Euro 2004: Ο Άθλος των… Άθλιων

Το Euro 2004 αποτέλεσε τη μοναδική μεγάλη ευκαιρία να κάνουμε ποδόσφαιρο στην Ελλάδα. Φυσικά την παρατήσαμε!

Πέρασαν χρόνια που αυτή η ημέρα ήταν σαν επέτειος Εθνικής Εορτής. Για όσους βρεθήκαμε εκεί υπήρχε μία γλύκα στην καρδιά. Ένα μοναδικό μούδιασμα. Νιώθαμε -κάποιοι μπορεί να το αισθάνονται ακόμη- ξεχωριστοί. Ευλογημένοι. Σε άλλους μπορεί το βάρος για ό,τι ακολούθησε να είναι μεγαλύτερο. Να βιώνουν στο συναίσθημα της συνενοχής στο έγκλημα, που συντελέστηκε από την 4η Ιουλίου 2004 και ύστερα. Από την ημέρα που ο Θεός ξύπνησε, με την Ελλάδα Πρωταθλήτρια Ευρώπης.

Καμία μομφή δεν υπάρχει για τους ποδοσφαιριστές. Το επίτευγμά τους θα μνημονεύεται εις τους αιώνας των αιώνων, ως κάτι μοναδικό και άφθαστο. Πήραν το απαξιωμένο ελληνικό ποδόσφαιρο της Παράγκας και της μπινιάς και το απογείωσαν. Ολοκλήρωσαν έναν άθλο ασύγκριτο. Απλά τα αντισώματα στην αρρώστια υπήρξαν τόσο ισχυρά, που αυτό το νέο… 1987 όχι μόνο δεν έγινε εκμεταλλεύσιμο όπως στο μπάσκετ αλλά νομιμοποίησε όλο το σαθρό κατεστημένο στο στερέωμα του σπορ στη χώρα. Που έβγαλε λεφτά και έκανε όνομα επάνω στον ιδρώτα των διεθνών.

Euro 2004: Από ποιους έχασαν;

Βρεθήκαμε μία μεγάλη ομάδα συναδέλφων και, τότε, φίλων στον τελικό της Λισαβόνας. Γυρνώντας, μετά από μία μεγάλη -ευχάριστη- περιπέτεια, ένας συνάδελφος που δεν είχε ακολουθήσει στην Πορτογαλία μού πέταξε μία ατάκα την οποία θυμήθηκα σήμερα το πρωί: «Ρε συ κατάλαβαν από ποιους έχασαν;». Σοφό τουλάχιστον. Με το ερώτημα -επαναλαμβάνω για να μην υπάρχει παρεξήγηση- να μην αφορά τον Ρεχάγκελ και τους παίκτες.

14 μήνες πριν το έπος του «Λουζ» ήταν η Ριζούπολη. Βάλτε τις εικόνες αυτές πλάι-πλάι. Για ποιον λόγο άξιζε το ελληνικό ποδόσφαιρο της καφρίλας και της κατάντιας τέτοια μεγαλεία; Μετά από 15 χρόνια μπορώ, κάλλιστα, να δώσω την απάντηση σε εκείνο το ερώτημα. Φυσικά κατάλαβαν. Όχι μόνο κατάλαβαν, αλλά πείσμωσαν. Με αποτέλεσμα οι Πορτογάλοι να φτιάξουν δομικά το ποδόσφαιρό τους και να το εξελίξουν στα πάντα. Την ίδια ώρα που στην Ελλάδα αλλάζει, απλά, ο χαλίφης!

Στους «Άθλιους» του Ουγκό -υπό αυτήν την έννοια γίνεται η αναφορά στον τίτλο- περιγράφεται μέσω του τραγικού πρωταγωνιστή Γιάννη Αγιάννη, μεταξύ άλλων, η συνύπαρξη του καλού με το κακό. Η άτυπη αυτή μάχη επιβολής. Σε ένα χαμίνι του παγκόσμιου αθλητικού στερεώματος δόθηκε μία τιτάνια ευκαιρία να ξεβαλτώσει. Όχι μόνο αυτή η ευκαιρία χάθηκε. Το χειρότερο είναι πως όλα δείχνουν ότι δεν πρόκειται να παρουσιαστεί επόμενη ποτέ…