Ένας Παναθηναϊκός, μικρός και βολικός!

Θα ήταν διαφορετική η συζήτηση για το 1-0 επί του Ατρόμητου, αν δεν είχε προηγηθεί η διήμερη απεργία μετά το Πάσχα. Από τη στιγμή που υφίσταται ο διαχωρισμός του ρεαλιστικά σωστού με το ρεαλιστικά ηθικό, δεν έχει κανένα απολύτως νόημα το «τρίποντο» για το «τριφύλλι» έστω κι αν ο αντίπαλος ανήκει στις καλύτερες ομάδες φέτος της Super League. Κι αυτό διότι δεν έχει κανένα νόημα η συζήτηση επί αγωνιστικών ζητημάτων με ό,τι συμβαίνει.

Ούτε είναι διέξοδος από τη μαυρίλα και το δυσοίωνο μέλλον η αποθέωση παικτών και προπονητή, μετά από μία νίκη που άλλες εποχές όχι απλά θα ήταν αυτονόητη αλλά θ’ αποτελούσε και σημείο τριβής γιατί ήταν 1-0 κι αυτό με πέναλτι! Για το αγωνιστικό τμήμα θα μπορούσαν να γραφτούν ύμνοι, όπως από τούτο το βήμα πριν την απεργία. Έκτοτε, κι από τη στιγμή που λήφθηκε αυτή η απόφαση παρά τα χίλια δίκια, ο Παναθηναϊκός είναι απλώς μία εταιρεία η οποία δεν πλήρωσε το προσωπικό της, αυτό αντέδρασε και σύμβολα, ιδέες, ιστορία πέρασαν σε τελευταία μοίρα.

Πριν χρόνια διατυπώθηκε από τον υπογράφοντα η άποψη ότι σκοπός στην Ελλάδα είναι να δημιουργηθεί ένας πολυαθλητικός οργανισμός, όπως σ’ όλα τα καθεστώτα, γύρω από τον οποίο θα συσπειρωθεί το φίλαθλο συναίσθημα της συντριπτικής πλειοψηφίας της χώρας. Για να συμβεί τούτο, θα έπρεπε να γκρεμιστεί ο Παναθηναϊκός. Όχι να εξαφανιστεί. Να υπάρχει, αλλά μικρός. Λίγος. Τοσοδούλης, δίχως να μπορεί να κουμαντάρει τις εξελίξεις. Να τις παρακολουθεί, να χρησιμοποιείται, μα όχι να πρωταγωνιστεί.

Δυστυχώς τούτο – η σμίκρυνση, λέξη που κάποτε ενοχλούσε και στιγμάτιζε όσους τη μεταχειρίζονταν αλλά τώρα είναι της μόδας – συνέβη εκ των έσω, διότι δεν υπήρχε άλλος τρόπος. Έτσι τη στιγμή που ο Ερασιτέχνης είναι κλινικά νεκρός (μπάσκετ γυναικών στην Α2, πόλο επίσης, το βόλεϊ χαροπαλεύει κτλ), ο Ολυμπιακός παίζει ευρωπαϊκούς τελικούς και κατακτά ευρωπαϊκά τρόπαια. Μέσα στην κατάσταση αυτή δεν έχει καμία αξία το γκολ του Μουνιέ, οι αποκρούσεις του Βλαχοδήμου, η δυναμική επανεμφάνιση του Λουτσιάνο, ούτε η οργή λαού καμιά… 500αριά οπαδών που έβρισαν το παρελθόν!

Ο Παναθηναϊκός δεν είναι ομάδα τοπικού Πρωταθλήματος, να πανηγυρίζει νίκες με ομάδες γειτονικού χαρακτήρα, να χαρακτηρίζεται λαός μία συντριπτική μειοψηφία, ν’ απεργεί και να πηγαίνει σε αγώνες με μείον προπονήσεις. Όλα αυτά έγιναν καθημερινότητα επί Γιάννη Αλαφούζου κι αποτελούν λογική συνέχεια τού -37 από την κορυφή κι άλλων καταστάσεων, οι οποίες τότε αποθεώνονταν! Η κατάσταση τούτη είναι το χειρότερο στάδιο μετά τον αφανισμό. Διότι Παναθηναϊκός έτσι δεν θα μακροημερεύσει.

Και για να το προχωρήσουμε ακόμη περισσότερο. Μικρή σημασία έχει και τι, παράλληλα, συμβαίνει με άλλα σπορ το διάστημα αυτό. Δεν υπάρχει καλός Παναθηναϊκός και κακός Παναθηναϊκός. Κι όποιος τον διαχωρίζει, το πράττει σκόπιμα ώστε ν’ αναδειχτεί και να διχάσει. Η ΠΑΕ, η ΚΑΕ και δεν ξέρω εγώ τι άλλο είναι ανώνυμες εταιρείες και λογιστικά βιβλία! Το «τριφύλλι» είναι ένα και πρέπει παντού και πάντα να πρωταγωνιστεί ενωμένο κι ενιαίο. Εμείς είμαστε επιτυχημένοι κι άλλοι αποτυχημένοι; Δεν κάνει! Διότι, πλέον, όλοι γνωρίζουν ποιοι και πως έπαιξαν σκοτεινά παιχνίδια και… Mortal Kombat παραγόντων, με σκοπό την τελική επικράτηση. Τώρα ας ψάξουν να βρουν λύση. Τώρα όμως!