Πουτ@@@ ΠΑΕ, φέρνεις αηδία!

Η μπασκετάρα, ο καλός πλέον Ερασιτέχνης και το κακό ποδόσφαιρο του Παναθηναϊκού, που με τη νοοτροπία αυτή δεν θα σηκώσει ποτέ κεφάλι…

Το μίσος που εσκεμμένα ποτίστηκε στο «τριφύλλι» από το 1979 και μετά δημιουργεί μία χαοτική κατάσταση, απόλυτο κίνδυνο για το μέλλον του σωματείου. Εκτός αν Παναθηναϊκός από εδώ και στο εξής είναι μονάχα το μπάσκετ, άντε και το βόλεϊ.

Η ενεργή γενιά οπαδών του «τριφυλλιού» χωρίζεται σε δύο κατηγορίες. Σ’ αυτούς που έγιναν Παναθηναϊκοί από το ποδόσφαιρο, λόγω των επιτυχιών των δεκαετιών του 1980, του 1990 και των αρχών της δεκαετίας του 2000. Και σ’ αυτούς που έγιναν Παναθηναϊκοί από το μπάσκετ, λόγω Παύλου, Θανάση, Ομπράντοβιτς και Διαμαντίδη. Πλέον μιλάμε για δύο διαφορετικούς κόσμους στο ίδιο σώμα. Δύο κόσμους που, δυστυχώς, συγκρούονται με την πρώτη ευκαιρία.

Το ποδόσφαιρο από το 1979 έχει περάσει τα μύρια όσα. Όσο συντηρούνταν το «Παύλο Θεέ πάρε την ΠΑΕ» κι όσο δεν ξεκαθαριζόταν ότι οι Γιαννακόπουλοι δεν είχαν τη δυναμική να «τρέξουν» ένα τόσο μεγάλο καράβι (απόδειξη ότι στο μπάσκετ χρειάστηκαν μία δεκαετία, πολλά χαμένα εκατομμύρια κι αμέριστη στήριξη για να ορθοποδήσουν απέναντι στον Κόκκαλη) η μιζέρια μεγάλωνε. Και πάλι ο Δημήτρης Σαραβάκος έκανε τη γενιά των σημερινών 40άρηδων στο 80% Παναθηναϊκούς! Μιλάμε για κατόρθωμα άνευ προηγουμένου.

Η στροφή στο άθλημα που πηγαίνει πάλι καλά άρχισε να δημιουργεί δίπολο μέσα στο ίδιο το σωματείο. Ποδόσφαιρο εναντίον μπάσκετ, με το δεύτερο να φέρνει Ευρωπαϊκά που εκ των πραγμάτων δεν γινόταν να έρθουν στην μπάλα και Πρωταθλήματα στην Α1 που υπήρχε μονάδα ένας αντίπαλος, ο Ολυμπιακός. Από εκεί δρομολογήθηκε η αλλαγή διοίκησης, η οποία βρήκε αρωγούς τούς Γιαννακόπουλους (πολυμετοχικότητα). Απόλυτος πρωταγωνιστής της τελευταίας δεκαετίας είναι ο Δημήτρης. Στην αρχή στήριξε, μιντιακά και όχι ως παράγοντας, το εγχείρημα. Στη συνέχεια πήγε απέναντί του…

Έχοντας πολεμήσει προγενέστερα τον Γιάννη Βαρδινογιάννη με απροκάλυπτο τρόπο. Και πάλι μιντιακά. Έχοντας χρησιμοποιήσει, μέχρι πρόσφατα στα social media, ακόμη και το όνομα του Γιώργου Βαρδινογιάννη. Αξιολογώντας την πορεία του ως σήμερα, που πλέον ηγείται του Ερασιτέχνη Παναθηναϊκού, προσωπικά ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος έχει βρεθεί απέναντι σ’ όλες τις διοικήσεις των ποδοσφαιρικών «πράσινων»: Στην οικογένεια και στην πολυμετοχικότητα. Πλην μίας, την οποία έπιασε στο στόμα του όταν δεν βρέθηκε η φόρμουλα να πάρει – με απόλυτα δικούς του όρους – την ΠΑΕ.

