Στην μετά-Ομπράντοβιτς εποχή του Παναθηναϊκού ετοιμάζεται να αρχίσει ένα νέο κεφάλαιο μιας και πλέον σε εκείνο με τον Τσάβι Πασκουάλ μπήκε τελεία. Ο Ισπανός έμεινε δύο χρόνια και κάτι στον πάγκο του Παναθηναϊκού και αποχωρεί έχοντας ισάριθμα πρωταθλήματα συν ένα Κύπελλο.
Ο Ισπανός παρότι επανέφερε τον Παναθηναϊκό στην κορυφή της Ελλάδας, αποχωρεί από την ομάδα έχοντας πάνω του το… ανάθεμα, καθώς ιδιαίτερα φέτος η ομάδα μοιάζει δίχως αρχή και τέλος. Αποχωρεί έχοντας κερδίσει τον καθολικό σεβασμό του χώρου με την προσωπικότητά του, αλλά και έχοντας πάνω του τη… ρετσινιά του πούλμαν το 2017. Τότε που (έδειξε πως δεν) αντέδρασε. Και αν σε πρώτη φάση δικαιώθηκε πανηγυρίζοντας λίγο μετά το πρωτάθλημα, έχασε το επικοινωνιακό παιχνίδι. Και όπως φάνηκε αυτή η ήττα ήταν πολύ σημαντική.
Είναι πραγματικά άδικο να φεύγει ο Πασκουάλ ως αποτυχημένος. Όπως άδικα ήταν και όσα άκουγε την περασμένη άνοιξη ο Σφαιρόπουλος. Μέχρι που έφυγε γιατί τότε άρχισαν οι κωλοτούμπες. Θα συμβεί το ίδιο και με τον Πασκουάλ. Προσωπική εκτίμηση είναι πως όχι.
Όταν είχε αναλάβει τον Παναθηναϊκό τον Οκτώβρη του 2016 είχαμε γράψει στο sentragoal που βρισκόμασταν τότε, πως η επιλογή του επαναφέρει τον Παναθηναϊκό στην κανονικότητα. Και ως ένα μεγάλο βαθμό δικαιωθήκαμε. Γιατί με τον Πασκουάλ στον πάγκο οι «πράσινοι» πέρα από το ότι ήταν μέσα στους στόχους του μέχρι τέλους, αποτέλεσε και αντίβαρο στην… εκρηκτικότητα που υπάρχει στην ομάδα.
Και πάμε τώρα στη διάδοχη κατάσταση.
Όπως όλα δείχνουν ο Αμερικανός Ρικ Πιτίνο θα είναι ο επόμενος που θα κάτσει στην άκρη του πράσινου πάγκου. Φυσικά δεν τίθεται θέμα αξίας, ικανότητας ή προσωπικότητας. Μιλάμε άλλωστε για ένα από τα μεγαλύτερα ονόματα που θα κοουτσάρουν στην Ευρώπη. Η ένστασή μας είναι αν είναι η ενδεδειγμένη επιλογή.
Από τότε που έφυγε ο Ομπράντοβιτς, οι επιλογές του Γιαννακόπουλου είχαν λογική. Και ο Ιβάνοβιτς, και ο Τζόρτζεβιτς και ο Πεδουλάκης και φυσικά ο Πασκουάλ. Βέβαια όλοι όταν ανέλαβαν τον Παναθηναϊκό ήταν εκτός πάγκων (συλλόγου) την προηγούμενη, τουλάχιστον, χρονιά και για να πούμε και την αλήθεια κανείς δεν κατάφερε να… εντυπωσιάσει με την επόμενη δουλειά του. Ήταν όμως όλοι γνώστες του ευρωπαϊκού μπάσκετ, είχαν ξανακοουτσάρει σε υψηλό ή υψηλότατο επίπεδο στην Ευρωλίγκα. Ήξεραν τι είχαν μπροστά τους.
Ο Πιτίνο από την άλλη, βρίσκεται τα τελευταία χρόνια εκτός δράσης. Αυτό δεν είναι πρόβλημα, άλλωστε το έχει ξανακάνει. Ούτε και η αλλαγή στο μπάσκετ που πρέσβευε τόσα χρόνια. Όση διαφορά και αν έχει το παιχνίδι των 24 δευτερολέπτων (στην Ευρωλίγκα) από εκείνο των 30’’ (στο NCAA), το μπάσκετ είναι… ίδιο. Όση διαφορά έχει να έχεις να κάνει με 17χρονους που σε έχουν σαν θεό, με το να έχεις να διαχειριστείς… 37χρονους φτασμένους με την προσωπικότητά του διαμορφωμένη, ένας άνθρωπος που είναι 40 και βάλε χρόνια στα αποδυτήρια ξέρει πώς να τα διαχειριστεί.
Το θέμα είναι πιο είναι το κίνητρο του Πιτίνο, ποια είναι η διάθεσή του. Αρχικά να «μάθει» το Ευρωπαϊκό μπάσκετ. Την πάτησε έτσι φέτος και ο Λάρι Μπράουν στην Ιταλία. Στη συνέχεια πόσο θέλει να αρχίσει μια -κανονική- δεύτερη καριέρα στην Ελλάδα. Ένας άνθρωπος με πολλά πάθη που τα έχει πληρώσει -και κυριολεκτικά και μεταφορικά- σε υπερθετικό βαθμό, κατά πόσο έχει διάθεση να αποδείξει και πάλι ποιος είναι.
Δεδομένα μια επιτυχία, θα είναι μια δική του απάντηση, πρώτα απ’ όλα στους συμπατριώτες τους. Αν είδατε το βίντεο του ESPN ή το tweet του Μπέργουολντ θα καταλάβατε πως -πλέον- δεν τον έχουν σε ιδιαίτερη υπόληψη. Έχει λοιπόν την ευκαιρία μπροστά του. Αν παράλληλα καταφέρει και «προστατεύσει» και «προστατευθεί» τον Δημήτρη Γιαννακόπουλο τότε και οι δύο μπορεί να κερδίσουν.
Άλλωστε είναι ένα στοίχημα που είτε θα το κερδίσουν και οι δύο, είτε θα το χάσουν μαζί. Αυτά μέχρι το καλοκαίρι (που φημολογείται πως θα είναι η συμφωνία). Γιατί αν πάμε στη λογική κι άλλης σεζόν, τότε τα πράγματα αλλάζουν εντελώς…