Υπομονή. Του χρόνου θα έρθει η σειρά μας. Δεν πειράζει… Του χρόνου. Του χρόνου. Τα χρόνια κύλησαν. Και η Λίβερπουλ βρέθηκε σε μία αέναη λούπα.
Το ίδιο έργο ξανά και ξανά στο Λίβερπουλ. Οι ίδιες προσδοκίες, ξανά και ξανά. Και το φινάλε λυπητερό. Μερικές φορές τραγικό.
Τριάντα χρόνια… φαγούρας. Αλήθεια, πόσους καθρέφτες πρέπει να σπάσεις για να έχεις κακοτυχία τριών δεκαετιών;
Η απάντηση είναι κανέναν. Για όλα φταίει η Λίβερπουλ. Έμεινε στην εποχή του Νταλγκλίς και του Ρας.
Και όταν ο ποδοσφαιρικός κόσμος προχώρησε, η Λίβερπουλ αρνήθηκε. Συμβιβάστηκε με τη μετριότητα.
Και χάθηκε μία ποδοσφαιρική γενιά. Είδε μπροστά της να γιγαντώνονται η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ και η Άρσεναλ. Και κάθε φορά που νόμιζε ότι ήρθε η σειρά της, ο Σερ Άλεξ Φέργκιουσον χαμογελούσε πονηρά.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ: Η Λίβερπουλ ήταν και (θα) είναι πρωταθλήτρια
Το ίδιο έκανε και ο Αρσέν Βενγκέρ.
Μετά ήρθαν οι… πλούσιοι: η Τσέλσι και η Μάντσεστερ Σίτι. Ακόμη και το θαύμα της Λέστερ. Και οι «κόκκινοι» περίμεναν.
Μολονότι η Λίβερπουλ ξόδευε εκατομμύρια κάθε χρόνο, τα σπαταλούσε σε περιπτώσεις… καμένες από την απόκτησή τους: Σταν Κόλιμορ, Ρόμπι Κιν, Αλμπέρτο Ακουιλάνι, Άντι Κάρολ, Ελ Χατζί Ντιούφ και πάει λέγοντας.
Η Λίβερπουλ αδυνατούσε να διατηρήσει τους καλούς παίκτες στο ρόστερ της. Κάπως έτσι απαίτησε να αποχωρήσει ο Λουίς Σουάρες. Ο Τσάμπι Αλόνσο το ίδιο, παρά το γεγονός πως αντίκρισε το θαύμα της Πόλης.
Ο Φερνάντο Τόρες – ακόμη και αν πέρασε την ακμή του – ζήτησε να φύγει για να πάρει ένα πρωτάθλημα.
Μόνο εκείνοι που είχαν γαλουχηθεί στο Λίβερπουλ έμεναν. Και ας μπορούσαν να φύγουν για άλλα μεγαλεία. Τρανό παράδειγμα ο Στίβεν Τζέραρντ. Η Τσέλσι του Ζοσέ Μουρίνιο τον ήθελε σαν… τρελή. Αυτός έμεινε και θα κουβαλά για πάντα το στίγμα του χαμένου πρωταθλήματος. Εκείνου του γλιστρήματος στον αγώνα με την Τσέλσι.
Για κάθε χαμένο πρωτάθλημα, υπήρχε μία παρηγοριά. Το έπος της Κωνσταντινούπολης. Μερικοί χαμένοι τελικοί. Εκείνο το βράδυ απέναντι στην Ντόρτμουντ. Η επική ανατροπή – πρόκριση κόντρα στην Μπαρτσελόνα. Η κατάκτηση του Champions League.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ: Με δάκρυα στα μάτια ο Κλοπ: «Για σένα Κένι και τον Στίβι…» (vid)
Μη γελιόμαστε, όλα αυτά ήταν παρηγοριά. Αυτό που έλειπε ήταν το πρωτάθλημα. Η Premier League. Την οποία η Λίβερπουλ δεν είχε κατακτήσει ποτέ. Το έκαναν άλλοι πριν απ’ αυτήν. Και η ίδια ήταν στο περιθώριο. Όχι πια.
Χρειάστηκε ένας τρελός (μα τόσο λογικός) Γερμανός, o Γιούργκεν Κλοπ. Ο Μπιλ Σάνκλι της γενιάς μας. Και μία χούφτα ποδοσφαιριστών που δεν κουβαλούσαν βαρύ… βιογραφικό. Πίστη και υπομονή.
Το «You’ ll never walk alone» (το οποίο αποκλείεται να μην ακούτε δίχως να ανατριχιάζετε) το λέει ξεκάθαρα: «Στο τέλος της καταιγίδας, υπάρχει ένας χρυσός ουρανός». Δεν αναφέρει πότε τελειώνει η καταιγίδα.
Αυτό συνέβη το βράδυ της Πέμπτης. Με την ήττα της Μάντσεστερ Σίτι. Τριάντα χρόνια… καταιγίδας και αναμονής. Άξιζε; Σίγουρα…
