Παναθηναϊκός: Η κοινή πορεία προς τον γκρεμό του «τριφυλλιού» και της «επίσημης αγαπημένης». Στο ποδόσφαιρο, αλλά και στο μπάσκετ…
Καλοκαίρι του 2002. Ο Φερνάντο Σάντος αναλαμβάνει τον Παναθηναϊκό και την προετοιμασία σε Αυστρία και Σλοβενία παρακολουθεί ο Ότο Ρεχάγκελ, μαζί με τον Γιάννη Τοπαλίδη. Όχι προπονήσεις, αλλά φιλικά παιχνίδια. Με σκοπό να τσεκάρει ποδοσφαιριστές και τακτική. Η σύνδεση των ανδρών προφανής. Ο Πορτογάλος αντικατέστησε τον Γερμανό στον πάγκο της Ελλάδας. Η αντίληψή τους για το ποδόσφαιρο κοινή. Πως υπάρχει συγκεκριμένος τρόπος ώστε ο μικρότερος να μπορεί να κοιτάξει στα ίσια τον μεγαλύτερο.
Εθνική στο Euro 2004. Νικοπολίδης, Σεϊταρίδης, Μπασινάς, Χαλκιάς, Γκούμας, Παπαδόπουλος, ο Τάκης Φύσσας που αγωνιζόταν στην Μπενφίκα και ο Γιώργος Καραγκούνης της Ίντερ. Η απόλυτη επιβράβευση των «Γκουμομπασινάδων». Όσο υπήρχε ο Ευρωπαίος Παναθηναϊκός να τροφοδοτεί, τόσο υπήρχε Εθνική. Με συμμετοχές σε Euro, κατάκτηση Euro, παρουσίες σε Παγκόσμια Κύπελλα. Από το 2014, τι; Συνεχείς αλλαγές προπονητών, μανατζεριές στις κλήσεις, εργαλείο το εθνικό συγκρότημα στα χέρια του εκάστοτε ισχυρού. Συμπτωματικά, μάλλον, το ίδιο διάστημα ο Παναθηναϊκός πασχίζει να κρατηθεί στη ζωή. Μικραίνει διαρκώς και δεν εκπροσωπείται στην Εθνική.
Έγινε είδηση η ταυτόχρονη παρουσία Δημήτρη Κουρμπέλη και Δημήτρη Κολοβού στη Φινλανδία. Κοινή συμμετοχή παικτών του Παναθηναϊκού περισσότερη του ενός, μετά από χρόνια… Όταν ο σύλλογος που πάντοτε τροφοδοτούσε την Εθνική βρίσκεται στην παρακμή και την απαξίωση, πώς να έρθει η πρόοδος; Κλείστε με το χέρι τη μύτη σας. Μπορείτε να αναπνεύσετε; Η τακτική των «πράσινων» απαξιώθηκε. Ονομάστηκε «τσούκου-τσούκου μπολ», αλλά στη συνέχεια υιοθετήθηκε. Ο μόνος τρόπος ο πιο αδύναμος να κοιτάξει κατά πρόσωπο τον πιο δυνατό, χλευάστηκε. Για λόγους, φυσικά, που δεν είναι της παρούσης να αναλυθούν και σχετίζονται με το σαθρό οικοδόμημα του ελληνικού ποδοσφαίρου και όσους το αποτελούσαν και το αποτελούν.
Παναθηναϊκός: ΕΛΛΑΣ, Ευρώπη…
Έστω και από ανάγκη, ο Παναθηναϊκός είναι η μοναδική ελληνική ομάδα η οποία στηρίζεται στην Ακαδημία της. Ούτε ενδεκάδες με 10 ξένους κατεβάζει, ούτε παίρνει Πρωταθλήματα στις Υποδομές και ξαποστέλνει δανεικούς πέρα – δώθε. Στην περίοδο της διακοπής που ολοκληρώνεται, ο Παναθηναϊκός είχε διεθνείς μόνο στις ελληνικές Εθνικές όλων των ηλικιών. Είναι η ελπίδα της Ελλάδας αυτά τα παιδιά, μήπως από το 2021 που θα έχει ανδρωθεί η επόμενη «πράσινη» φουρνιά σηκώσει κεφάλι. Αν δεν επιστρέψει ο Παναθηναϊκός, δεν θα δούμε πρόοδο ξανά στην Εθνική ομάδα ούτε με το μακαρόνι…
Μαζί με τον Παναθηναϊκό, καταστράφηκε και η Ελλάδα. Ίδια η φθίνουσα πορεία. Ίδιες οι παθογένειες. Οργανισμών που ήταν άρρηκτα συνδεδεμένοι μεταξύ τους. Ακόμη και τα στάδια παρακμής τους, κοινά. Τι Λιχτενστάιν, τι Φερόε, τι Πανθρακικοί, Βέροιες, Γκαμπάλες… Κάτι ίδιο ισχύει και στο μπάσκετ. Όχι σε όμοιο, αλλά σε παραπλήσιο βαθμό. Μόλις ο «Εξάστερος» γυρίσει στα Final-4 και στις Ευρωλίγκες, στηριζόμενος στα παιδιά που ο ίδιος έχει εκκολάψει (νέους Διαμαντίδηδες, νέους Καλάθηδες), τότε θα δούμε ξανά την Εθνική να πρωταγωνιστεί… Το Ελλάς, Ευρώπη, Παναθηναϊκός δεν βγήκε τυχαία!