Τα ευρωπαϊκά παιχνίδια είναι ένας καθρέφτης ευκρινής και αμείλικτος. Συχνότερα αδικεί παρά κολακεύει. Στα Ευρωπαϊκά παιχνίδια δεν υπάρχουν Τζήλοι και Κουτσιαύτηδες. Στα ευρωπαϊκά παιχνίδια δεν υπάρχουν αντίπαλοι που διαλέγουν σε ποια ματς θα εμφανιστούν στο γήπεδο για τους τύπους και σε ποια θα πεθάνουν μέσα σε αυτό. Ο ευρωπαϊκός καθρέφτης, είναι αυτός που δίνει τον σημαντικότερο τόνο αισιοδοξίας για το φετινό ερυθρόλευκο εγχείρημα.
Ο αμήχανος και δυσλειτουργικός Ολυμπιακός που κερδίζει σχεδόν όλα τα εν Ελλάδι παιχνίδια του με το ζόρι, δεν θυμίζει σε τίποτα το γεμάτο αυτοπεποίθηση και ενέργεια σύνολο που έχει σταθεί εξαιρετικά σχεδόν σε όλες τις Ευρωπαϊκές του παραστάσεις. Το σύνολο που προκρίθηκε πανάξια στους ομίλους απέναντι σε μια πρωταγωνίστρια ομάδα του Αγγλικού πρωταθλήματος και κοίταξε στα μάτια για 70 λεπτά τη Μίλαν των 7 ευρωπαϊικών τροπαίων μέσα στο σπίτι της.
Οι ερυθρόλευκοι για πρώτη φορά το τελευταίο διάστημα κατάφεραν να απεμπλακούν από την πιο τρανταχτή και ολέθρια αγωνιστική τους αδυναμία: Την πολυδιαφημισμένη «σπατάλη» του πρώτου ημιχρόνου. Παρουσιάστηκαν πνευματικά έτοιμοι, επιτέθηκαν συντονισμένα από το πρώτο λεπτό, και κατόρθωσαν μόλις στο 5ο να προηγηθούν με ένα γκολ ενδεικτικό της κλάσης του Τοροσίδη.
Η παλιννόστηση του Τόρο ενθουσίασε ελάχιστους το καλοκαίρι. Η προχωρημένη ηλικία του και η λαχτάρα του κόσμου για φρέσκα ονόματα έκαναν τη μεταγραφή αυτή να υποτιμηθεί και να περάσει πιο αψήφιστα από όσο έπρεπε. Ο Τοροσίδης όμως είναι ο παίκτης που χρειάζεται όσο τίποτα μια ομάδα που βρίσκεται στο στάδιο αναδόμησης που διανύει τη δεδομένη περίοδο ο Ολυμπιακός. Πέρα από την αγωνιστική του χρησιμότητα, που αποδείχθηκε για άλλη μια φορά απόψε, προσφέρει σε ζητήματα νοοτροπίας, ομοιογένειας και πρωταθλητισμού.
Στα θετικά του παιχνιδιού συμπεριλαμβάνεται ακόμη και η αγωνιστική ανάκαμψη του Χριστοδουλόπουλου. Σε μια θέση που ούτε γνωρίζει ούτε αγαπάει, ο Λάζαρος κατάφερε να ανεβάσει το επίπεδο της απόδοσης του και να θυμίσει σε όλους ποιος είναι, με το εξαιρετικό γκολ που σημείωσε. Πάλεψε, έδωσε μάχες, πίεσε σαν να ήταν πρωτοεμφανιζόμενος και άφησε υποσχέσεις για το ντέρμπι της Κυριακής με τον Παναθηναϊκό.
Η άμυνα του Ολυμπιακού, παρά το γκολ που δέχτηκε, κινδύνεψε ελάχιστα εώς καθόλου κατά τη διάρκεια του παιχνιδιού, γεγονός που μάλλον οφείλεται περισσότερο στην επιθετική ανυπαρξία του αντιπάλου. Ωστόσο, κανείς δεν μπορεί να μην αναγνωρίσει πόσο ευεργετικά αρχίζουν να αποδεικνύονται τα συνεχόμενα υψηλού επιπέδου παιχνίδια στα πόδια του Σισέ. Ο Σενεγαλέζος μοιάζει αυτή τη στιγμή να είναι ο πιο φορμαρισμένος κεντρικός αμυντικός του Ολυμπιακού, θυμίζοντας σε πολλά την περσινή εξαιρετική του εικόνα.
Στα μάτια μου, η άχρωμη και αδιάφορη Ντουντελάντζ διαφέρει από τις ομάδες μέτριας δυναμικότητας του ελληνικού πρωταθλήματος μονάχα σε ένα σημείο: Δεν κατέβηκε στο γήπεδο με έντεκα παίκτες πίσω από τη μπάλα και μοναδικό στόχο να καταστρέψει το παιχνίδι του ισχυρότερου αντιπάλου.
Το μάθημα που μπορεί λοιπόν να πάρει ο Ολυμπιακός αποχωρώντας θριαμβευτής από την αποψινή αναμέτρηση, είναι η νευραλγική σημασία της αξιοποίησης του πρώτου ημιχρόνου. Η όρεξη, το μεράκι και η αποτελεσματικότητα των ερυθρόλευκων στα πρώτα σαρανταπέντε λεπτά έκαναν το παιχνίδι να φαντάζει υγιεινός περίπατος και ξεμούδιασμα ενόψει του ελληνικού «ελ-κλάσσικο». Αν στο πρώτο ημίχρονο εμφανίζονταν με τη συνηθισμένη νοθρότητα τους, πιθανόν τα πράγματα να εξελίσσονταν διαφορετικά και να ζούσαμε ένα από τα κυριακάτικα «θρίλερ» του Ελληνικού πρωταθλήματος.
Το αστραφτερό, Ευρωπαϊκό «κοστούμι» του Ολυμπιακού απλοποίησε τα πράγματα και μετέτρεψε την μεσοβδόμαδη αγγαρεία σε χορταστικό θέαμα για τους 25.000 οπαδούς που βρέθηκαν στο Καραϊσκάκη για να το παρακολουθήσουν.
Το κλίμα μετά τις συνεχόμενες θετικές εμφανίσεις μοιάζει να αναθερμαίνεται, οι καρδιές επιστρέφουν στη θέση τους μετά την αναπόφευκτη φθινοπωρινή αγωνιστική «κοιλιά» και ο Ολυμπιακός κατευθύνεται αισιόδοξος στο μεγάλο ντέρμπι της Κυριακής με τον Παναθηναϊκό. Το αν θα αποδειχθεί εφαλτήριο αντεπίθεσης ή καταδικαστικό για την υπόλοιπη σεζόν, εξαρτάται από εκείνον και μόνο.
ΚυρΣάββας
#κατιμαγικο