Όταν το «πει» ο Ολυμπιακός

Σε αυτό το δεύτερο μισό της σεζόν, ο Ολυμπιακός πρέπει να νοιάζεται μόνο για νίκες, προκρίσεις, τίτλους. Καλές οι εντυπώσεις, οι τελικές προσπάθειες, και η καθολική αναγνώριση έπειτα από κάθε ματς, αλλά από εδώ και πέρα μετράει η ουσία.

Νίκη και επιθυμητό αποτέλεσμα (αν πρόκειται για νοκ-άουτ ματς) με κάθε τρόπο. Με κάθε κόστος. Με αποτελεσματικές και κυνικές εμφανίσεις, όπως στην έδρα του ΠΑΣ Γιάννινα, στοιχείο που έχει λείψει πολύ από τους «ερυθρόλευκους» στη σεζόν. Να μπαίνει ο έμπειρος Τοροσίδης στο 90’+2′ για να γίνει η δουλειά που πρέπει. Η υποδειγματική συμπεριφορά του «Τόρο», εντός και εκτός γηπέδων, αποτελεί παράδειγμα για κάθε ποδοσφαιριστή, που θέλει να κάνει καριέρα στον Ολυμπιακό. Η επιστροφή του Έλληνα αμυντικού αποδεικνύεται ευεργετική.

Η ομάδα παίζει από την αρχή της αγωνιστικής χρονιάς στο όριο. Στα… κόκκινα. Δεν υπάρχει εύκολος αγώνας για τον Ολυμπιακό. Όλοι θέλουν να τον κερδίσουν, όλοι με τον Ολυμπιακό δίνουν ιστορικά τον «υπέρ πάντων» αγώνα. Ακολουθούν ματς, που θα κρίνουν προκρίσεις και τρόπαια. Θα αντέξει ο Ολυμπιακός, παίζοντας σε τριπλό ταμπλό; Κανείς δεν ξέρει. Όπως και να έχει, είναι μία τεράστια πρόκληση. Μέχρι το τέλος του επόμενου μήνα, διακυβεύονται και οι τρεις στόχοι.

Θαυμάζω την αφοσίωση και την ομάδα-«πολεμική μηχανή» που έχει δημιουργήσει, κυριολεκτικά από το μηδέν, ο Πέδρο Μαρτίνς. Ο Ολυμπιακός συμπληρώνει αισίως τρεις μήνες, έχοντας μόνο μία ήττα, στην έδρα της Μπέτις (29/11/18), που εν τέλει δεν κόστισε. Οι «ερυθρόλευκοι» ξέρουν τι θέλουν πάνω στο χορτάρι. Ακόμα και σε μία υποφερτή, αγωνιστικά, ημέρα, όπως τη χθεσινή, οι ποδοσφαιριστές τα έδωσαν όλα και αυτό είναι χαρακτηριστικό μιας δουλεμένης ομάδας. Με αρχές και προπονητική «σφραγίδα». Μου αρέσει το μαχητικό πνεύμα, το οποίο «χάθηκε» στο δεύτερο μισό της περασμένης σεζόν μετά την απομάκρυνση του Τάκη Λεμονή και εμφύσησε ξανά στην ομάδα ο Πορτογάλος προπονητής.

Ο Ολυμπιακός πατάει στην αντίπαλη μεγάλη περιοχή όσο καμία άλλη ομάδα εντός συνόρων, αλλά είναι πια ξεκάθαρο ότι θα πάρει ξανά πέναλτι μόνο αν… φύγει κάνα χέρι ή κάνα πόδι ποδοσφαιριστή του στο «κουτί». Καθ’ υπερβολή γράφεται αυτό και αποτελεί σχήμα του λόγου, αλλά στο τελευταίο «ερυθρόλευκο» πέναλτι φορούσαμε κοντομάνικα (2/9/18). Η «εξυγίανση» κάνει ό,τι μπορεί. Για πολλούς, δεν έχει νόημα να παίζεις σε μία παρτίδα, με σημαδεμένη τράπουλα, όμως αν μία δικαιούται να ελπίζει κόντρα σε όλους και σε όλα αυτή είναι ο Ολυμπιακός. Αν μία ομάδα μπορεί να τραβήξει «άσο» από το «20», αυτή είναι ο Ολυμπιακός. Αν ένας σύλλογος στην Ελλάδα, δικαιούται να έχει έπαρση (βάσει ιστορίας, τίτλων, λαού, δυναμικής), αυτός είναι ο Ολυμπιακός. Και αυτό το Πρωτάθλημα θα τελειώσει, όταν το αποφασίσει και το «πει» ο Ολυμπιακός. Μόνο τότε θα έχει τελειώσει η υπόθεση-τίτλος. Κυνήγι μέχρι το τέλος, λοιπόν, και όπου βγει, καθώς κανένας στο Λιμάνι δεν έχει πει ακόμα την τελευταία του λέξη. Απομένουν 16 ολόκληρες αγωνιστικές και οι 8 βαθμοί καλύπτονται.

Και για να μην το ξεχάσω… Με όσα είδαμε και χθες (και τα οποία δεν είχαμε δει την προηγούμενη Δευτέρα, αλλά και γενικότερα κόντρα σε άλλες ομάδες), πραγματικά, είναι να απορείς πώς ο Ολυμπιακός παραχώρησε τον Μάνο με τη μορφή δανεισμού στον ΠΑΣ Γιάννινα.

ΥΓ: Έχουν συμβεί πολλά παρά φύσιν τη φετινή σεζόν. Τα τρία αυτογκόλ του Βούκοβιτς στη Super League (τρία, ρε Γιάγκος;), να μένει «άσφαιρος» ο Λάζαρος στο Πρωτάθλημα από τις 26 Αυγούστου του 2018. Να χρειάζεται απλά να σπρώξεις την μπάλα στα δίχτυα και να τη στέλνεις στο… φεγγάρι. Και άλλα πολλά. Βιβλίο γράφουμε.