Ο αποψινός Ολυμπιακός παρουσιάστηκε πολύ διαφορετικός από ότι στα προηγούμενα παιχνίδια. Παρουσιάστηκε κυρίως υποψιασμένος. Ήταν φανερό από το πρώτο λεπτό ότι άπαντες είχαν απόλυτη επίγνωση της ποδοσφαιρικής ανωτερότητας του αντιπάλου.
Δεν είναι έγκλημα, ούτε ηττοπάθεια. Η Μπέτις είναι μια ομάδα που πρωταγωνιστεί ήδη στην Ισπανία, έχει παίκτες ταλαντούχους και φιλόδοξους, αξιόλογο προπονητή και εν γένει τρομακτικές δυνατότητες. Ο κινηματογραφικός τρόπος με τον οποίο άλλαζαν οι ποδοσφαιριστές της τη μπάλα στην επίθεση ήδη από το πρώτο ημίχρονο το πιστοποιούν.
Στο αρχικό σχήμα του Μάρτινς παρατηρήθηκαν δύο σημαντικές ανορθογραφίες. Από τη μία, ο χωρίς λόγο νευρικός Μπουχαλάκης που, δικαιολογημένα, ανάγκασε τον προπονητή του σε μία κίνηση εκ διαμέτρου αντίθετη της ποδοσφαιρικής φιλοσοφίας του. Η αλλαγή του πριν καν τελειώσει το πρώτο ημίχρονο φάνταζε εξέλιξη λογική και επιβεβλημένη. Οι αποδοκιμασίες της εξέδρας και η κακή απόδοση τον έκαναν μια ωρολογιακή βόμβα, έτοιμη να αποβληθεί ανά πάσα στιγμή.
Η δεύτερη σημαντική ανορθογραφία του Μαρτίνς ήταν η επιλογή του Χασάν αντί του Γκερέρο. Όχι μόνο λόγω της τραγικής αντίδρασης του στη μεγαλύτερη ευκαιρία του Ολυμπιακού στο πρώτο ημίχρονο. Άλλωστε σε έναν επιθετικό, το γκολ δεν είναι μόνο θέμα ικανότητας. Είναι περισσότερο θέμα ρυθμού, ψυχολογίας και πνευματικής ετοιμότητας. Στοιχεία τα οποία έδειξαν προς το παρόν να λείπουν από το ρεπερτόριο του συγκεκριμένου ποδοσφαιριστή.
Τα ευρωπαϊκά ματς, τα ματς της υψηλής πίεσης, τα ματς εκείνα στα οποία η αμυντική λειτουργία πρέπει να ξεκινάει από το επιθετικό μισό του Ολυμπιακόυ είναι κομμένα και ραμμένα στα μέτρα του Γκερέρο. Ο Ισπανός μπορεί να έχει κι εκείνος έλλειμμα στο εύκολο γκολ, όμως έχει δείξει μέχρι στιγμής εκπληκτική ικανότητα στην πίεση ψηλά, στο άνοιγμα των χώρων και στο γρήγορο μοίρασμα της μπάλας στους επιθετικούς.
Όσο για την τρίτη αλλαγή στην ενδεκάδα, εκείνη του Γιασίν Μεριά, ήταν εκείνη που φάνηκε να αποδίδει με τον καλύτερο τρόπο από τις υπόλοιπες. Παρονομαστής αυτής της ομαλής ενσωμάτωσης ήταν ο απροσπέλαστος Γιάγκος Βούκοβιτς που για ακόμη μια φορά ανέβασε επίπεδο τη συνολική αμυντική λειτουργία της ομάδας. Άριστες τοποθετήσεις, αλάνθαστος στον αέρα και συνολικά ηγετική παρουσία, με μοναδική εξαίρεση το ασυγχώρητο για το επίπεδο του λάθος του 60ου λεπτού.
Όσο τα λεπτά κυλούσαν, ο Ολυμπιακός έμοιαζε αμήχανος. Δυσκολευόταν να προσαρμοστεί σε έναν τρόπο παιχνιδιού στον οποίο δεν είναι μαθημένος να παίζει. Έναν τρόπο παιχνιδιού που οι συνθήκες του επέβαλαν να υιοθετήσει, απέναντι σε μία ομάδα που ανά πάσα στιγμή μπορούσε να τον σκοτώσει.
Ο Μάρτινς στην αλλαγή του 70ου λεπτού, επέλεξε να αντικαταστήσει τον Γιάννη Φετφατζίδη, παρόλο που ο Ποντένσε βρισκόταν εκτός τόπου και χρόνου μέχρι εκείνη τη στιγμή, πιθανότατα με το σκεπτικό ότι ο βραχύσωμος Πορτογάλος μάγος είναι ο παίκτης που μπορούσε να του δώσει το παιχνίδι με μισή ενέργεια, ωστόσο το αριθμητικό μειονέκτημα μετά την αποβολή του Τσιμίκα του άλλαξε τα σχέδια.
Τα τελευταία είκοσι λεπτά ήταν μαρτυρικά. Το γήπεδο, κατηφορικό. Από τη μία πλευρά παρατηρούσες μια ομάδα που ζητούσε απεγνωσμένα και με κάθε τρόπο το γκόλ της νίκης. Και από την άλλη πλευρά, μία ομάδα που φτιάχνεται τώρα. Μία ομάδα που κλήθηκε για 90’ να παίξει, ελέω ανωτερότητας του αντιπάλου, ένα ποδόσφαιρο το οποίο δεν είναι χτισμένη να παίζει.
Μια ομάδα που για 90′ κατέθεσε την ψυχή της στο γήπεδο.
Μια Ευρωπαϊκή ομάδα με παρελθόν, παρόν και μέλλον!
ΚυρΣάββας
#κατιμαγικο
για άμεση κι έγκυρη ενημέρωση.
