Ο τίτλος είναι σκληρός. Αλλά είναι πέρα για πέρα αληθινός. Ο Ολυμπιακός βγάζει κατά συρροή τα μάτια του και έχει ακόμη ελπίδες. Είναι σαδιστικό. Πέρα για πέρα.
Και φυσικά φέρνει το ερώτημα: αξίζει να περάσει αυτός ο Ολυμπιακός;
Ο Ολυμπιακός του αγώνα με την Γκραν Κανάρια, σίγουρα όχι.
Ούτε αυτός της αναμέτρησης με την Ζαλγκίρις Κάουνας.
Η ομάδα δεν εμπνέει εμπιστοσύνη. Δεν βρίσκει ρυθμό.
Και το κυριότερο: δείχνει μία παροιμιώδη αδυναμία να φέρει το τελειωτικό χτύπημα, όταν ο αντίπαλός της… τρικλίζει.
Αδυνατεί να κάνει δικό της, ένα… δικό της παιχνίδι!
Το έδειξε και με την Ζαλγκίρις. Το έχει κάνει και σε άλλα ματς.
Το μικρό ροτέισον καθιστά απαγορευτική κάθε σκέψη για… όνειρα. Το σενάριο για παράδειγμα, να μπει στην οκτάδα και να καταφέρει να πετάξει εκτός του Final Four μία ομάδα όπως η Φενερμπαχτσέ, η ΤΣΣΚΑ Μόσχας και η Ρεάλ Μαδρίτης.
Μακάρι να το κάνει, αλλά η εικόνα του Ολυμπιακού άλλο δείχνει. Μαρτυρά πως υπάρχει πρόβλημα. Αν ο Ντέιβιντ Μπλατ κρύβει κάτι, τώρα είναι η ώρα να το αποκαλύψει.
Προς το παρόν, εμφανίζεται μία ομάδα που… αρνείται πεισματικά να πετύχει πάνω από 70 πόντους. Στο ΣΕΦ μάλιστα!
Στα μάτια μου είναι τρομερό πως μία ομάδα, δίχως να κερδίζει, έχει την ευκαιρία ακόμη στα χέρια της. Και επιμένει να την πετά με αυτόν τον τρόπο.
Και για να μην παρεξηγηθώ, εννοείται πως ο Ολυμπιακός θα πρέπει να είναι στην οκτάδα. Αρκεί να το αξίζει. Όχι με… δεκανίκια και δεύτερες και τρίτες ευκαιρίες.
Και το κυριότερο, ευκαιρίες που λαμβάνει συνεχώς και φροντίζει να αφήνει στην άκρη.
Υ.Γ.: Η απουσία του Σπανούλη μέχρι το τέλος της σεζόν, μαρτυρά πως ο Ολυμπιακός θα πρέπει να πορευθεί με γκαρντ τους Γουίλιαμς – Γκος, Μάντζαρη, Γουέμπερ και Στρέλνιεκς (όταν επιστρέψει). Λογικά το υπόλοιπο της Euroleague και της Basket League επιβάλλει μία μεταγραφή. Εκτός και αν…