Ο Ντέιβιντ Μπλατ είναι προ των πυλών του Ολυμπιακού και η ίδια η ομάδα ετοιμάζεται να μπει σε ένα νέο και διαφορετικό μονοπάτι. H περίοδος Σφαιρόπουλου ολοκληρώθηκε. Και ήταν κάτι που έπρεπε να γίνει ανεξαρτήτως αποτελεσμάτων, όπως άλλωστε είχαμε ξαναγράψει (δείτε εδώ) αλλά τη συγκεκριμένη περίοδο.
Ο Σφαιρόπουλος με την αποχώρησή του κέρδισε την αναγνώριση που ίσως δεν είχε απολαύσει μια ολόκληρη τετραετία στον πάγκο της ομάδας. Ο Έλληνας τεχνικός κατάφερε να κερδίσει το χειροκρότημα -ακόμα και από εκείνους που διαφωνούσαν με την παρουσία του στον Ολυμπιακό- χάρη στη δουλειά του και στις αρχές του πάνω στις οποίες πάτησε από την πρώτη ημέρα που επέστρεψε στο ΣΕΦ, ως πρώτος προπονητής. Το αν είναι επιτυχημένος θα το κρίνει η ιστορία. Κανείς όμως δεν μπορεί να τον κατηγορήσει πως δε δόθηκε ολόψυχα σε αυτή τη δουλειά. Και φαίνεται με το «χειροκρότημα» που κερδίζει κατά την αποχώρησή του.
Η επόμενη ημέρα φέρνει στην άκρη του πάγκου έναν προπονητή με διαφορετική φιλοσοφία και μπασκετικές λογικές. Ο «Ευρωπαίος» Μπλατ είναι ένας προπονητής βγαλμένος από τη σχολή της Μακάμπι. Από την πιο… αμερικανική ομάδα της Ευρώπης. Ο τεχνικός Μπλατ μέχρι τώρα δεν έχει καλουπώσει το παιχνίδι του με το πρέπει που υπήρχε μέχρι τώρα δίπλα από τους Έλληνες του Ολυμπιακού.
Οι «ερυθρόλευκοι», ακόμα και αν μείνουν και οι τρεις Έλληνες (Σπανούλης, Παπανικολάου, Παπαπέτρου) που είναι χωρίς συμβόλαιο, πολύ δύσκολα θα πορευθεί στα μονοπάτια που ήταν μέχρι τώρα. Ο Μπλατ αναζητά παίκτες με συγκεκριμένα χαρακτηριστικά που συνήθως τα βρίσκει σε αθλητικούς Αμερικανούς. Βεβαίως ο καθένας μπορεί να ισχυριστεί πως στις ομάδες που βρέθηκε μέχρι τώρα δεν είχε γηγενείς πρώτης γραμμής όπως συμβαίνει ή θα συμβεί στον Ολυμπιακό. Ενδεχομένως κάτι τέτοιο να ισχύει αλλά και πάλι αυτό θα πρέπει να προσαρμοστεί στη φιλοσοφία του νέου προπονητή και όχι εκείνος σε αυτό.
Πέρυσι με την Νταρουσάφακα κατέκτησε το EuroCup. Αρκεί μια ματιά σε αυτή τη διοργάνωση, που δεν έχει περιορισμό σε ξένους, για να καταλάβει κανείς τη φιλοσοφία των ομάδων του Μπλατ.
Η πεντάδα που έμενε πιο πολλή ώρα πάνω στο παρκέ αποτελούταν αποκλειστικά από Αμερικανούς (Μπελ, Έρικ, Τζόνσον, Σαν Ροος, Ουιλμπέκιν) και όλες οι υπόλοιπες που έμεναν κοντά στα 15′ πάνω στο παρκέ είχαν τουλάχιστον τέσσερις Αμερικανούς. Ανάλογη εικόνα θα συναντήσουμε και στις προηγούμενες ομάδες του.
Και εδώ είναι το μεγάλο ερώτημα. Κατά πόσο είναι έτοιμος ο Ολυμπιακός γι αυτή τη μετάβαση σε ένα τελείως διαφορετικό μοντέλο ομάδας. Ένα μοντέλο που τα τελευταία χρόνια απέτυχε ξεκάθαρα.
Γιατί για κάθε Ουίλτζερ, Τόμπσον, Όντομ, Μπράουν, Ουότερς κτλ που μπορεί να δικαιολογημένα να… σιχτίριζε ο μέσος φίλαθλος της ομάδας, υπήρχαν οι Έλληνες που ισορροπούσαν την κατάσταση. Πλέον ακόμα και αυτό ενδεχομένως να αλλάξει.
Θα είναι βέβαια μεγάλο στοίχημα και για τον ίδιο τον Μπλατ η παρουσία του στον Ολυμπιακό. Όχι μόνο για το αγωνιστικό αλλά και για την υστεροφημία του Μπλατ. Γιατί ναι έχει το παράσημο της Εθνικής Ρωσίας, των Καβαλίερς και της Μακάμπι (από την οποία ουσιαστικά προερχόταν), αλλά στην Ευρώπη ο Ολυμπιακός θα είναι το μεγαλύτερο κλαμπ που θα κοουτσάρει. Μέχρι τώρα, βγαίνοντας από τον οργανισμό της Μακάμπι, ουσιαστικά δεν έχει βρεθεί σε άλλη ομάδα με το «πρέπει» του Final-4 τουλάχιστον, δίπλα της. Είναι ευκαιρία λοιπόν να αποδείξει πως όντως είναι μέσα στους κορυφαίους προπονητές της Ευρώπης.
Και μια και μιλάμε για κορυφαίους, μακάρι να βρεθεί και ο Σφαιρόπουλος σε κάποιον πάγκο του εξωτερικού για να (από)δείξει πως είναι στην ελίτ των προπονητών της Ευρωλίγκας.