Ο Φεντερίκο Μακέντα είναι ο παίκτης που ήρθε να σηκώσει το βάρος του βασικού φορ στον Παναθηναϊκό.
Σ’ ένα ρόστερ με χαμηλό μέσο όρο ηλικίας είναι από τους εμπειρότερους και τους πλέον καλά αμειβόμενους. Η απουσία του από τις προπονήσεις έκανε «μπαμ». Άφαντος αγωνιστικά στο πρώτο ημίχρονο, ελαφρώς ανεβασμένος στο δεύτερο λόγω και της συνολικότερης ανόδου του «τριφυλλιού». Μοιραίος στο 80’, που ο Βέργος τον βγάζει μόνο του αλλά ο Ζίβκοβιτς τον νικά κατά κράτος.
Έγινε και γίνεται συζήτηση για το ποιος φταίει πιο πολύ. Ο Χατζηγιοβάνης που δεν έστειλε την μπάλα στα… μνήματα για να τελειώσει το παιχνίδι. Ή ο Μαυρομμάτης που έκανε το πέναλτι στην τελευταία φάση; Πριν απ’ αυτό πρέπει να ξεκαθαριστεί κάτι. Διότι πρόκειται για ρητορική οπαδικών εκπομπών αντιπάλων, η οποία υιοθετείται (για λόγους που δεν είναι της παρούσης ν’ αναλυθούν) από Παναθηναϊκούς. Τελικά ο Παναθηναϊκός, φέτος, αποτελεί μία νεανική ομάδα ή επειδή παίζουν σ’ αυτή ο Κολοβέτσιος, ο Γιόχανσον, ο Κουλιμπαλί οι «μπέμπηδες» δεν είναι μπέμπηδες;
Εφόσον ισχύει το δεύτερο μην ρίχνουμε το ανάθεμα στην απειρία των ποδοσφαιριστών και στο γεγονός πως παίζουν για πρώτη φορά φέτος στο υψηλότερο επίπεδο. Φυσικά το λογύδριο αυτό δεν ισχύει. Η έκδοση αυτή των «πράσινων» έχει πυρήνα, καρδιά και στήριγμα νεαρούς ποδοσφαιριστές, οι οποίοι μέχρι πριν λίγους μήνες ήταν ή φευγάτοι ή απαξιωμένοι.
ΚΡΑΞΙΜΟ ΜΕ ΜΕΓΑΛΗ ΕΥΚΟΛΙΑ
Αυτό που κάνει εντύπωση είναι το μεγάλο στόμα εναντίον του Τάσου και του Φάνη. Κάτι ακατάληπτα περί τσάμπα μαγκιάς, που δεν συνάδουν ούτε με το ήθος των παιδιών, ούτε με τον τρόπο που έχουν μεγαλώσει. Το καλοκαίρι, στη συνέντευξη και με τους δύο, κατάλαβα τι καπνό φουμάρουν. Ρωτούσα τον Φάνη και ήταν με το κεφάλι κάτω… Και τα λάθη του θα κάνει και καριέρα στον Παναθηναϊκό, διότι το αξίζει.
Το να μπαίνει κάποιος στη διαδικασία να κράξει μέχρι τέλους έναν ποδοσφαιριστή που ήταν συμπληρωματικός μέχρι πέρυσι και έναν άλλο που δεν τον έβλεπε ο προηγούμενος προπονητής, στα δικά μου μάτια, απλά βγάζει όλο το συσσωρευμένο κόμπλεξ για την πορεία των παικτών αυτών και της ομάδας που έκανε ρόμπα κόσμο και κοσμάκη το καλοκαίρι. Όταν γίνονταν συζητήσεις για υποβιβασμούς και να τους πάρουν, κάποιοι μάγκες, το σήμα! Αν όλα αυτά τα χρόνια στον Παναθηναϊκό υπήρχε τόσο έντονη κριτική και εξαντλητική προς αυτούς που έπρεπε, δεν θα είχαμε φτάσει εδώ… Οπότε κάλμα με τα πιτσιρίκια!
ΑΝΕΞΗΓΗΤΗ ΑΣΠΙΔΑ ΠΡΟΣΤΑΣΙΑΣ
Η ομάδα χάνει όλη μαζί και νικά όλη μαζί. Σίγουρα σε κάθε περίπτωση υπάρχουν διακριθέντες. Αυτοί που παίρνουν από το χεράκι τους υπόλοιπους. Εξ αρχής η γνώμη μου για τον Φεντερίκο Μακέντα προέκυψε από επιφυλακτική ματιά. Ασχέτως των οικονομικών δεδομένων που συζητήθηκαν και τελικά ίσχυσαν άλλα. Πιθανότατα η γνώμη αυτή τον έκανε αυτόματα αγαπητό στους αναζητούντες άλλοθι για τον καλοκαιρινό εμετό. Για τον πόλεμο στον Καμπετσή για το Ολυμπιακό παρελθόν του. Για το κόκκινο στη φανέλα από το λογότυπο του ΠΑΜΕ ΣΤΟΙΧΗΜΑ. Για τον ερχομό του Βέργου και το αράδιασμα 3-4 παικτών των «ερυθρόλευκων» ακόμη που, παρά τη βεβαιότητα, δεν ήρθαν τελικά.
Ο Μακέντα είναι μέλος της ομάδας και, ανεξαρτήτως άποψης για την αγωνιστική του αξία, υπάρχουν δεδομένα γι’ αυτόν. Πρώτον, μέχρι στιγμής, έχει βοηθήσει. «Καθάρισε» ματς, έδωσε βαθμούς. Προπονείται σκληρά, δίνει τα πάντα. Δεν γίνεται να υπάρχει ένας Παναθηναϊκός που να έχει παράπονο από τον Ιταλό. Αυτό μπορεί, αυτό κάνει, με μεγάλη επάρκεια.
Το να γίνεται… κλάμα με το λάθος του Τάσου και το μετέπειτα του Φάνη και να μνημονεύεται με προσοχή το χαμένο τετ α τετ του Κίκο γίνεται εκ του πονηρού. «Τροφή» τα παιδιά στους σκύλους, μία ασπίδα προστασίας στον Μακέντα. Ανεξήγητη, εκτός αν η εξήγηση είναι η παραπάνω επί προσωπικού. Για να μπουν τα πράγματα σε μία σειρά, συνολικά πρέπει να ερμηνευτεί ο τρόπος που ήρθε το 2-2 με την Ξάνθη. Αν σώνει και ντε πρέπει να το πάμε ατομικά, η σειρά ευθύνης είναι: Μακέντα (που δεν κάνει το 3-1), Χατζηγιοβάνης (που δεν «καταπίνει» την μπάλα) και Μαυρομμάτης (κάνει το πέναλτι, που θα μπορούσε ν’ αποφευχθεί).