Ο Γιαννακόπουλος υπήρξε, πολυποίκιλα, ο μεγαλύτερος υποστηρικτής της πλέον καταστροφικής διοίκησης στη σύγχρονη ιστορία του συλλόγου. Ο Γιάννης Αλαφούζος πουθενά δεν απόλαυσε μεγαλύτερη αβάντα από τον μιντιακό όμιλο του Δημήτρη. Αυτά αποδεικνύονται εύκολα, για όποιον δεν πιστεύει ή δεν θυμάται. Θα πει κάποιος «για το καλό του Παναθηναϊκού». Όχι δεν είναι αυτός ο λόγος. Γιατί για το καλό του Παναθηναϊκού, τώρα που άνοιξε μία χαραμάδα να μπει φως στην ΠΑΕ και πάλι επιχειρεί να την κλείσει. Επικοινωνιακά πάντα. Όπως για το καλό του Παναθηναϊκού δεν χρειαζόταν στήριξη στα εξαετή ψέματα των διοικούντων την ΠΑΕ!

Έχει το έρεισμα στους νεότερους Παναθηναϊκούς, όσους θ’ αποτελέσουν τη μαγιά για να μεγαλώσει το οπαδικό κίνημα τα επόμενα χρόνια. Αυτό για το οποίο ευθύνεται είναι ότι τους μετέτρεψε σε προσωπικούς θαυμαστές του και όχι του συλλόγου. Γιατί δεν είναι για πανηγυρισμούς η είσοδός του στον Ερασιτέχνη; Πλέον μετά την μπασκετάρα (αγαπάμε όλοι ανεξαιρέτως), θα υπάρχει ο καλός Ερασιτέχνης. Επειδή του ανήκει. Και η πουτ@@@ ΠΑΕ, κλασικά-εικονογραφημένα, όπως τις τελευταίες δεκαετίες. Όμως το βόλεϊ και το πόλο δεν γέννησαν ποτέ Παναθηναϊκούς και ούτε πρόκειται. Είναι ένα καλό κερασάκι στην τούρτα, με παντεσπάνι το ποδόσφαιρο και το μπάσκετ.

Ήταν, ομολογουμένως, έξυπνη η κίνησή του ν’ αναφέρει το αντίτιμο της Λεωφόρου πριν καν εκλεγεί. Ομολογουμένως πανέξυπνο να (παρα)σύρει την ανύπαρκτη ΠΑΕ σε γαϊτανάκι ανακοινώσεων, την ίδια ημέρα που ο σκληρός πυρήνας του πανηγύριζε για τον Αθλητικό Όμιλο με όλα τα τμήματα στην Α2. Αλήθεια, ο Δημήτρης γιατί δεν μπήκε πέρυσι να τα γλιτώσουμε όλα αυτά; Ερώτημα που αποδεικνύει τις προθέσεις του. Πρώτα μπήκε να κοντράρει, αυτό που τόσα χρόνια κάνει με επιτυχία. Έτσι δημιουργήθηκαν αποτυχίες στην μπάλα, δεν είναι κρυφό. Ποτέ το τμήμα δεν λειτούργησε στην απόλυτη ηρεμία.

Δεν πέρασαν λίγοι μήνες που έλεγε ότι το χρέος της ΠΑΕ είναι 94 εκατ. ευρώ με τις μελλοντικές υποχρεώσεις. Και ο ίδιος και τα ΜΜΕ του. Λειτουργώντας αποτρεπτικά για οποιονδήποτε, ίσως, σκεφτόταν ν’ ασχοληθεί. Κάποιους μήνες μετά επιχείρησε να μπει σε μία εταιρεία με χρέος, σύμφωνα με τον ίδιο 94 εκατ. ευρώ, προσφέροντας 4 εκατ. ευρώ και μάνατζμεντ από τον ίδιο! Τούτα δεν συμβαδίζουν. Ο Παναθηναϊκός είναι ένα, όχι ποδόσφαιρο εναντίον μπάσκετ κι ερασιτεχνικών σπορ.

Έχει βιώσει στο πετσί του την κριτική από οπαδούς (πριν δέκα χρόνια από τους GWF), πέρυσι από τη Θύρα 13! Με εξαντλητικό τρόπο μάλιστα… Μαζί του θα είμαστε όλοι, πληρώνοντας τη συνδρομή μας στον Αθλητικό Όμιλο ανεξαρτήτως ιδιότητας (και συγνώμη για το πρώτο πληθυντικό που δεν αρμόζει). Αρκεί να πάψει να κυνηγάει, επιτέλους, το ποδόσφαιρο όσο δεν του ανήκει και να του επιτρέψει να βρει τον δρόμο του. Σε πρώτη φάση εξηγώντας γιατί συντηρεί το Athens Alive, που τελειώνει ως πλάνο (για το «τριφύλλι» τουλάχιστον) με την είσοδό του στο Υπερταμείο; Μήπως θα τα βάλει και με την Τρόικα τώρα;