Η εποχή της συμμαχίας ΠΑΟΚ, Παναθηναϊκού, ΑΕΚ φαντάζει ένα μακρινό ανέκδοτο στον ευμετάβλητο κόσμο του ελληνικού ποδοσφαίρου. Το πως καθιερώθηκε στη συνείδηση κόσμου του «τριφυλλιού» ότι έπιασε ο πόνος τον Ιβάν Σαββίδη να συνεισφέρει, με τον τρόπο του, για να βγει η χρονιά είναι άλλου παπά Ευαγγέλιο.
Ο Ιανουάριος εξελίχτηκε σε μία συντονισμένη προσπάθεια, ακόμη κι εντός Παναθηναϊκού, να φανεί πόσο καλός είναι ο ΠΑΟΚ που δεν θέλει να πάρει παίκτη από προσφυγή (έτσι έχασε τον κλεισμένο Χουλτ), που δίνει ένα σκασμό λεφτά και δανεικούς για τον Μολέντο ο οποίος το καλοκαίρι έμενε ελεύθερος, που χρύσωνε τον Κουρμπέλη για να πάρει το αεροπλάνο για Θεσσαλονίκη.
Ήταν μία καλά οργανωμένη προσπάθεια, σύμφωνα με τα δεδομένα της εποχής, να φανεί ο Παναθηναϊκός μικρότερο μέγεθος του ΠΑΟΚ. Με την τότε σχέση Σαββίδη-Κυβέρνησης να είναι στα πολύ up της, να φανεί ότι ο Αλέξης Τσίπρας παίρνει επάνω του τη σωτηρία του «τριφυλλιού» αφού ο… δικός του κάνει δουλίτσα! Όταν δεν έχεις να φας, ακόμη κι ένα ξεροκόμματο μοιάζει λουκούλλειο γεύμα. Εκεί κατάντησε, δυστυχώς, ο πάλαι ποτέ άρχοντας του ελληνικού ποδοσφαίρου. Ανεξάρτητα κι αν πίσω από τις… ευεργεσίες ήταν ο Πρωθυπουργός που μέσω ενός σχηματισμού τού 3% μπλόκαρε, για τα αυγά κορμοράνων, την ανέγερση νέου γηπέδου στον Βοτανικό. Όπου τότε θα είχε αλλάξει η ιστορία μία και καλή…
Βέβαια, τώρα, έχει εμπρός του μία ολόχρυση ευκαιρία να σβήσει το κακό παρελθόν και να εκμεταλλευτεί την παρατεταμένη προεκλογική περίοδο που διανύουμε. Να βάλει το χεράκι του, να διαψεύσει όσους έχουν άποψη ότι δεν νομοθετείται το Athens Alive, να δώσει την απαραίτητη ώθηση στον Δημήτρη Γιαννακόπουλο και τους συμπαίκτες του. Όχι για εντυπώσεις και μέχρι τις Εκλογές του 2019, αλλά γενικά. Το πολιτικό παρελθόν του, όσον αφορά τα πάντα και όχι μονάχα το ποδόσφαιρο, είναι αρνητικός οιωνός εξελίξεων. Υπάρχει κόσμος, όμως, που έχει πιπίλα το «δεν θέλει ο Τσίπρας να υποβιβαστεί ο Παναθηναϊκός επί των ημερών του». Προφανώς, όμως ειλικρινά τούτο δεν σημαίνει τίποτα.
Η τριανδρία αυτών που θα έσωζαν ή αναμένεται να σώσουν τον Παναθηναϊκό από την καταστροφή συμπληρώνεται με τον Γιάννη Αλαφούζο, ο οποίος από το 2012 είχε την τιμή ν’ απολαμβάνει στήριξη που όμοιά της δεν είχε συναντηθεί ποτέ στη σύγχρονη ιστορία του Παναθηναϊκού σε επίπεδο διοίκησης. Με κληρονομιά «εφόδια» της πολυμετοχικότητας για μεγάλο διάστημα έκανε το άσπρο, μαύρο. Πούλησε διαρκείας ακόμη και σε θύρες, οι οποίες δεν φτιάχτηκαν ποτέ. Ανακατασκεύασε τη Λεωφόρο στα λόγια. Βοήθησε τον σύλλογο ν’ αποκτήσει ιδιόκτητο προπονητικό κέντρο, που δεν καταγράφεται πουθενά ως περιουσιακό στοιχείο της ΠΑΕ. Πολέμησε, με τεράστιο κόστος για τον σύλλογο, επικοινωνιακά το παρασκήνιο για να δημιουργηθεί νέο κατεστημένο που θα έχει το «τριφύλλι» στην απ’ έξω! Ούτε επίτηδες…