Κάθε χρόνο τέτοιες μέρες τα ίδια. Γιατί να μην γίνονται μαζί τα παιχνίδια της τελευταίας αγωνιστικής. Γιατί να μην παίζουν όλες οι ομάδες την ίδια ώρα και μέρα. Γιατί να υπάρχουν σκιές πάνω από τη διοργάνωση.
Και μόνο αυτή η κουβέντα, στην οποία εσχάτως μπήκαν και οι Ισπανοί, με το περίφημο μπισκότο της Marca, μειώνει τις ομάδες και την προσπάθεια που κάνουν.
Με ποια λογική κάποιοι αφήνουν υπόνοιες πως οι ομάδες -όχι οι δικές μας, οι άλλες φυσικά- μπαίνουν στο γήπεδο με σκοπό να μη νικήσουν αλλά να κοιτάξουν τους επόμενους πιθανούς του αντιπάλους.
Θα μπει δηλαδή ο Σπανούλης με στόχο να χάσει από τη Ζαλγκίρις για να παίξει μαζί της στα πλέι οφ. Ή ο Καλάθης θα καταδεχθεί να γίνει περίγελος με το Μιλάνο ή ο Ντόντσιτς με την Μπάμπεργκ.
Ωραίες οι θεωρίες συνωμοσίας. Μας τρέφουν. Μας γεμίζουν τις ώρες μας και την άγνοιά μας να κατανοήσουμε τον επαγγελματικό αθλητισμό. Πολύ ωραίες. Αλλά καλύτερα να τις κάνουμε στο καφενείο παίζοντας πρέφα ή πλακωτό. Γιατί μέχρι εκεί είναι. Και όσοι τις αναπαράγουν, ας μείνουν εκεί.
Και για να το δούμε και ανάποδα. Αν κάποιος θέλει να «διαλέξει» αντίπαλο, θα πρέπει να εξαρτάται αποκλειστικά από τον ίδιο. Ναι, έγινε μια χρονιά με τη Ρεάλ. Αν και αυτό στη… σφαίρα του κουτσομπολιού είναι. Ποιος μπορεί να ισχυριστεί, στα σοβαρά, δίχως τα φαντάσματα του καθενός, πως τα τελευταία χρόνια -από τότε που άλλαξε το σύστημα της διοργάνωσης και όχι στα χρόνια της… Μπουντούτσνοστ- κάποιος έχει επιλέξει αντίπαλο. Και αν το ξέρει, ειδικά κάποια άλλη ομάδα γιατί δέχεται να συνεχίζει μαζί της στη διοργάνωση; Μέτοχοι είναι όλοι στην ίδια εταιρεία.
Σε έναν αγώνα, ειδικά όταν έχουμε φτάσει στον Απρίλη και οι παίκτες κουβαλούν ήδη 50+ παιχνίδια στην πλάτη τους, όλα τα αποτελέσματα είναι πιθανά. Κίνητρο έχουν και οι απέναντι. Και στην τελική αν πχ η Ρεάλ φοβάται τα σενάρια -να δώσει δηλαδή ο Ολυμπιακός πλεονέκτημα στον Παναθηναϊκό-, ας μην έχανε από τη Βαλένθια.