Όταν ο Παναθηναϊκός νικούσε την Πόρτο του Μουρίνιο, τη σοκολατερί…

Το σχέδιο για να γίνει ο Παναθηναϊκός μικρός σιγά-σιγά αποκαλύπτεται. Οι μαριονέτες παραμένουν οι ίδιες, δοκιμασμένες ότι παίζουν καλά τον ρόλο τους, απλά τις κρατούν και τις κουμαντάρουν άλλοι.

Μπορεί να θεωρηθεί κι ως… παιδικό τραύμα. Είναι. Και δεν πρόκειται ποτέ να ξεχαστεί. Ο πόλεμος που δέχτηκε το «τριφύλλι» και η διχόνοια που χρειάστηκε να ριζώσει στον σύλλογο από συγκεκριμένους φορείς αποτελούν τη γενεσιουργό αιτία της σημερινής κατάστασης. Το «γιατί;», που αναρωτιέστε αρκετοί, το βλέπετε στις οθόνες σας…

Τον Παναθηναϊκό οπαδό-φίλαθλο δεν τον άφησαν να χαρεί. Στις μεγάλες νίκες στην Ευρώπη είχε τις διάφορες καρικατούρες με δημόσιο βήμα να του σβήνουν το χαμόγελο από τα χείλη, χρησιμοποιώντας ό,τι επικοινωνιακό τερτίπι μπορεί να φανταστεί κανείς. Δεν πρόκειται να ξεχάσω ποτέ, στο ραδιόφωνο που εργαζόμουν τότε, την ατάκα ενός τύπου με δημόσιο λόγο. «Έλα μωρέ και τι έκανε ο Παναθηναϊκός; Νίκησε τη σοκολατερί, την Πόρτο». Αυτή η σοκολατερί που πήρε UEFA και μετά Champions League. Σε μία ατάκα συνέθλιψε το γκολ του «Μανώλη» κι όλη την υπερπροσπάθεια εκείνης της βραδιάς.

Η Ρέιντζερς ήταν καφενείο, κάτι Μπαρτσελόνες στα χειρότερά τους, οι «πράσινοι» πάντα τυχεροί στις κληρώσεις – ακόμη κι όταν περνούσαν δύο ομίλους – κι όταν έκαναν «διπλά» στην Ευρώπη βούλιαζε το Σάμινα κι έπεφταν οι Δίδυμοι Πύργοι. Θλιβερές θεωρίες κάτι… τίποτα του τίποτα για να σπιλώσουν τον Πρέσβη. Χωρίς τον Παναθηναϊκό στην Ευρώπη, το ελληνικό ποδόσφαιρο θα ήταν στα δένδρα! Πείτε το οπαδική άποψη, πείτε το ό,τι θέλετε. Είναι η πραγματικότητα.

Ο καιρός πέρασε, ο Παναθηναϊκός φτώχυνε, άρχισε να χρωστάει και πλέον είναι εγκλωβισμένος σε μία κατάσταση, η οποία αποτελεί απόρροια της πλήρους κατάρρευσης του ανοσοποιητικού του συστήματος στην ασθένεια που του κόλλησαν! Τώρα η Βίντι δεν είναι καφενείο και ο ΠΑΟΚ με την Μπενφίκα δεν έπαιξε τσούκου-τσούκου μπολ. Στο σημείο αυτό κάντε μία αναδρομή. Ποιοι απαξίωναν τις πορείες του Παναθηναϊκού την περασμένη δεκαετία και τι λένε τώρα…

Μέχρι το 2008 ο Παναθηναϊκός είχε μία διοίκηση, η οποία επέλεξε να πηγαίνει με τον σταυρό στο χέρι. Σαφώς κι επέτρεψε να γίνουν όλα αυτά. Με τα όσα γίνονταν στην Ελλάδα θεώρησε ότι η Ευρώπη θα ξεμπρόστιαζε τις ασχήμιες. Το αποτέλεσμα ήταν οι επικοινωνιακοί αντίπαλοι να τελειοποιήσουν τα όπλα τους. Παρεισφρήσαν στον σύλλογο, περνώντας την κουνουπιέρα εύκολα, και δεν άφησαν τίποτα. Ρήμαξαν τα πάντα. Ακόμη και το τελευταίο οχυρό, το ήθος που πάντα πρέσβευε ο Παναθηναϊκός.

Συνέπεια αυτών τη στιγμή που ο ΠΑΟΚ ζει το όνειρό του, μην έχοντας φτάσει ούτε στο 1/100 των επιτευγμάτων του Παναθηναϊκού, τη στιγμή που η ΑΕΚ επιχειρεί να σβήσει την ντροπή της Γ’ Εθνικής στο «τριφύλλι» ν’ ασχολούνται με το τι πόσταρε ο Καμπετσής στα 12, με τη γυναικεία τοξοβολία (δεν έχω τίποτα με τις κοπελάρες του σπορ, καλή επιτυχία κιόλας), με το αν κολλάει ο Θανάσης με τον πρώην «ερυθρόλευκο» Παπαπέτρου (δεν πειράζει αυτός, είναι καλός) στο «3» και γενικά… ό,τι να’ ναι!

Η αποξένωση της μπάλας, που έκανε γενιές Παναθηναϊκών και τις κράτησε, πέτυχε. Το ποδοσφαιρικό τμήμα δεν μπορεί να κάνει τζενεράλε με κόσμο, δεν μπορεί να παίξει με λαό ούτε στην Ξάνθη, το ΟΑΚΑ που μας κάνει στο μπάσκετ δεν μας κάνει στο ποδόσφαιρο κι άλλα τραγικά τα οποία ο ιστορικός του μέλλοντος – όσο κι αν το dna του Παναθηναϊκού αποτελείται από γερές αλυσίδες εσωστρέφειας – θα τα καταγράψει με μελανές σελίδες.

Κι όλα αυτά, επειδή η συντριπτική πλειοψηφία Παναθηναϊκών αποφάσισε ν’ απέχει από τα κοινά. Έκατσε στον καναπέ, άφησε ν’ αλωνίζουν οι λίγοι που πλέον ως ενεργός πυρήνας φαίνονται πολλοί. Η προσωπολατρεία έδιωξε κι ανέβασε… Κυβερνήσεις εντός του σωματείου, δίχως κανείς ν’ αναρωτηθεί ποτέ τι χρειάζεται το «τριφύλλι» ν’ ανθίσει ξανά. Αν αρκεί ένα επώνυμο, λίγα εκατομμύρια, μία μικρή ιστορική έδρα… Ο Παναθηναϊκός πόνεσε πολύ κόσμο. Ήταν ζηλευτός και δημιούργησε εχθρούς. Πήγε να τους αντιμετωπίσει σε μάχη σώμα με σώμα άοπλος κι αφελής. Μετά από χρόνια κακουχίας αναρωτιόμαστε «τι πληρώνουμε;».

Με λόγια απλά: Αυτούς που δεν μας άφησαν να χαρούμε εκείνο το γκολ από το «Πράσινο Μίλι» εκείνο το βράδυ του Μαρτίου…