Μέσα σε λίγο χρόνο, έχουν γίνει πολλά βήματα προς τα εμπρός

Από τη στιγμή που υπάρχει ακόμα ένας αγώνας και προκύπτουν ρεαλιστικές πιθανότητες πρόκρισης στη φάση των «32» του Europa League, ο Ολυμπιακός παραμένει «ολοζώντανος» στο κόλπο. Και έχει μία τελευταία ευκαιρία. Στην έδρα του, μπροστά στο φίλαθλο κοινό του, σε ένα γεμάτο «Γεώργιος Καραϊσκάκης».

Στην ουσία, η ομάδα είναι πιθανό να πληρώσει το «πάντρεμα» του ομίλου. Να βρίσκεσαι με το σπαθί σου στο πρώτο γκρουπ δυναμικότητας ύστερα από διαδοχικά ευρωπαϊκά άλματα και συνεπή παρουσία στα Κύπελλα Ευρώπης, να σου τυχαίνουν δύο από τις ισχυρότερες ομάδες που θα μπορούσαν να σου τύχουν από το δεύτερο και το τρίτο, αλλά μία από τις πιο αδύναμες του τέταρτου. Εκεί, είναι το κλειδί. Η Ντουντελάνζ παραμένει στο μηδέν και λογικά εκεί θα διατηρηθεί. Αν είχε καταφέρει να «κλέψει» κάποιο βαθμό ή βαθμούς, τα πράγματα θα ήταν διαφορετικά. Και να κάνει κάτι με τη Ρεάλ Μπέτις στο φινάλε, είναι πια αργά.

Έχει, πλέον, κουράσει η διαρκής επανάληψη για την έλλειψη ενός γκολτζή στο ρόστερ. Μέχρι την 1η Ιανουαρίου, τίποτα δεν μπορεί να αλλάξει και στο πρόγραμμα βρίσκονται οριακά ματς, που πρέπει να κατακτηθούν με τους υπάρχοντες ποδοσφαιριστές. Ο Πέδρο Μαρτίνς έχει λάβει κάποιες εκνευριστικές αποφάσεις μέχρι τώρα στη σεζόν (σε επιλογές προσώπων και διαχείριση κάποιων άλλων, όπως και μέσα στους αγώνες), κυρίως λόγω της πίεσης που του ασκείται και για την οποία ενημερώνεται, αλλά δημιουργεί μία ομάδα «πολεμιστών» με τρομερή φυσική κατάσταση για τα ελληνικά δεδομένα, που δεν τα παρατάει ποτέ όσα εμπόδια και αν συναντήσει.

Το σημαντικό για έναν προπονητή, ξέχωρα από τη φιλοσοφία και τις αρετές του, είναι να παρουσιάζει προσαρμοστικότητα και να μαθαίνει από τα λάθη του. Δεν είναι τυχαίο πως στη Σεβίλλη ο Μαρτίνς παρέταξε τον Ολυμπιακό, όπως θα μπορούσε να είχε πράξει στον αγώνα της πρεμιέρας. Χρησιμοποίησε τρεις καθαρόαιμους κεντρικούς μέσους απέναντι σε μία ομάδα που θέλει την μπάλα στην κατοχή της και παίζει γρήγορα και κάθετα από τον άξονα. Εφόσον έκοψε τη δημιουργία της από τον κεντρικό άξονα, ο Ολυμπιακός ξεδιπλωνόταν υπέροχα και έφτανε με αξιώσεις μέχρι την αντίπαλη περιοχή. Εκεί, δεν πήρε καλό βαθμό σε τελική πάσα και εκτέλεση. Στο Καραϊσκάκης, οι «ερυθρόλευκοι», παίζοντας με διάταξη 4-2-3-1, είχαν υποφέρει ανά διαστήματα από το συνεχές πάσινγκ γκέιμ και την υπεροπλία της ισπανικής ομάδας στη μεσαία γραμμή (έχοντας παίκτη παραπάνω στο χώρο του κέντρου), αν και πάλι οι καλύτερες ευκαιρίες ήταν με το μέρος τους. Στο «Μπενίτο Βιγιαμαρίν» είδαν την Μπέτις να χάνει την πρώτη καθαρή της ευκαιρία στο 59′ με το δοκάρι του Σανάμπρια (πλην του τραβηγμένου πέναλτι στο 18′, που αποκρούστηκε από τον Σα) και να έχει τις καλύτερες στιγμές της από την ώρα που ο Ολυμπιακός ρίσκαρε και πήρε μέτρα στο γήπεδο και βρήκε ανοιχτούς χώρους στο δικό της επιθετικό μισό.

