Ο Παναθηναϊκός μέσα σε λίγες ημέρες επλήγη σε επικοινωνιακό επίπεδο, λίγο έως πολύ δεν έχει σημασία. Σημασία έχει πως ό,τι έγινε, συνέβη δίχως λόγο.
Ούτε το οικογενειακό κλίμα χάλασε, εντός του ποδοσφαιρικού τμήματος, ούτε κάποια ανεπανόρθωτη ζημιά προκλήθηκε. Υπήρχε, απλώς, μία ιδεατή εικόνα που πλέον δεν υπάρχει. Σε μία ομάδα πολλά συμβαίνουν.
Μέχρι τώρα ό,τι είχε γίνει… εκτός προγράμματος, είχε απορροφηθεί. Δεν άνοιγε μύτη, με λίγα λόγια. Τα άσχημα αποτελέσματα του Ιανουαρίου, τελικά, προκάλεσαν τριγμούς που θα μπορούσαν να έχουν αποφευχθεί. Τα εν οίκω έγιναν εν δήμω.
ΕΝΑ ΣΩΣΤΟ ΛΑΘΟΣ
Η απόφαση της ΠΑΕ να γνωστοποιήσει επίσημα την τιμωρία του Εμμανουηλίδη αποτελεί βήμα σωστό. Χωρίς περιστροφές ενημέρωσε για την εξέλιξη. Από το να ξεχειλώσει το θέμα όπως στις αρχές Φεβρουαρίου, προτιμότερο. Η κίνηση αυτή, όμως, ήρθε μετά από διάψευση. Πολύ λογικό, στο μυαλό του κόσμου που δεν ξέρει τι ακριβώς συμβαίνει, να συνδεθούν άσχετα γεγονότα.
Άλλος θα συμπεράνει ότι ο μικρός διαπράττει κατά συρροή πειθαρχικά παραπτώματα. Άλλος ότι, αρχικά, πήγαν να καλύψει η ομάδα τον μικρό. Δίχως να ισχύει κανένα από τα δύο ενδεχόμενα. Στη συνέχεια δε, κυκλοφόρησαν τα πάντα. Πάνε τα στεγανά, πάνε όλα… Ανεξαρτήτως χειρισμών, σωστών ή λάθος, ο Παναθηναϊκός από το θέμα βγήκε ζημιωμένος. Για να επικρατήσει ο ρεαλισμός, εμπρός στα υπόλοιπα που απασχολούν τον σύλλογο, δεν έγινε και κάτι…
ΚΑΛΥΤΕΡΑ ΑΣΥΝΕΝΝΟΗΣΙΑ
Σε περίοδο που έρχονται τα ντέρμπι, μετά από νίκη και πριν τη δύσκολη έξοδο στη Νέα Σμύρνη, ο Παναθηναϊκός συζητήθηκε για λάθος λόγους. Χωρίς περαιτέρω ανάλυση, έχει μεγάλη σημασία ποιος πήρε την απόφαση δημοσιοποίησης της τιμωρίας του Εμμανουηλίδη. Ήταν σύμφωνοι όλοι; Υπήρξε κάποιος που διαφώνησε; Και αν ναι, πόσο ορθό είναι που σε τόσο λεπτό ζήτημα υπερίσχυσε η γνώμη του ενός; Ή μήπως ήταν, απλώς, μία ασυνεννοησία; Ασυγχώρητη σ’ αυτό το επίπεδο, αλλά ασυνεννοησία…
ΑΜΑΡΤΙΕΣ ΤΟΥ ΠΑΡΕΛΘΟΝΤΟΣ
Αγωνιστικά ό,τι συνέβη, δεν μπορεί να επηρεάσει. Επικοινωνιακά γίνεται η συζήτηση, διότι εκεί πονάει κιόλας περισσότερο ο Παναθηναϊκός. Αν και ο τρόπος προσέγγισης καταστάσεων γίνεται πιο προσεκτικά και σωστά σε σχέση με το παρελθόν. Σε αντίθεση με τις υπόλοιπες ομάδες μεγάλου βεληνεκούς, απλώς, αδυνατεί να επικοινωνήσει τις θέσεις του όπως θα έπρεπε.
Η προσπάθεια όσων στήριζαν με νύχια, δόντια και το αζημίωτο τη διοίκηση Αλαφούζου ν’ αποτινάξουν από επάνω τους το ανάθεμα, έχει ως μεγαλύτερο «όπλο» την εξαντλητική κριτική και τον κανιβαλισμό των πάντων. Δεν είναι μακριά το 2-2 με την Ιεράπετρα, που ουσιαστικά υπήρξε και η πρώτη αγωνιστική αφορμή για απαξίωση τού ό,τι έχει γίνει μέχρι εκείνη τη στιγμή.
Δυστυχώς στον Παναθηναϊκό η αποθέωση του τίποτα, η αντιμετώπιση γεγονότων με προσωποκεντρικά κριτήρια ή με το «τι θα πει ο κόσμος» αποτελεί μείζον ζήτημα που επείγει να λυθεί.
Η παρούσα προσπάθεια είναι η μοναδική από το 2012 έως σήμερα που εξελίσσεται σε πιο στέρεες βάσεις. Την «τρέχουν» άνθρωποι όπως ο Νταμπίζας και ο Δώνης, οι οποίοι αξίζουν στήριξη και εμπιστοσύνη. Μία πρόχειρη αναδρομή στο ποιοι στηρίχτηκαν τα προηγούμενα χρόνια και τι πρόσφεραν, θα πείσει και τους πλέον άπιστους που εξακολουθούν και βλέπουν τον Παναθηναϊκό αποκλειστικά ως ομάδα του μεγαλομετόχου του και τίποτα περισσότερο. Τραγικό δε να σηκώνουν το δάχτυλο και να κάνουν μαθήματα, σ’ αυτούς που τόσα χρόνια χτυπούσαν, μάταια, την καμπάνα.