Η πραγματικότητα είναι πως η Ζαλγκίρις έχει κερδίσει τον Ολυμπιακό τέσσερις φορές μέσα στη σεζόν και έχει χάσει μία. Η πραγματικότητα, επίσης, είναι πως σε κανένα από τα πέντε ματς ο Ολυμπιακός δεν έπαιξε στο 100% από πλευράς πληρότητας ρόστερ και αγωνιστικής ετοιμότητας. Οπότε, στα δικά μου μάτια, αυτό το 4-1 από τον συγκεκριμένο αντίπαλο δεν λέει όλη την αλήθεια.
Η Ζαλγκίρις παίζει καλύτερο και πιο στοχευμένο μπάσκετ σε αυτήν την προημιτελική σειρά, χτυπώντας κάθε αδυναμία του Ολυμπιακού, ιδιαίτερα μέσα στη ρακέτα. Τα νούμερά της στο πρώτο ημίχρονο και γενικότερα στο ματς, στα σουτ δύο πόντων, ήταν εξωπραγματικά: 16/19 στο ημίχρονο και 24/33 συνολικά. Ο Ολυμπιακός ήταν η καλύτερη ομάδα της Ευρώπης το 1994, αλλά έμεινε κοντά στα επτά λεπτά χωρίς καλάθι στον τελικό με την Μπανταλόνα. Ο Ολυμπιακός έχει παίξει δύο τελικούς στις έδρες, ουσιαστικά, των αντιπάλων του στον τελικό και όχι στην Ελλάδα ή σε κάποιο ουδέτερο έδαφος. Η ιστορία, λοιπόν, θα μπορούσε να έχει γραφτεί διαφορετικά. Όλα μπορούν να συμβούν στον αθλητισμό. Αυτήν τη στιγμή φαντάζει δύσκολο να ανατραπούν τα δεδομένα, αλλά ειδικά αυτή η ομάδα έχει αποδείξει πολλάκις το ισχυρό μέταλλο που διαθέτει.
Ο Ολυμπιακός έχει μία ακόμα ευκαιρία στην εκπληκτική «Zalgirio Arena» (να έχει τέτοια γηπεδάρα η Ζαλγκίρις και ο Ολυμπιακός να παίζει ακόμα στο ΣΕΦ…). Τέρμα οι ηρωισμοί, δεν έχετε να αποδείξετε τίποτα και σε κανέναν. Όποιος έχει υποτιμήσει αυτήν την ομάδα όταν βρίσκεται με την πλάτη στον τοίχο, το έχει πληρώσει βάναυσα. Οι παίκτες και ο Γιάννης Σφαιρόπουλος πρέπει να βγάλουν όλη την πίεση από πάνω τους. Είναι ακόμα 40 λεπτά μπάσκετ. Σαράντα λεπτά για την πιο όμορφη ευρωπαϊκή μπασκετική ιστορία. Όσοι τους έχουν ξεγραμμένους και τους «έστησαν στο εκτελεστικό απόσπασμα» μετά το βαρύ 80-60, έχουν έτοιμη την κυβίστηση σε περίπτωση θετικού αποτελέσματος στον τέταρτο προημιτελικό. Η πιο συνεπής και επιτυχημένη ομάδα στην Ευρώπη την τελευταία δεκαετία, έχει μία ακόμα αναμέτρηση μπροστά της. Και πρέπει να την παίξει, μόνο για την πάρτη της. Μπασκετικά, δεν βγαίνουν τα κουκιά, με τη μισή ομάδα να κάνει ενέσεις για να παίξει τα παιχνίδια που περίμενε ολόκληρη τη σεζόν. Και είναι και άδικο όλο αυτό: να παλεύεις σε 30 αγώνες για το πλεονέκτημα έδρας και στο πιο κρίσιμο διάστημα να παρουσιάζονται τόσα μαζεμένα αγωνιστικά προβλήματα και το πολυπόθητο πλεονέκτημα να σου γυρίζει μπούμερανγκ.
Είναι δουλειά του Γιάννη Σφαιρόπουλου να αιφνιδιάσει με κάποιο ή κάποια τρικ τον αντίπαλό του. Οι ξένοι της ομάδας έχουν καταντήσει θεατές. Ούτε εγώ κατάλαβα γιατί έγινε αλλαγή και χάθηκε στο rotation ο Ρόμπερτς από τη στιγμή που ήταν «ζεστός», αλλά όλη τη σεζόν τον Ρόμπερτς «κράζουμε». Γιατί να μην πάρει χρόνο ο Γουίλτζερ; Τρία δευτερόλεπτα έχει παίξει στη σειρά και με το «φαρμακερό» του σουτ μπορεί να κάνει τη ζημιά στη Ζαλγκίρις από εκεί που δεν το περιμένει. Οκ, στην άμυνα είναι αδύναμος και θα πέσει σημάδεμα από τον Γιασικεβίτσιους, αλλά ο Ολυμπιακός χρειάζεται κάτι διαφορετικό στην επίθεση. Και ο Καναδός μπορεί να ανοίξει την αντίπαλη άμυνα, που κλείνει μονίμως στη ρακέτα και επιτρέπει κάποια περιφερειακά σουτ, αλλά οι «ερυθρόλευκοι» μέτρησαν 4/18 τρίποντα στον πρώτο αγώνα στο Κάουνας.
Ο Σπανούλης κάθισε στον πάγκο στο 28′ και δεν μπήκε ξανά στο ματς. Το ήρεμο βλέμμα που είχε στον πάγκο, κρατάει άσβεστη την ελπίδα. Ο νοών νοείτω. Αυτή η φανέλα, αυτός ο αρχηγός και αυτός ο υπαρχηγός, όλα τα μπορούν. Την «ερυθρόλευκη» ριγωτή, τη φανέλα με το «7» και το «15», να τις αγαπάτε και να τις εμπιστεύεστε. Και όταν έρχονται οι δύσκολες στιγμές, να τις εκτιμάτε ακόμα περισσότερο για όσα μαγευτικά συναισθήματα έχουν προκαλέσει σε εκατομμύρια ανθρώπων.