Από τα ξημερώματα της Δευτέρας (9/9) ο Λαυρέντης Μαχαιρίτσας άρχισε το ταξίδι για την αιωνιότητα. Αυτό που αφήνει πίσω του όμως θα τον κρατά για πάντα «ζωντανό» στις μνήμες.
Εκατοντάδες τα τραγούδια που έχει ντύσει με τη μουσική του. Και ακόμα τόσα που τα ερμήνευσε ο ίδιος. Τραγούδια που πλέον έχουν περάσερι στην ελληνική συνείδηση.
Ποιος δεν έχει τραγουδήσει «πόσο σε θέλω». Ποιος δεν έχει… ζηλέψει το μικρό γατί. Ποιος δεν έχει αναζητήσει μια ευκαιρία για να πάει στον παράδεισο.
Εδώ και 35 χρόνια ο Λαυρέντης Μαχαιρίτσας κατάφερε να είναι να στο προσκήνιο.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ: Η τελευταία του συναυλία
Κατάφερε να γίνει θεμέλια λίθος γι αυτό που λέμε «έντεχνο ελληνικό τραγούδι». Δεν ξέρουμε αν το επιδίωξε. Αν ήθελε να βάζει ταμπέλες ή αν ήταν κάτι που τον αντιπροσώπευε. Το θέμα είναι πως δημιούργησε μια τάση που πήγε κόντρα στη… δικτατορία του ελληνάδικου.
Άνηκε σε μία γενιά καλλιτεχνών που «γεννήθηκαν» στην μεταπολίτευση. Όποιος έχει ακούσει το «Έτσι δραπετεύω από τις παρέες» θα μπορέσει να κατανοήσει όλη αυτή την πορεία. Ή το «Να δεις τι σου έχω για μετά» παρέα με τον Βασίλη Παπακωνσταντίνου.
Σε πολλούς δεν άρεσε το είδος της μουσικής που εκπροσωπούσε. Άλλοι υποστήριζαν πως δεν ήταν καν τραγουδιστής. Κανείς όμως δεν μπορεί να τον «κατηγορήσει» πως δεν δημιούργησε. Πως δεν ζούσε γι αυτές του τις δημιουργίες.
Το «Διδυμότειχο Μπλουζ»
Και βέβαια το αυτοβιογραφικό κομμάτι, «Διδυμότειχο Μπλούζ». Μάλιστα το συγκεκριμένο κομμάτι έχει τη δική του σημειολογία. Όπως είχε πει ο ίδιος σε συνέντευξη του , λίγο πριν κυκλοφορήσει το τραγούδι, ήταν έτοιμος να παρατήσει τη μουσική και να εγκατασταθεί μόνιμα στον Βόλο. Ο συγκεκριμένος δίσκος, με στίχους του Γιάννη Μπαχ Σπυρόπουλου που κυκλοφόρησε το 1991 έγινε χρυσός με 35 χιλιάδες πωλήσεις.
Ο Μαχαιρίτσας αποτέλεσε μαζί με τον Διονύση Τσακνή ένα από τα πρώτα συναυλιακά ντουέτα της ελληνικής έντεχνης σκηνής.
Στην καριέρα του συνεργάστηκε είτε στο στούντιο είχε πάνω στη σκηνή με τα μεγαλύτερα ονόματα.
Παράλληλα είχε γράψει τη μουσική για ταινίες αλλά και θεατρικές παραστάσεις.