Μετά από νίκη του Παναθηναϊκού, το 6×6 και τη σίγουρη πλέον πρόκριση στο Κύπελλο, ναι θα γράψω για τον εαυτό μου. Για τον εαυτό μου, σε πρώτο ενικό, και το Sportime. Όλα τα δημοσιογραφικά λάθη μαζεμένα.
Ο λόγος δεν είναι καλός φυσικά, αλλά κάθε κατεργάρης πρέπει να κάτσει στον πάγκο του. Δεν γίνεται συνέχεια σ’ αυτήν την ομάδα ετερόφωτα σκουπίδια, ανώνυμα, να επιχειρούν να διαμορφώσουν την κοινή γνώμη.
Να κάνουν λόγο για πώληση αγάπης από πλευράς μας για τον Παναθηναϊκό, τη στιγμή που καμουφλάρουν Ολυμπιακούς στα ενδότερα. Να κάνουν λόγο για δικαιώσεις αυτοί που έλεγαν πως ο Γιώργος Δώνης είναι κυνηγός αποζημιώσεων και ο Παναθηναϊκός θα υποβιβαστεί. Να κάνουν λόγο για συσπείρωση και Παναθηναϊκό ενιαίο κι αδιαίρετο για εκδηλώσεις που απουσιάζει το ποδοσφαιρικό τμήμα. Να σιγοντάρουν άναρθρες κραυγές, ανώνυμων και καλά Παναθηναϊκών, για αφαίρεση σήματος.
Να κάνουν λόγο για διχόνοια και μιζέρια αυτοί που ΠΟΛΕΜΗΣΑΝ ΟΣΟ ΚΑΝΕΙΣ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΠΡΟΕΔΡΟΥΣ ΤΟΥ ΠΑΝΑΘΗΝΑΪΚΟΥ ΤΑ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ 10 ΧΡΟΝΙΑ ΤΟΥΛΑΧΙΣΤΟΝ. Αυτοί που ΔΕΝ ΑΓΓΙΞΑΝ ΠΟΤΕ ΤΟΝ ΟΛΥΜΠΙΑΚΟ, ειδικά τα χρόνια που έχει τον Βαγγέλη Μαρινάκη στην κεφαλή του. Να ιεραρχούν την επικαιρότητα και να την αξιολογούν όσοι θεωρούσαν πρώτοι είδηση στο σκυλοβρίσιμο στον Μπερτομέου μέσα στα play off της περυσινής Ευρωλίγκας. Κι αφού θεωρούν καθρέπτη της εφημερίδας το πρωτοσέλιδο, πολύ απλά ας κοιτάξουν τα δικά τους.
Το Sportime είναι μία εφημερίδα, στην έντυπη και στην ηλεκτρονική μορφή της, που δίνει βήμα στους πάντες. Η μόνη εφημερίδα που το καλοκαίρι έστειλε δημοσιογράφους σε όλες τις προετοιμασίες. Το μόνο ΜΜΕ που δεν γύρισε την πλάτη στον Παναθηναϊκό. Το μόνο ΜΜΕ που ό,τι γίνεται σήμερα το είχε αποτυπώσει ως πιθανό ενδεχόμενο στο δεύτερο μισό του Ιουλίου. Όταν η καταστροφολογία ανθούσε και βίαζε τα μυαλά των φιλάθλων της ομάδας.
Τον Αποστολάκη κάποιοι τον είδαν σήμερα στο Αγρίνιο, που «όργωσε» τη δεξιά πλευρά κι έστρωσε το «παστέλι» του Μακέντα. Ο Αποστολάκης, όπως όλα τα νεούδια, φιλοξενήθηκαν μήνες πριν στο Sportime. Ήταν ένα καλοκαίρι όμορφο, γιατί «χτίστηκε» ένας Παναθηναϊκός που αν το επιτρέψει ο… εχθρός εντός θα κάνει πολλά πράγματα στο άμεσο μέλλον. Το ωραιότερο της ζωής μου δίχως άλλο. Έχει μεγάλο έργο, να ξέρετε, ως το τέλος. Δεν είναι μόνο οι μικροί μπροστάρηδες. Είναι και οι μικροί που βρίσκονται στα χνάρια τους. Αποστολάκης, Θεοχάρης και δεν συμμαζεύεται… Περαστικά σ’ αυτούς, των οποίων η μανέστρα ξίνισε!
ΥΓ.: Στην κριτική μου στον Μακέντα υπήρξε προπέτης κι έχω πέσει ήδη έξω. Ας είναι… Ας τα καρφώνει ο Κίκο και δεν τρέχει μία.