Η πολιτική στις μεταγραφές του Ολυμπιακού από φέτος αλλάζει εντελώς. Αν θέλετε τη γνώμη μου, το μεταγραφικό «μνημόνιο» έπρεπε να έχει εφαρμοστεί εδώ και χρόνια, όταν στα ταμεία της ομάδας έρρεαν τα χρήματα του ChampionsLeague. Αν στη θέση κάθε Ντα Κόστα, επιλεγόταν με προσεκτικό και στοχευμένο σκάουτινγκ ένας Σισέ, ο σύλλογος θα είχε εκτιναχθεί αγωνιστικά και οικονομικά.
Οι Έλληνες
Ο δεύτερος άξονας της φετινής μεταγραφικής πολιτικής του Ολυμπιακού είναι η περιβόητη «ελληνοποίηση» του ρόστερ. Επιλέγονται δηλαδή παίκτες που γνωρίζουν από πρώτο χέρι το DNAτου συλλόγου και τις καταστάσεις που διαδραματίζονται την τελευταία διετία στο Ελληνικό ποδόσφαιρο. Μετά την «έξυπνη βόμβα» που πυροδότησε λοιπόν ο Ολυμπιακός με την απόκτηση του Λάζαρου Χριστοδουλόπουλου ως ελεύθερου από την ΑΕΚ, και την καταπληκτική κίνηση με των άκρως φέρελπι Στέφανο Ευαγγέλου, εφόσον ολοκληρωθεί, στον Ολυμπιακό επιστρέφει από ώρα σε ώρα ο Γιάννης Φετφατζίδης. Kίνηση λογική αλλά ταυτόχρονα διφορούμενη.
Οι 3 σκέψεις
Οι μεταγραφές κρίνονται στο χόρτο και αυτό δεν σηκώνει συζήτηση. Ποιος περίμενε το 2010 την παταγώδη αποτυχία της μεταγραφής του Ριέρα, για τον οποίο γράφονταν ύμνοι; Ποιος αντίστοιχα περίμενε την αγωνιστική ανάσταση του Ορμπάιθ και τις εκπληκτικές του εμφανίσεις, όταν ο Ολυμπιακός τον αποκτούσε ως δανεικό από τη Μπιλμπάο; Η κάθε μεταγραφική κίνηση λοιπόν μπορεί να κριθεί σε τόσο πρώιμα στάδια μόνο ως προς το σκεπτικό και την λογική της, πράγμα που θα προσπαθήσουμε να κάνουμε απαντώντας στις 3 ερωτήσεις, που πρέπει να γίνονται πάντα και για κάθε μεταγραφή.
1) Χωράει ο Φετφατζίδης στον Ολυμπιακό;
Η απάντηση περίπλοκη. Αν ο ΠέδροΜάρτινς τον υπολογίζει για εξτρέμ, πιθανότατα ο Φέτφα έχει θέση στο ρόστερ. Με τους ανεκδιήγητουςΠάρντο και Σεμπά φευγάτους εκτός συγκλονιστικού απροόπτου, οι συγκεκριμένες θέσεις χρειάζονται ενίσχυση, τόσο ποσοτική όσο και ποιοτική. Ο Φέτφα μπορεί αναντίρρητα να προσφέρει λύσεις στα φτερά, ιδιαίτερα στις κλειστές άμυνες που ταλαιπωρούν εδώ και χρόνια τον Ολυμπιακό στο Ελληνικό Πρωτάθλημα. Εδώ όμως έρχεται το μεγάλο «αλλά». Αν ο Φετφατζίδης υπολογίζεται σαν δεκάρι από τον προπονητή, θα πρέπει ο Ολυμπιακός να παραχωρήσει έναν εκ των Φορτούνη-Μάριν. Κι όσο κι αν αυτό ξενίζει κάποιους, πρόκειται για τους δύο ποιοτικότερους παίκτες στην Ελλάδα. Ταπεινή γνώμη του γράφοντος, η ομάδα θα έβγαινε ξεκάθαρα ζημιωμένη από μια τέτοια κίνηση.
2) Μπορούσε να αποκτηθεί κάτι καλύτερο σε αυτά τα λεφτά;
Αν τα ποσά που ακούγονται αληθεύουν, τότε η απάντηση στο συγκεκριμένο ερώτημα είναι και πάλι μπερδεμένη. Μπορεί για το Φετφατζίδη να δαπανώνται λογικά χρήματα, όμως σε μια θέση που πονάει, ο Ολυμπιακός δεν πρέπει να προβαίνει σε ημίμετρα. Πρέπει να δαπανηθούν χρήματα για έναν βασικό παιχταρά, που θα κάνει τη διαφορά σε μία θέση, στην οποία η ομάδα πονάει για χρόνια. Για να το πούμε απλά και μπακαλίστικα: Καλύτερα να αποκτηθεί ένας ποδοσφαιριστής επιπέδου Κάμπελ με τα αντίστοιχα χρήματα, και να πάρουν πίσω του ευκαιρίες παιδιά όπως ο Μανθάτης και ο Βρουσάι, παρά να αποκτηθούν 2-3 «Φετφατζίδηδες».
3) Τι σημαίνει αυτή η μεταγραφή σε ένα δεύτερο επίπεδο;
Πρόχειρο και ελλιπή σχεδιασμό. Toγεγονός ότι οι δύο προαναφερθέντες μεταγραφικοί άξονες του Ολυμπιακού είναι σωστοί, δεν σημαίνει ότι η ομάδα πρέπει να αποκτά όποιον Έλληνα παίκτη κυκλοφορεί σε λογική τιμή. Ο Φετφατζίδης είναι ένας ποδοσφαιριστής αναγνωρισμένου ταλέντου και αυτό δεν αμφισβητείται από κανέναν, πάσχει όμως σε δύο βασικότατα σημεία. Το πρώτο εξ’αυτών έγκειται στην καθαρά αγωνιστική στασιμότητα στην οποία τον οδήγησαν τα τέσσερα χρόνια του στην Αλ Αχλί και σε ένα πρωτάθλημα-παρωδία. Το δεύτερο είναι όμως ακόμη σημαντικότερο. Ένας ταλαντούχος παίκτης που σε ηλικία 23 ετών, αποχωρεί από το πρωτάθλημα της Ιταλίας για να κάτσει πάνω σε ένα βαρύ συμβόλαιο στα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα, πάσχει ξεκάθαρα από έλλειψη φιλοδοξίας και δίψας για διάκριση. Και στη νέα εποχή του Ολυμπιακού, όπου τίποτα δεν είναι πλέον δεδομένο, αυτό ΠΡΕΠΕΙ να είναι το βασικότερο στοιχείο στο χαρακτήρα του κάθε παίκτη!
Κυρ-Σάββας
#κατιμαγικο