Εμείς φταίμε για τους «πίθηκους» της ζωής μας

Εσείς τι λέτε; Ποιος ευθύνεται για τους «πίθηκους»; Εμείς ή οι άλλοι; Δεν είναι δα θέμα να αποποιηθούμε των ευθυνών μας. Και να τις… πετάξουμε σε κάποιον άλλον.

Ξαλαφρώνει τη συνείδηση. Και απλοποιεί μία κατάσταση.

Το ζήτημα του ρατσισμού (στην Ελλάδα) είναι καθημερινό. Δεν είναι μόνο ζήτημα χρώματος.

Είναι θέμα οικονομικής τάξης, ομορφιάς, σωματικού βάρους, εξυπνάδας κτλ. Δεν διαφέρει καμία κατηγορία.

Ξεκινούν από την παιδεία του καθενός. Ξέρω, κάπου εδώ θα αμφισβητήσετε τη δική μου παιδεία. «Τι μας λες ρε μαλάκα, που θα μας πεις ότι δεν έχουμε παιδεία;».

Δεν θα σας αδικήσω. Δεν είναι όλοι ρατσιστές. Ή κάποιοι είναι και δεν το καταλαβαίνουν. Ούτε, φυσικά, είναι όλοι δίχως παιδεία. Μόνο που αυτοί που την κατέχουν, συνηθίζουν να σιωπούν. Και να αφήνουν τους υπόλοιπους να… φωνάζουν τις ασυναρτησίες τους.

Αν θέλετε πειστήρια, ανοίξτε τη σελίδα του youtube. Πληκτρολογήστε «Τάκης Τσουκαλάς» και ρίξτε μία ματιά στις (χιλιάδες) προβολές που έχει κάθε βίντεο. Προσοχή, εδώ είναι το μοναδικό που δεν μπορώ να τον αδικήσω.

Αυτός κάνει ό,τι θέλει. Οπως θα έπραττε κάθε άλλος άνθρωπος που θέλει να προβάλει μία θέση. Εμείς γιατί τον ακούμε;

Μη λησμονείτε ότι για ένα μεγάλο διάστημα, τη δεκαετία του ’90, η εκπομπή του «Τάκη και του Άκη» μεταδίδονταν το απόγευμα και μονοπωλούσε αρκετούς δέκτες.

Δεν είναι μόνο ο κόσμος που φταίει. Ευθύνεται και το συνάφι μας που κάνει αναπαραγωγή όσα λέγονται στην εκπομπή του.

Που θέλω να φτάσω;  Όταν δίνουμε (δίνετε, δίνουν) βήμα σε ανθρώπους που δεν πρέπει, κάποια στιγμή θα γίνει και αυτό. Θα ακούσουμε για πίθηκους, για μαϊμούδες, για μανούλες, για σπιτάκια, πως μας… κερδίζουν εντός και εκτός έδρας κτλ.

Και φυσικά πως κάποιος θα αποφασίσει να ανταποδώσει τις ύβρεις, χρησιμοποιώντας το τηλέφωνό του. Για να ολοκληρωθεί το σόου του παράλογου.

Το πιάσατε το νόημα, έτσι;

Στην Ελλάδα συνηθίζουμε να παίρνουμε πολλά πράγματα στην πλάκα. Καζούρα μέχρι αηδίας. Ακόμη και σε σοβαρά θέματα.

Δεν υπάρχει τρανότερο παράδειγμα από τον Βασίλη Λεβέντη.

Όσοι έχουν ζήσει την περίοδο του Καναλιού 67, γνωρίζουν τι είχε συμβεί. Και όμως, ο άνθρωπος που όλη η Ελλάδα έσπαγε… πλάκα, μπήκε στη Βουλή. Σε μία περίοδο έκτακτης ανάγκης, απέκτησε βήμα (και αυτός).

Ο Τάκης Τσουκαλάς (και ο κάθε Τάκης Τσουκαλάς) ανεξαρτήτου οπαδικού χρώματος, δεν θα έπρεπε να έχει κανένα βήμα.  Ή αν έχει, να προσέχει τι διάολο λέει και σε ποιον.

Κανονικά του αξίζει μόνο ό,τι αναλογεί στον κάθε φίλαθλο, κάθε ομάδας. Οργανωμένου και μη.

Ενενήντα λεπτά στο γήπεδο και τέλος!

Είναι τόσο απλό.

Την ίδια στιγμή, αυτό που ονομάζουμε ελληνικός αθλητισμός, μοιάζει να έχει ξεχειλωμένα όρια.

Απλή (και συνάμα ηλίθια) απορία: Όταν ένας αθλητής του Ολυμπιακού (και του κάθε… Ολυμπιακού), ένας Αφροαμερικάνος αθλητής του Ολυμπιακού (και του κάθε… Ολυμπιακού) πανηγυρίζει έξαλλα είναι και αυτός «πίθηκος»; Ή μήπως είναι «πίθηκοι» μόνο των άλλων; Των… οχτρών;

Μου φαίνεται αδιανόητο σε αυτή την (ο Θεός να την κάνει) κόντρα ανάμεσα στον Τ.Τσουκαλά και τους αδερφούς Αντετοκούνμπο, να υπάρχουν άνθρωποι, οι οποίο επικροτούν τα περί… πιθήκου και να επιλέγουν την υπεράσπιση του (κάθε) Τάκη Τσουκαλά μόνο και μόνο επειδή ο Θανάσης Αντετοκούνμπο αγωνίζεται σε άλλη ομάδα από αυτή του Ολυμπιακού.

Υ.Γ.: Για κάθε φορά που αποκαλούμε κάποιον αθλητή «πίθηκο», καλό θα ήταν να ρίχναμε μία ματιά στην ποιότητα της ζωής της αποκαλούμενης «μαϊμούς» και μετά στη δική μας.

Τσίπρας για Αντετοκούνμπο: «Καμία ανοχή στο ρατσισμό»

Σε ποιους απευθύνεσαι, Γιάννη;

Όταν οι αθλητές σήκωσαν ανάστημα στον ρατσισμό