Αυτοί είναι οι τελικοί. Είναι τα παιχνίδια που όποιος μπαίνει μέσα για να παίξει ξεχνά τι έχει προηγηθεί, τι έχει ειπωθεί ή τι έχει ακούσει και είναι έτοιμος να φτάσει στην κορυφή.
Αυτός είναι και ο Ολυμπιακός. Μια ομάδα που φαινόταν να μπαίνει σε αυτή τη σειρά με τεράστιο μειονέκτημα, κάτι που έμοιαζε φυσιολογικό από την αγωνιστική εικόνα που είχε τον τελευταίο ένα και πλέον μήνα, αλλά εν τέλει παρουσιάστηκε έτοιμη για να κάνει το πρώτο βήμα.
Και εκεί φαίνονται ομάδες που που δεν παίζουν απλώς για τους τίτλους αλλά τους διεκδικούν.
Σίγουρα ο Ολυμπιακός δεν πήρε το πρωτάθλημα με τη νίκη του στο ΟΑΚΑ, αλλά κατάφερε να βρεθεί -ακόμα και στις συνειδήσεις των ίδιων των φίλων του- ένα βήμα πιο μπροστά στη “μάχη” για τον τίτλο.
Ο πρώτος τελικός δεν είναι από εκείνους που κάποιος θα ξαναβάλει στο Youtube για να τον δει. Με εξαίρεση το σημειολογικό με τη νίκη του Ολυμπιακού και την πρώτη φετινή ήττα του Παναθηναϊκού στο πρωτάθλημα, κανείς δε θα το θυμάται το συγκεκριμένο παιχνίδι. Δίνει όμως στον Ολυμπιακό το δικαίωμα να φωνάξει πως μπορεί να πάρει πίσω τα σκήπτρα στο πρωτάθλημα. Πως πέρα από τα όσα προηγήθηκαν τις προηγούμενες ημέρες, κατάφερε -αγωνιστικά- να μείνει συγκεντρωμένος και να αναζητήσει τον τρόπο με τον οποίο θα αποκτούσε πλεονέκτημα.
Πάνω στο παρκέ, αυτό που κατάφερε ο Ολυμπιακός ήταν να δείξει την απαιτούμενη ψυχραιμία όταν έμεινε πίσω με δέκα πόντους αλλά και την απαραίτητη εξυπνάδα όταν ο Πασκουάλ άρχισε να κάνει ροτέισον στο 15′ και στη συνέχεια… ξεζούμιζε τους παίκτες του.
Ο Σφαιρόπουλος εκμεταλλεύτηκε στο έπακρο τον πάγκο του αφού με εξαίρεση τον Μπράουν που δεν πήρε και πάλι συμμετοχή ή τον Μπόγρη που μπήκε στο παιχνίδι όταν ο Μιλουτίνοφ αποχώρησε με πέντε φάουλ, έδωσε ρόλο και πήρε κάτι απ’ όλους τους υπόλοιπους παίκτες του (ακόμα και τον Μπόγρη). Και μάλιστα έχοντας τον Πρίντεζη με τρία φάουλ από το πρώτο δεκάλεπτο και τον Ρόμπερτς με δύο από το… πρώτο τρίλεπτο. Επίσης κατάφερε να καμουφλάρει με τον καλύτερο τρόπο την κακή βραδιά του Σπανούλη, που έμεινε για αρκετή ώρα στον πάγκο και επιστρατεύθηκε όταν χρειάστηκε. Στο τέλος, όταν ο Ολυμπιακός έπρεπε πλέον να παίξει με τον χρόνο.
Αντίθετα ο Πασκουάλ έμοιαζε να μην εμπιστεύεται και εν τέλει δεν πήρε τίποτα από τους παίκτες του πάγκου, με εξαίρεση τον Βουγιούκα. Σε τέτοιο σημείο που η πεντάδα με τους Καλάθη, Τζέιμς, Αντετοκούνμπο, Σίνγκλετον και Γκιστ “έσκασε” στο τέλος. Τα 18/61 σουτ είναι σίγουρα ποσοστό που δύσκολα θα επαναληφθεί, όμως μπορεί να βρει εξήγηση (και) στις δυνάμεις και το καθαρό μυαλό των παικτών.
Ο Ολυμπιακός, λοιπόν, δεν έσπασε απλώς την έδρα του Παναθηναϊκού και έκανε το 1-0. Έβαλε την απέναντι ομάδα, που δικαιολογημένα ως τώρα ερχόταν με τον αέρα του φαβορί γιατί κάτι τέτοιο δήλωνε η εικόνα της, σε… κρίση. Οι ισορροπίες σε μια ομάδα αλλάζουν όταν χάνει στην έδρα της και ο Παναθηναϊκός έχει πλέον μπροστά του τρεις μέρες για να βρει και πάλι τον εαυτό του. Να διαχειριστεί καταστάσεις που δεν είναι θετικές. Όταν πάντως χρειάστηκε να το κάνει στη σειρά με τη Ρεάλ, δεν είχε επιτυχία.
ΥΓ: Το παιχνίδι τελείωσε με τον Παναθηναϊκό να έχει σχεδόν διπλάσια φάουλ και επίσης σχεδόν διπλάσιες βολές. Ο Ολυμπιακός όμως έφυγε νικητής από το ΟΑΚΑ. Τα νούμερα πάντα όσο εντυπωσιακά και αν είναι, μπορούν εύκολα να κρύψουν την αλήθεια. Όπως ακριβώς έγινε το βράδυ της Κυριακής, που ο Ολυμπιακός ήταν συνολικά καλύτερος σε ένα παιχνίδι που ακροβατούσε στους πέντε πόντους, και το πήρε. Απλά τα πράγματα.