Ο Παναθηναϊκός θα ήταν μέσα στο Πρωτάθλημα. Αν δεν υπήρχε το -6, μέγγενη στον λαιμό του. Με τον τρόπο που λειτουργούσε, ωστόσο, τα τελευταία χρόνια, αν δεν υπήρχε το -6 δεν θα υπήρχε κι αυτή η ομάδα.
Είναι τόσο άσχημο και σε κάνει να χτυπάς το κεφάλι σου στον τοίχο στα χέρια ποιων έπεσε το «τριφύλλι». Να σκεφτεί ένας υγιής νους τι είχαν στο μυαλό τους, δεν μπορεί. Τι ήθελαν να κάνουν, βρε αδερφέ. Μιλάμε για έναν σύλλογο, στη θέση του οποίου οποιοσδήποτε άλλος θα είχε βαρέσει διάλυση. Κι εδώ ένα κράμα από απομεινάρια του προηγούμενου ρόστερ, με «τριφυλλάκια» από την Ακαδημία έχει δημιουργήσει τον πιο ερωτικό, ποδοσφαιρικό, οργανισμό.
Είναι τόσο έντονα τα συναισθήματα, όπως μικροί περιμέναμε να δούμε την ομάδα μας στην τηλεόραση όταν ένα παιχνίδι τελείωνε. Αργότερα όταν άρχιζε μία γλυκιά αναμονή, η οποία τελείωνε στην επόμενη επίσκεψη στο γήπεδο. Το αποτέλεσμα στο Φάληρο πικραίνει. Λίγα λεπτά έμεναν… Με την ΑΕΚ ακόμη περισσότερο, μια κι έπρεπε να έχει έρθει η νίκη από νωρίς. Δεν είναι, όμως, η προσμονή της επιτυχίας σ’ ένα σωματείο, του οποίου η μετάλλαξη των τελευταίων ετών έχει δημιουργήσει οπαδούς της νίκης αποκλειστικά. Που με την ήττα τα μηδενίζουν όλα.
Είναι η προσμονή να δεις τον Παναθηναϊκό ξανά ν’ αγωνίζεται. Να κατατροπώνει, στη συνείδηση του ουδέτερου, αντιπάλους των μεγάλων λόγων. Με πιο σταθερές διοικήσεις. Με μεγαλύτερα κοστολόγια. Φυσικά η θέση του «τριφυλλιού» δεν είναι αυτή. Ο γίγαντας ακόμη κοιμάται. Όταν ξυπνήσει, ή πιο σωστά του επιτρέψουν να ξυπνήσει, και τα πρωτεία στην Ελλάδα θα πάρει ξανά και θα γίνει ο Πρέσβης που έκανε το ελληνικό ποδόσφαιρο μετρήσιμη οντότητα στην Ευρώπη.
Ο ΓΙΩΡΓΟΣ, Ο ΣΩΚΡΑΤΗΣ, Ο ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ, Ο ΕΡΓΚΟΥΣ
Δεν μπορεί να υπάρξει πρόοδος σε μία συλλογική προσπάθεια, αν τα πρόσωπα δεν έχουν τις «μπάλες» να δουλέψουν, να προσαρμοστούν στις συνθήκες και να σηκώσουν το βάρος των υποχρεώσεων. Ο Δώνης το έκανε από την πρώτη ημέρα. Δίχως ν’ ασχολείται με δικαιολογίες. Μετά το 1-1 με τον Ολυμπιακό δήλωσε στεναχωρημένος με την απόδοση των παικτών του, στο κομμάτι της κατοχής μπάλας, ανεξάρτητα κι αν τελείωσε το παιχνίδι με τραυματισμούς και με πoδοσφαιριστές που μονάχα ως φυσική παρουσία ήταν στο γήπεδο (Μουνιέ, Μακέντα) λόγω τραυματισμών.
Ο Διούδης άκουσε το καλοκαίρι το «που πας με βασικό τον Διούδη;» άπειρες φορές. Από Παναθηναϊκούς, στο πλαίσιο της συνολικής απαξίωσης της ομάδας. Αυτό πουλούσε. Είναι, αυτή τη στιγμή, στην τετράδα των καλύτερων Ελλήνων τερματοφυλάκων. Ο Κότσαρης, που κλήθηκε να τον αντικαταστήσει στα δύσκολα, στο φιλικό με τη Χάγη τέλος Ιουλίου μπλόκαρε με δυσκολία την μπάλα σε σουτάκι… Φοβόταν ακόμη και σε φιλικό ματς να πάρει πρωτοβουλία. Δεν ενέπνεε σιγουριά σε κανέναν, διότι ο ίδιος δεν είχε σιγουριά. Πάνε αυτά όμως… Και δεν πρόκειται να σχολιαστεί καν η απίθανη δήλωση του Προέδρου του Παναθηναϊκού. Για γέλια απλά!
Ο Κάτσε ήρθε ως ο ποιοτικός χαφ, που θα έκανε τη διαφορά με τον τρόπο που πασάρει, που σουτάρει, που αμύνεται. Η χρονιά άρχισε με ντεφορμάρισμα, με τον ίδιο να μην νιώθει καλά όταν έμεινε εκτός των πρώτων επίσημων αγώνων. Μετά έσκασαν οι τραυματισμοί, αλλά με τη βοήθεια των προπονητών και της ομάδας κατέβηκε να παίξει βασικός στο Φάληρο και ήταν από τους καλύτερους του γηπέδου!
Στον Δώνη δεν αρέσει η εστίαση σε πρόσωπα. Θ’ αποφύγει, όπως ο διάβολος το λιβάνι, να μιλήσει για άτομα, πέραν του συνόλου. Η λογική των… τριών σωματοφυλάκων δημιούργησε την οικογένεια αυτή. Όλοι για έναν κι ένας για όλους! Δεν είναι υπερβολή. Αποτελεί την πραγματικότητα. Όποιος έχει ζήσει μία ημέρα την έκδοση αυτή του Παναθηναϊκού, ξέρει. Αν το «τρένο» το αφήσουν στις ράγες, θα δούμε μεγάλα πράγματα. Και η αναφορά δεν είναι προσωποκεντρική στο παρατσούκλι του προπονητή… Όπου «τρένο», βάλτε την «τριφυλλάρα» που μας θυμίζει τα παιδικά μας χρόνια!