Για πόσο ακόμα;

Από πότε ο Παναθηναϊκός έγινε η ομάδα του ενός;

Κάποτε μιλούσαμε για ένα επικό σύνολο, που όμοιό του δεν έχει δει ξανά το μπάσκετ. Και τώρα;

Το φαινόμενο δεν είναι φετινό. Οι «πράσινοι» επέλεξαν να μπουν στην παρτίδα με αυτό το… χαρτί εδώ και μερικά χρόνια.

Πρώτα ήταν ο Μάικ Τζέιμς, Τώρα είναι ο Κιθ Λάνγκφορντ.

Δύο παίκτες διαφορετικοί. Θεωρώ τον δεύτερο περισσότερο μυαλωμένο και ουσιαστικό.

Αλλά το αποτέλεσμα παραμένει ίδιο. Δεν μπορεί να αλλάξει.

Καταλαβαίνω – για όσους έβλεπαν το ματς του Παναθηναϊκού στη Βιτόρια – πως η ανατροπή με μπροστάρη τον Λάνγκφορντ ήταν το τέλειο σενάριο.

Και μπορεί να έχετε δίκιο. Για αρκετή ώρα, μαζί με την… ονείρωξη, όμως, υπήρχε και το «σημάδι» πως με αυτόν τον τρόπο η ομάδα του Τσάβι Πασκουάλ ΔΕΝ μπορούσε να κερδίσει.

Ο Λάνγκφορντ έκανε συνέχεια iso (απομόνωση) για να παίρνει προσωπικές επιθέσεις.

Δεν πάσαρε, δεν έκανε παιχνίδι, παρά μόνο εκτελούσε. Μοιραία θα κουραστεί, θα αστοχήσει, θα κάνει λάθος.

Είδατε ένα εναλλακτικό πλάνο; Μου είναι αδιανόητο, ακόμη και αν ο Λάνγκφορντ είναι στη… ζώνη, να έχει δοθεί η εντολή να παίζει μόνος του.

Δεν είναι δα και… έγκλημα. Το έχει κάνει κοτζάμ ΤΣΣΚΑ Μόσχας σε τελικό Ευρωλίγκας, με τον Νάντο Ντε Κολό να έχει τη μπάλα στα χέρια και την επιλογή να κάνει ό,τι θέλει. Μόνο που ο Γάλλος πήγαινε σε επαφές. Να κερδίσει φάουλ. Να έχει τη δυνατότητα να πασάρει. Να εκμεταλλευτεί τους συμπαίκτες.

Ο Λάνγκφορντ έπαιζε για να νικήσει ο Παναθηναϊκός, αλλά στην ουσία το… σύστημα καταδίκασε τους «πράσινους». Και έδωσε μοναχά την ικανοποίηση μιάς τριαντάρας (και κάτι) στον Αμερικανό γκαρντ.

Καμία από τις διεκδικήτριες της συμμετοχής στο Final Four δεν έχει αυτό το μοντέλο. Σύμφωνοι, το παρουσιάζει με επιτυχία φέτος το Μιλάνο. Με μπροστάρη τον Τζέιμς. Αλήθεια, πιστεύετε οτι ένα τέτοιο σύστημα θα κερδίσει τον «πόλεμο» ή μόνο μερικές «μάχες»;

Εκτός έδρας, όπως (δεν) λέμε Παναθηναϊκός

Πάμε και σε κάτι άλλο. Θυμάστε μία επικράτηση του «εξάστερου» σε μία δυνατή έδρα, την τελευταία τριετία;

Θα μου πείτε, αφού μπαίνει στα πλέι οφ (και με πλεονέκτημα έδρας) τι σε μέλλει; Και όμως… Αυτά τα «διπλά» δίνουν χαρακτήρα. Ανεβάζουν επίπεδο τις ομάδες που τα πετυχαίνουν.

Τρεις ήττες από τη Μπαρτσελόνα.

Δύο ήττες από την ΤΣΣΚΑ.

Τρεις ήττες (και μία νίκη) απέναντι στη Μπασκόνια.

Τέσσερις ήττες από τη Φενέρ.

Δύο από τη Ρεάλ Μαδρίτης.

Δύο ακόμη και από την Αναντολού Εφές (και μία επικράτηση).

Συνολικά, μόνο κόντρα σε έξι ομάδες: ρεκόρ 2-16!!!!

Μη βιαστείτε να μιλήσετε για το ΣΕΦ. Είναι ντέρμπι ειδικών συνθηκών και μακάρι ο Παναθηναϊκός να έδειχνε την ίδια διάθεση που δείχνει στο Φάληρο, στη Βιτόρια, στη Μαδρίτη, στη Μόσχα….