To δέντρο και το δάσος

Το πρωτάθλημα κατά πάσα πιθανότητα χάθηκε. Ακριβέστερα, ένα ακόμη πρωτάθλημα χάθηκε. Εκτός συγκλονιστικού απροόπτου, η ομάδα θα μείνει για δεύτερη συνεχόμενη χρονιά χωρίς τίτλο.

Αν συνυπολογίσει κανείς ότι ο πολυδιαφημισμένος για την δεινότητα του στα κρίσιμα ματς Ολυμπιακός, τελειώνει με άδεια χέρια μια σεζόν στην οποία ηττήθηκε στον τελικό κυπέλλου από την ΑΕΚ, και χάνει το πρωτάθλημα ενώ κατάφερε να σπάσει την έδρα του Παναθηναϊκού, αντιλαμβάνεται ότι μιλάμε για μια κολοσσιαίων διαστάσεων αποτυχία. Όμως δυστυχώς, αυτό είναι μόνο η κορυφή του παγόβουνου.

Η αυτοκριτική

Χθες δεν υπήρχαν δικαιολογίες. Δεν υπήρχαν οι 37 βολές, δεν υπήρχαν τα επιθετικά φάουλ που έγιναν αμυντικά στο πιο κρίσιμο σημείο του αγώνα. Δεν υπήρχε καν ένας αντίπαλος που έπιασε σε απόδοση το peak των δυνατοτήτων του. Χθες υπήρχε μόνο ένας Ολυμπιακός εκνευριστικά προβλέψιμος, ασυγχώρητα αργός, και για ακόμη μια φορά επιθετικά τρισάθλιος. Ακόμη και η αμυντική χαλαρότητα που επέδειξε κατά διαστήματα η ομάδα, ωχριά ως αγωνιστικό μειονέκτημα μπροστά στην παροιμιώδη επιθετική δυστοκία που εμφάνισε καθ’ολη τη διάρκεια του χθεσινού αγώνα. Προσοχή. Δεν μιλάμε απλά για νεκρά διαστήματα όπως στο προηγούμενο παιχνίδι. Μιλάμε για μια ομάδα που καθ’όλη τη διάρκεια του σαρανταλέπτου έδειχνε να υποφέρει για να σκοράρει. Αργές επιθέσεις που άγγιζαν τα όρια του εκνευρισμού, παντελής έλλειψη φαντασίας και μια επιθετική λειτουργία παθολογικά εξαρτημένη από τους πυλώνες Σπανούλη-Πρίντεζη.

Η νοοτροπία

Όμως ακόμη και η κάκιστη αγωνιστική εικόνα συγχωρείται. Κακές επιλογές ξένων, συσσωρευμένη κούραση από μια μακρά σεζόν γεμάτη τραυματισμούς και αλλεπάλληλα λάθη ενός αμφιλεγόμενου προπονητή μπορούν να την εξηγήσουν, αν όχι να τη δικαιολογήσουν. Εκείνο που είναι πραγματικά ασυγχώρητο είναι το γεγονός ότι η νοοτροπία «refuse to loose» που έχτισε εδώ και χρόνια ο Ολυμπιακός και αποτέλεσε διαχρονικά φόβητρο στα μάτια των αντιπάλων του, έχει πλέον ξεθωριάσει ανεπανόρθωτα. Όλα αυτά τα χρόνια, έχω δει τον Ολυμπιακό να χάνει άπειρες φορές. Ποτέ όμως δεν τον είχα δει να παρατάει τα παιχνίδια. Το μάτι των παικτών έχει σταματήσει να γυαλίζει και ώρες ώρες σου δίνουν πραγματικά την εντύπωση ότι αν το αγωνιστικό πλάνο στραβώσει, αδυνατούν να βγάλουν οποιαδήποτε αντίδραση. Και αυτό στην πραγματικότητα είναι σημαντικότερο και πιο ανησυχητικό από ένα κακό ματς, μια περίοδο ντεφορμαρίσματος, ακόμη και από μια κακή σεζόν.

Ο Παύλος

Όταν η κουβέντα φτάνει σε προσωπικότητες του διαμετρήματος του Παύλου Γιαννακόπουλου, τα χρώματα δεν έχουν σημασία. Πέρα από το τεράστιο έργο που επιτέλεσε ως παράγοντας του Παναθηναϊκού, η υστεροφημία του χτίστηκε με πράξεις μεγαλοψυχίας και παλικαριάς  όπως η προσφορά φαρμάκων στους τραυματίες της τραγωδίας της Θύρας 7 το 1981. Ας είναι ελαφρύ το χώμα που θα τον σκεπάσει, και ας ελπίσουμε ότι η Ελλάδα μπορεί να ξαναβγάλει επιχειρηματίες, αθλητικούς παράγοντες και ανθρώπους αυτού του ηθικού αναστήματος.

ΥΓ. Την Πέμπτη ό,τι και να γίνει στις 4 γραμμές του γηπέδου το παιχνίδι πρέπει να λήξει ειρηνικά. Όσοι θα κατηφορίσουν στον Πειραιά, πρέπει να μείνουν ήρεμοι μέχρι το τέλος και να χειροκροτήσουν τους παίκτες και τον προπονητή ανεξαρτήτως αποτελέσματος. Να δείξουν επιτέλους ένα πρόσωπο που αξίζει στην ομάδα που εδώ και χρόνια μας έχει χαρίσει ανεπανάληπτες στιγμές.