Παναθηναϊκός: Μην πάθει το μπάσκετ, ό,τι το ποδόσφαιρο

Ο Παναθηναϊκός βιώνει τους κύκλους, που συνηθίζει σαδιστικά να κάνει η ιστορία. Πλέον απειλείται και το τμήμα – κόσμημα, μέχρι πριν κάποια χρόνια, του συλλόγου που με κόπο και άφθονο χρήμα ανέστησαν οι Παύλος και Θανάσης Γιαννακόπουλος.

Και δεν απειλείται από κανέναν εξωγενή παράγοντα. Είναι τόσες οι κούπες, οι χαρούμενες στιγμές, που, αντικειμενικά, καμία ήττα από τη Ρεάλ δεν μπορεί να τις σβήσει. Καμία απώλεια εγχώριου τίτλου, κανένας ενδεχόμενος αποκλεισμός από τα play off της Ευρωλίγκας. Είναι τόσο λίγα και μεμονωμένα όλα αυτά, εμπρός, ίσως, στην κορυφαία ομάδα που ανέδειξε ο ελληνικός αθλητισμός σε συλλογικό επίπεδο σ’ όλα τα σπορ.

Η ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ ΑΠΕΙΛΗ

Η απειλή είναι εντός, όπως συμβαίνει πάντα στον Παναθηναϊκό. Ο a la carte επιμερισμός των ευθυνών. Η υπαλληλική προσέγγιση των αιτίων της κρίσης. Η στοχοποίηση προσώπων εντός της ομάδας, μόνο και μόνο για να κρυφτούν πίσω από την αλήθεια τα ακριβή αίτια, τα οποία φέρνουν το «τριφύλλι» εμπρός στη μεγαλύτερη αγωνιστική κρίση των τελευταίων ετών. Και η κρίση αυτή μεγαλώνει και γίνεται ακόμη πιο δύσκολα αντιμετωπίσιμη, διότι ο Παναθηναϊκός το καλοκαίρι θα κλείσει – αν δεν αλλάξει κάτι προς το… θαύμα – 7 χρόνια δίχως παρουσία στο Final 4.

Η ιστορία έχει διδάξει, όμως, κι επιβάλλεται ν’ απλωθεί ως ασπίδα γύρω από το τμήμα μπάσκετ. Την πλήρωσε το ποδοσφαιράκι πολύ πρόσφατα. Δεν χρειάζεται να διεισδύσει πιο βαθιά το σαράκι. Τότε ο Παναθηναϊκός έπρεπε να τα βάζει με Μπαρτσελόνες και Γιουβέντους. Με μεγαθήρια, για να μπορεί να τη βγάλει καθαρή και να μην διασύρονται εκ των έσω παίκτες, προπονητές, διοίκηση. Στην Ελλάδα θα έπρεπε να δέρνει κανέναν διαιτητή ή ν’ ανατινάζει φούρνους, ώστε να θεωρήσουν συγκεκριμένοι φορείς – δυστυχώς εντός, το τονίζουμε – ότι υπάρχει προστασία.

Ο Παναθηναϊκός που αντίκρισε στα μάτια, σχεδόν, όλους τους Τιτάνες στην Ευρώπη έπρεπε να σταματήσει να υπάρχει. Στο ποδόσφαιρο, φυσικά, δεν είναι 3-4 οι καλές ομάδες όπως στο μπάσκετ. Αυτές που έχουν χρήματα να διαθέσουν. Γι’ αυτό και δεν επιχειρείται καμία ευθεία σύγκριση, απλά στη νοοτροπία και μόνο. Λίγα χρόνια μετά τον απίστευτο κι ανηλεή εσωτερικό πόλεμο που δέχτηκε, το ποδοσφαιρικό τμήμα παλεύει να σταθεί στα πόδια του. Με στόχο την πεντάδα στην Ελλάδα, το Κύπελλο, μακριά από τον πρωταθλητισμό και με την Ευρώπη ν’ αποτελεί όνειρο!

ΤΟ ΠΛΕΟΝΕΚΤΗΜΑ ΤΟΥ «ΕΞΑΣΤΕΡΟΥ»

Αν δεν είναι αυτό δίδαγμα, ώστε να μην περάσει το μπάσκετ τα ίδια, ποιο είναι; Ο «Εξάστερος» έχει ένα μεγάλο προνόμιο. Ό,τι και να κάνει η διοίκησή του, πλέον, βγαίνει λάδι. Δεν βάλλεται από πουθενά. Έτσι πρέπει. Όχι το ξέσκισμα που έλαβε χώρα στην μπάλα, προς εκπλήρωση ιδιωτικών συμφερόντων. Κάποιος θα μπορούσε να πει ότι δεν γίνεται να φταίει ο Τζόρτζεβιτς, ο Ιβάνοβιτς, ο Πασκουάλ που τώρα περνά την πιο δύσκολη στιγμή ίσως στην καριέρα του. Φταίει κι αυτός που τους επέλεξε. Βασικά δεν γίνεται να φταίει ο κάθε Πασκουάλ, ο Λάσμε ή ο Γκιστ που ο Παναθηναϊκός απέχει από τα Final 4. Που αρκείται στο να κερδίζει τον Ολυμπιακό (καθόλου μικρό επίτευγμα, αλλά όχι αντάξιο του μεγέθους του) κι όλα να είναι καλά!

Το «τριφύλλι» επιβάλλεται να προστατεύσει τους 10.000 Παναθηναϊκούς που από το υστέρημά τους αγόρασαν τα ακριβά διαρκείας τους, για να είναι πλάι στην ομάδα. Ν’ αποβάλλει από τις τάξεις του ανήθικα στοιχεία, που έχουν ως μοναδικό στόχο να διαμελίσουν τον Παναθηναϊκό. Δεν είναι μακριά το καλοκαίρι. Η θεωρία του… καλού και του… κακού ΟΑΚΑ! Τι παιχνίδια παίζει η μοίρα, ε; Πως ήταν τα πράγματα τότε και πως τώρα; Όταν αυτό γίνει κι επανέλθει ο τρόπος λειτουργίας του τμήματος μπάσκετ στα χρόνια πριν το 2012, τότε θα έχει γίνει ένα σημαντικό βήμα επιστροφής στο τεράστιο status του συλλόγου. Τώρα όποιος πιστεύει πως αν φύγει ο Λάσμε κι έρθει ο Πέιν ή ο Πασκουάλ αντικατασταθεί από τον Παπαθεοδώρου ότι θ’ αλλάξει κάτι, είναι δικαίωμά του να το πιστεύει…