Το ματωμένο διαμάντι

Στο κυνικό ποδόσφαιρο του 2018, η καλή απόδοση δεν αποτελεί εχέγγυο πρωταθλητισμού. Δυστυχώς ή ευτυχώς, ως επι το πλείστον πρωταθλήτριες αναδεικνύονται οι ομάδες που έχουν αποκρυπτογραφήσει καλύτερα από τις άλλες την τέχνη του να κερδίζεις τα παιχνίδια στα οποία δεν παίζεις καλά.

Ένα τέτοιο παιχνίδι, διεξήχθη σήμερα στο Καραϊσκάκη. Ένα παιχνίδι στο οποίο ο Ολυμπιακός αντιμετώπισε δυο μεγάλες ατυχίες. Αφ ενός, τα πρώτα βιολιά του καταπονήθηκαν από τους αγώνες των εθνικών ομάδων τους. Οι βασικές αρχές του τρόπου ανάπτυξης που βλέπουμε από την αρχή της σεζόν ήταν και πάλι ευδιάκριτες, αλλά τα αποθέματα ενθουσιασμού και φρεσκάδας ήταν σημαντικά μικρότερα εν συγκρίσει με τα πρώτα εντός έδρας παιχνίδια.

Αφετέρου, ο αξιόμαχος Αστέρας Τρίπολης του άκρως υποτιμημένου Σάββα Παντελίδη κατέβηκε στο Καραϊσκάκη για να παίξει μπάλα, έστω με οποίο τρόπο μπορούσε. Τα πλήγματα που δέχθηκε στην αυτοπεποίθηση του από τις ληστείες που διέπραξαν εναντίον του οι παρασκηνιάρχες του ελληνικού ποδοσφαίρου, ήταν φανερά στον τρόπο που έμπαιναν οι παίκτες του σε κάθε φάση.

Κόντρα σε αυτές τις σημαντικές δυσχέρειες, ο Ολυμπιακός κατάφερε να βγει αλώβητος εξαιτίας του momentum που έχει χτίσει με τις μέχρι τώρα εμφανίσεις του, του θερμού για ακόμη μια φορά Καραϊσκάκης και της τεχνογνωσίας που έχει στον πρωταθλητισμό.

Το βάρος της φανέλας του, έμοιαζε να πέφτει ασήκωτο στις πλάτες των παικτών του Αστέρα, κάθε φορά που πλησίαζαν στο να κάνουν κάτι καλό στο μπροστινό μισό του γηπέδου.

Σε ποδοσφαιρικό επίπεδο, αυτό που τον κράτησε όρθιο στο διάστημα που πάσχιζε και του άνοιξε το δρόμο για το 3 στα 3 ήταν το μαύρο διαμάντι του.

Ο Μαντί Καμαρά, ο άσημος εικοσιδιάχρονος από τη Γουινέα που αποκτήθηκε σαν άνθρακας από την άγνωστη Αζαξιό της δεύτερης κατηγορίας της Γαλλίας και που τείνει με τις εμφανίσεις του να εξελιχθεί σε διαμάντι ανυπολόγιστης ποδοσφαιρικής και χρηματιστηριακής αξίας.

Το ασύλληπτο γκολ  είναι μόνο η κορυφή στο παγόβουνο της εμφάνισης του. Αυτά που τον έκαναν στα μάτια μου να ξεχωρίσει είναι δυο στοιχεία που αποτελούν ίδιον όλων των αστέρων  ομοθεσιτών του ανα τον πλανήτη.

Αρχικά, ο Μαντί σου δίνει την εντύπωση ότι βρίσκεται παντού στο γήπεδο. Κάτι που δεν συμβαίνει μόνο λόγω της εκπληκτικής αντοχής του. Οφείλεται περισσότερο στο ότι διαβάζει το παιχνίδι με τρόπο σπάνιο. Βρίσκεται πάντα μισή φάση μπροστά από την εξέλιξη του παιχνιδιού και αυτό αποτυπώνεται στον αριθμό των καίριων επεμβάσεων του.

Ξεχωρίζει ακόμη για την ωριμότητα και το decision making του. Παραθέτω χαρακτηριστικά τη φάση του 63ου λεπτού όπου αν και βρισκόταν σε πλεονεκτική θέση για σουτ και με την αυτοπεποίθηση του να βρίσκεται στα ύψη, σκέφτηκε ψύχραιμα και έσπασε τη μπαλα στον αμαρκάριστο Φορτούνη.

Όσο εκτυλισσόταν το παιχνίδι, το γκολ που εν τελεί πέτυχε ο Αστέρας φάνταζε εξέλιξη φυσιολογική. Ο Πέδρο Μάρτινς προέβη σε δυο βεβιασμένες αλλαγές παικτών που προσέδωσαν βέβαια σπίθα και φρεσκάδα αλλά δεν ήταν επαρκείς για το πολυπόθητο γκολ.

Την διαφορά έκανε εν τελεί η τρίτη του αλλαγή, ο Μπίρμπας Νάτχο που εξαρχής αποκτήθηκε για να δώσει το κάτι παραπάνω στη μεσαία γραμμή της ομάδας. Και απόψε ξεκίνησε με εμφατικό τρόπο να δείχνει τα διαπιστευτήρια του.

Κρύο αίμα, μια επαφή που αρκούσε για να δώσει τη νίκη και ένας έξαλλος πανηγυρισμός μπροστά στη θύρα 7. Με ένα γήπεδο να φλέγεται δείχνοντας τον δρόμο για το πιο γλυκό πρωτάθλημα της ιστορίας του Ολυμπιακού. Το 45ο!

ΚυρΣάββας

#κατιμαγικο