Ο Μαρτίνς δεν μπορεί να κριθεί από τη χρησιμοποίηση του Φορτούνη σε ρόλο «ψευτοεννιαριού», όπως δεν μπορούσε να κριθεί και πέρυσι ο Τάκης Λεμονής, καθώς αυτή η επιλογή έγινε λόγω ανάγκης. Ο Γκερέρο έδειξε για δεύτερο σερί ματς ανέτοιμος. Μην ξεχνάμε πως ο Ισπανός επιθετικός επέστρεψε είκοσι ημέρες νωρίτερα από το προβλεπόμενο διάστημα αποχής, μετά τον τραυματισμό του στο αριστερό γόνατο. Ο Ολυμπιακός είχε τέσσερις-πέντε σούπερ ευκαιρίες σε ένα εκτός έδρας ευρωπαϊκό παιχνίδι και απέναντι σε μία ομάδα, που παίζει κάθε εβδομάδα σε υψηλό ρυθμό και με μεγάλη ένταση. Αν υπήρχε ένας σέντερ φορ σε αυτό το ματς, ο Φορτούνης θα έπαιζε από την αρχή στη θέση του και δεν θα αναλωνόταν σε άσκοπα τρεξίματα, παίζοντας σε έναν άχαρο ρόλο και σπαταλώντας αχρείαστη ενέργεια. Ένας στράικερ, θα έβαζε ακόμα περισσότερο στην εξίσωση τους δύο εξτρέμ, έχοντας την άμυνα προσαρμοσμένη πάνω του και σπάζοντας την μπάλα στα «φτερά», αν και η αλήθεια είναι πως οι Ποντένσε και Ναουέλ δεν ανταποκρίθηκαν στις απαιτήσεις και τις περιστάσεις του αγώνα. Ιδιαίτερα ο Πορτογάλος πραγματοποίησε το χειρότερο παιχνίδι του στην ομάδα.

Ένα από τα κέρδη των «ερυθρόλευκων» σε αυτό το πρώτο μισό της σεζόν, είναι πως έγιναν ξανά συμπαγείς και στιβαροί. «Χτίζουν» χαρακτήρα και προσωπικότητα. Μάχονται και δεν τα παρατούν. Έχουν ανταποκριθεί και με το παραπάνω σε δύσκολα γήπεδα και δεν αφήνουν στην άλλη ομάδα να επιβληθεί και να τους πάρει «παραμάζωμα». Επιτρέπουν ελάχιστες φάσεις στους αντιπάλους τους και η μεσοαμυντική λειτουργία βρίσκεται σε υψηλό επίπεδο. Με τρεις λέξεις, έγιναν ξανά ομάδα.  Στα δικά μου μάτια, είναι επίτευγμα αν αναλογιστεί κανείς πως πρόκειται για ένα ολοκαίνουργιο σύνολο. Την περυσινή σεζόν, ο Ολυμπιακός είχε κρατήσει στο μηδέν τη φημισμένη Μπαρτσελόνα, αλλά δεχόταν γκολ από τον κάθε πικραμένο. Μέσα σε λίγους μήνες, έχουν γίνει πολλά πράγματα και βήματα προς τα εμπρός. Είναι έργο προπονητή, δίχως αμφιβολία. Με τα σωστά και τα λάθη του, ο Μαρτίνς χτίζει μία πολεμική μηχανή. Με ελλείψεις στο έμψυχο δυναμικό για το κορυφαίο αγωνιστικό επίπεδο, αλλά πάντα ψυχωμένη και με τακτικό πλάνο.

Για όσους δεν το έχουν αντιληφθεί, σε 22 επίσημα παιχνίδια, ο Ολυμπιακός έχει δεχθεί μόλις μία φορά πάνω από ένα γκολ! Είναι ένα από τα παιχνίδια της μοίρας σε αυτήν την αγωνιστική χρονιά, καθώς μόνο η Μίλαν κατάφερε να σκοράρει τρεις φορές στην «ερυθρόλευκη» εστία. Εκείνο το «μπλακ-άουτ» των εννέα λεπτών στο Μιλάνο, ενδέχεται να στερήσει μία ολόκληρη ευρωπαϊκή πρόκριση. Πάντως, ίσως οι «ροσονέρι» να αποτελέσουν την εξαίρεση στον φετινό Ολυμπιακό, που δεν έχει το εύκολο γκολ και παράλληλα δεν δέχεται και εύκολα γκολ, και η κατάσταση γυρίσει μπούμερανγκ προς όφελος των Πειραιωτών. Ο Μαρτίνς και οι παίκτες του πρέπει να είναι αποτελεσματικοί και να ξεπεράσουν τα φετινά τους όρια και τη δυστοκία που τους ακολουθεί στην αναμέτρηση της 13ης Δεκεμβρίου, επικρατώντας με δύο γκολ διαφορά (είτε με 2-0 είτε με 3-1) για να είναι αυτοί που θα χαμογελάσουν στο τέλος. Το βασικό ζητούμενο είναι να διατηρήσει ο Ολυμπιακός το καλό του ανασταλτικό πρόσωπο και να «μείνει» η Μίλαν στο μηδέν ή το ένα γκολ. Σε αυτήν την περίπτωση, οι πιθανότητες θα έχουν αυξηθεί κατά πολύ. Ό,τι και να γίνει, όμως, σε αυτήν την τελευταία αγωνιστική, η ομάδα αρέσει ξανά. Και πολύ, μάλιστα. Κάτι όμορφο και ξεχωριστό «γεννιέται», μετά το καλοκαίρι της επανεκκίνησης.

Ζοζέ Σα, σου πάνε τα κόκκινα!