτης του παραπάνω κανονισμού, ήταν είναι και θα είναι ο Ολυμπιακός. Απλά και όμορφα.
Το παιχνίδι
Πριν το τζάμπολ στο ΣΕΦ, κανείς δεν περίμενε τον Παναθηναϊκό με την υπεροπτική συμπεριφορά και τη χαλαρότητα του πρώτου παιχνιδιού. Την αγωνιστική μεταμόρφωση και την αλματώδη βελτίωση των αντιπάλων όμως, έπρεπε πρώτοι από όλους να την περιμένουν το προπονητικό τιμ και οι παίκτες του Ολυμπιακού. Αντ’αυτού, η ομάδα επέστρεψε στη συνηθισμένη της αστάθεια, με μονάδες όπως ο Μάντζαρης και ο Μακλίν να παραπαίουν πάλι στο ουδέτερο, αν όχι στο αρνητικό, πρόσημο και με τον προπονητή της να κάνει αλλαγές με το χρονόμετρο, ουρλιάζοντας με την απουσία του στα πολυσυζητημένα νεκρά διαστήματα. Αν συνυπολογίσει κανείς ότι οι ηγέτες του Ολυμπιακού κινήθηκαν σε ρηχά νερά με σκόρπια και ασύντακτα αγωνιστικά ξεσπάσματα και το γεγονός ότι πολύτιμες μονάδες όπως ο σταθερός Μιλουτίνοφ και ο mvp των κρισίμων μάτς Κώστας Παπανικολάου χάθηκαν στη γενικότερη μετριότητα, το αποτέλεσμα είναι απολύτως λογικό.
Ο κόσμος
Σε όλα τα γήπεδα του κόσμου, ανεξαρτήτως αθλήματος, ο ρόλος του κόσμου είναι να σπρώχνει την ομάδα και να της δίνει κουράγιο. Στο γήπεδο του μπασκετικού Ολυμπιακού, παραδόξως συμβαίνει το αντίθετο. Για να ξεσηκωθεί η κερκίδα, πρέπει η ομάδα να ξεσπάσει αγωνιστικά με ένα σερί. Όποιος ήταν σήμερα στο γήπεδο το ξέρει καλά. Στο νεκρό τρίτο δεκάλεπτο της ομάδας, θα μπορούσε κάποιος να ακούσει ακόμη και έναν αναπτήρα που έπεφτε στο παρκέ του ΣΕΦ. Κι αν μερίδιο ευθύνης σε αυτό έχει ως επί το πλείστον ο σχετικά «ποδοσφαιρικός» κόσμος του Ολυμπιακού, δεν μπορεί κανείς να μη συνυπολογίσει και την παράμετρο ενός κρύου και εντελώς «αντιμπασκετικού» γηπέδου. Αν όσα λέγονται ισχύουν και υπάρχει η δυνατότητα μεταφοράς της έδρας στο Ελληνικό, οι αδερφοί Αγγελόπουλοι πρέπει να το προχωρήσουν με συνοπτικές διαδικασίες.
Η διαιτησία
Τα τέρατα που συμβαίνουν εδώ και χρόνια στο Ελληνικό μπάσκετ μας έχουν διδάξει το εξής: Υπάρχουν δύο τρόποι για να σε αδικήσει η διαιτησία. Μάρτυρες του πρώτου τρόπου γίναμε την Κυριακή στο ΟΑΚΑ. Μικρά σφυριγματάκια σε μικροεπαφές καθ’όλη τη διάρκεια του παιχνιδιού που δίνουν την αίσθηση στον παίκτη ότι δεν μπορεί να παίξει άμυνα στο 100%. Τον δεύτερο και πιο θεαματικό τρόπο τον βιώσαμε σήμερα. Το επιθετικό φάουλ που δεν χρεώνεται στον Σίγκλετον με τη διαφορά στου τέσσερις πόντους, και χρεώνεται αντίστροφα ως αμυντικό φάουλ στον Παπαπέτρου και μάλιστα με δύο βολές, αποτελεί σκάνδαλο για το Ελληνικό μπάσκετ. Γράψτε λάθος. Αποτελεί σκάνδαλο ακόμη και για το ελληνικό μπάσκετ. Δυστυχώς αφού το μαχαίρι δεν μπήκε στο κόκκαλο από τους Αγγελόπουλους τα πρώτα χρόνια της διοίκησης τους, όταν βλέπαμε τον Διαμαντίδη να αποπειράται να γκρεμίσει τον Πεν και τον Γιασικεβίτσιους να κάνει 5(!!!) βήματα πριν βάλει τρίποντο στη λήξη του χρόνου, πολύ φοβάμαι πως τώρα είναι πλέον αργά.
ΥΓ. Ένα μεγάλο ματς ρε Γιώργαρε.