Ο Παναθηναϊκός δεν γίνεται να έχει στόχο την 5η θέση. Δεν γίνεται να μην παίζει στην Ευρώπη. Δεν γίνεται να μην κυνηγά τίτλους.
Για το πώς έφτασε εδώ τα πάντα, πλέον, είναι γνωστά. Ποιοι ευθύνονται, τι έκαναν, γιατί δεν τιμωρήθηκαν… Θέλει μπόλικο θράσος, πάντως, να σηκώνεται το δάχτυλο σ’ αυτά τα παιδιά από μόνιμους σαμποτέρ και ν’ αντιμετωπίζεται το ποδοσφαιρικό τμήμα διαφορετικά από τον υπόλοιπο Παναθηναϊκό.
Πρόκειται για σεσημασμένες συμπεριφορές, όμως, που όταν βρεθεί μία σταθερή κατάσταση, διοικητικά και οικονομικά, για την ομάδα θα εκλείψουν. Τα ψωμιά είναι λίγα… Αγωνιστικά ο Γιώργος Δώνης ρίσκαρε με το να χρησιμοποιήσει ανέτοιμους παίκτες στην ενδεκάδα, για πρώτη φορά σε τέτοιο βαθμό.
Και αν ο Μπουζούκης βγήκε, οι Μακέντα και Μουνιέ όχι. Πρόκειται για τους πιο έμπειρους του ρόστερ. Αυτούς περιμένεις να κάνουν τη διαφορά σ’ όποια κατάσταση και αν είναι. Ο Ιταλός χάνει το τετ α τετ στο 2-1, για να «τελειώσει» την Ξάνθη. Ο Γάλλος, φανερά ανέτοιμος, δεν μπήκε ποτέ στο παιχνίδι όση διάθεση και αν είχε.
ΠΛΗΓΗ Η ΔΙΑΙΤΗΣΙΑ
Το πέναλτι που κάνει ο Μαυρομμάτης στο τέλος είναι. Στο ποδόσφαιρο δεν υπάρχουν non call. Καλώς δόθηκε, διότι ο Παναθηναϊκός δεν έχει ανάγκη κανέναν Ευαγγέλου και κυρίως δεν θέλει να υιοθετεί συμπεριφορές που, ιστορικά, κορόιδευε. Δεδομένα το πέναλτι αυτό δεν θα δινόταν ούτε στην Τούμπα, ούτε στο Καραϊσκάκη στο 94’. Το πρόβλημα είναι που δεν δόθηκαν 2 πέναλτι στο «τριφύλλι». Το τράβηγμα του Σιλά στον Χατζηγιοβάνη, δευτερόλεπτα πριν ισοφαρίσει ο Μπουζούκης, όμοιο με το σφάλμα του Φάνη.
Το χέρι δε του Μελιόπουλου είναι ορισμός. Τα ανάποδα φάουλ από το 1’ εκνευριστικά. Είναι περίεργοι οι καιροί, όμως, και δεν σηκώνει συζήτηση για τη διαιτησία, στον βαθμό που πρέπει να γίνει. Η ευθύνη ανήκει αποκλειστικά, άλλωστε, σε όσους έφεραν εδώ τον Παναθηναϊκό απροστάτευτο. Έρμαιο στις ορέξεις του καθενός. Φτωχό συγγενή. Με λόγια απλά, βρίσκει και τα κάνει ο κάθε ρέφερι. Το «τριφύλλι» έχανε Πρωταθλήματα, μην θέλοντας να προβεί σε διαδικασίες ανάρμοστες με την ιστορία του συλλόγου, όταν είχε ισχυρή διοίκηση. Δεν θ’ αντιμετωπίζεται τώρα με τον τρόπο αυτό;
ΤΑΣΟ ΜΗΝ ΚΛΑΙΣ, ΦΑΝΗ ΔΕΝ ΦΤΑΙΣ…
Ο Μαυρομμάτης είναι top prospect. Κάνει λάθη απειρίας (το πέναλτι στη Λάρισα, το πέναλτι με την Ξάνθη ενδεικτικά). Διαθέτει τα στοιχεία για ν’ αποτελέσει τον πυλώνα στο κέντρο άμυνας του Παναθηναϊκού τα επόμενα χρόνια. Αριστεροπόδαρος, με περιθώρια ανέλιξης τεράστια. Φέτος παίζει πρώτη φορά, ουσιαστικά, στο ανώτερο επίπεδο. Η εξαντλητική κριτική στο πρόσωπό του είναι, τουλάχιστον, φαιδρή. Ο Φάνης θα παίξει μπάλα στο «τριφύλλι», αρκεί ν’ ακούει τον προπονητή του. Όπως κάνει μέχρι στιγμής. Σ’ ένα κακό αποτέλεσμα είναι άδικο να φταίει ένας.
Ο Χατζηγιοβάνης ήταν φλύαρος στη Λαμία. Δεκτό. Λιγότερο φλύαρος, αλλά και πάλι φλύαρος με την Ξάνθη. Δεκτό. Η διαχείριση στις καθυστερήσεις από πλευράς του κακή. Χάθηκαν 2 βαθμοί από κόρνερ που δεν έπρεπε ποτέ να κερδιθεί στα χασομέρια. Αγωνιστικά έχει ευθύνη. Δεν χρειάζεται να του αποδοθεί με περίσσεια σκληρότητα. Το κατάλαβε μονάχος του. Ξέσπασε. Το κλάμα του δίνει ελπίδα ότι σ’ αυτήν την ομάδα υπάρχει ακόμη ένας μοναδικός ρομαντισμός. Να κλαις για τη φανέλα! Οι μεγάλοι παίκτες, σαν τον Τάσο, είναι για να παίρνουν κρίσιμες αποφάσεις και να μαθαίνουν απ’ αυτές βγουν ή δεν βγουν… Τέλος.