Παστίλιες για τον πόνο του άλλου…
Όποια ομάδα και αν έχανε θα αναζητούσε, όπως συμβαίνει μετά από κάθε παιχνίδι τους και ένα άλλοθι. Η σειρά των τελικών είναι κακή από πλευράς ποιότητας, αλλά αυτό το 2-2 είναι απολύτως δίκαιο. Όποιος πήρε τη νίκη μέχρι τώρα την άξιζε. Γράφει ο Σπύρος Βασιλείου
Ήταν δεδομένο. Όποια ομάδα από τις δύο έχανε, είτε ο Ολυμπιακός είτε ο Παναθηναϊκός, μετά από το τέλος του αγώνα κάτι θα έβρισκε να φωνάξει. Καμία εντύπωση, καμία έκπληξη.
Κάθε χρόνο, εδώ και πολλά – πολλά χρόνια τα ίδια. Ένθεν κακείθεν. Φταίνε οι διαιτητές, φταίει ο ήλιος, φταίνε οι μπασκέτες, οι μπάλες, η υγρασία. Μιλάμε για δύο από τα μεγαλύτερα κλαμπ στην Ευρώπη. Με οπαδούς ακόμα και εκτός Ελλάδας και μοιάζουν να κοκκορομαχούν σαν ομάδες τοπικού. Ναι, υπάρχουν προβλήματα. Πολλά και πολλές φορές εξόφθαλμα. Αλλά στην τελική, για να μην κοροϊδευόμαστε, αν κάποιοι μπορούν να αλλάξουν καταστάσεις είναι μόνο αυτοί οι δύο.
Ας σταματήσουν πια να αναζητούν το… παυσίπονο τους. Το μπάσκετ είναι δίκαιο. Αν είσαι πραγματικά, καλύτερος τότε θα κερδίσεις. Και σε αυτή την -κακή από άποψη θεάματος- σειρά, το 2-2 είναι απόλυτα δίκαιο. Τόσο ο Ολυμπιακός, όσο και ο Παναθηναϊκός έχουν πάρει από δύο νίκες -εντός, εκτός- επειδή πραγματικά ήταν καλύτεροι από τον αντίπαλό τους.
Βέβαια, εντάξει, οι ομάδες γκρινιάζουν, αλλά και οι διαιτητές με το να σφυρίζουν διαρκώς -μιλάμε για περισσότερα από 60 φάουλ- δεν είναι καλό για το ίδιο το παιχνίδι. Χάνεται ο ρυθμός.
Ας δούμε, όμως και τι έγινε στο τέταρτο παιχνίδι της σειράς. Η παρουσία του Σπανούλη και του Πρίντεζη αποδείχθηκε για ένα ακόμα παιχνίδι καταλυτική για την έκβαση του αγώνα, αυτή τη φορά θετικά για τον Ολυμπιακό. Οι δύο παίκτες ειδικά στο πρώτο ημίχρονο πήραν στις πλάτες του την ομάδα και κράτησαν τον Ολυμπιακό σε απόσταση ασφαλείας. Και όταν αυτοί οι δύο είναι καλά, τότε όλη η ομάδα μπορεί να είναι καλή. Δίπλα τους ο Τζαμέλ Μακ Λιν που βρήκε άδεια την ρακέτα του Παναθηναϊκού και έκανε ένα από τα πιο ουσιαστικά του παιχνίδια.
Ξεχωριστή αναφορά πρέπει να γίνει φυσικά στην παρουσία του Ρόμπερτς. Ο Αμερικανός είναι ο πιο σταθερός παίκτης του Ολυμπιακού σε όλα τα φετινά ντέρμπι με τον «αιώνιο». Είναι πραγματικά ο παίκτης που μπορεί να ξεκολλήσει την ομάδα του επιθετικά. Αν και μέχρι τώρα χρησιμοποιείται με το… ρολόι.
Από την άλλη, ο Παναθηναϊκός, δεν κατάφερε να μπει στο ρυθμό του αγώνα. Ακόμα και όταν επέστρεψε μειώνοντας στον πόντο, έγινε μέσα από τα μακρινά σουτ του Λοτζέσκι και του Τζέιμς. Γι αυτό και η διαφορά άνοιξε και πάλι. Δεν μπόρεσε να σταματήσει τα ατού του Ολυμπιακού και έγινε μία από τις λίγες ομάδες φέτος που δέχονται πάνω από 90 πόντους από τους Πειραιώτες. Η ρακέτα του έμοιαζε εντελώς άδεια ειδικά από τη στιγμή που ο μόνος παίκτης που φάνηκε πως μπορεί να πάει στην επαφή, ο Βουγιούκας, έμεινε για λίγη ώρα στο παρκέ.
Πλέον η σειρά θα κριθεί στο πέμπτο και τελευταίο παιχνίδι. Λογικά η εικόνα του αγώνα θα είναι εντελώς διαφορετική, από τη στιγμή μάλιστα που κρίνει και τον τίτλο. Είναι πραγματικός τελικός και εκεί θα φανεί ποια ομάδα μπορεί να διαχειριστεί καλύτερα την πίεση ενός αγώνα τίτλου.
ΥΓ: Η κίνηση του Γιώργου Μπόγρη είναι το λιγότερο απερίσκεπτη. Από όλες τις απόψεις. Και φυσικά λόγω fair play, καθώς είναι… άκομψο να κάνεις επίθεση όταν το παιχνίδι έχει κριθεί. Αλλά κυρίως ψυχολογικά. Ενώ είναι ξεκάθαρο πως π.χ. ο Σπανούλης στο τελευταίο τρίλεπτο προσπαθεί να «παίξει» και με το μυαλό των αντιπάλων του εν όψει τις τελευταίας αναμέτρησης, ο Μπόγρης τους δίνει κίνητρο.
ΥΓ1: Ας θεσπιστεί μια επιτροπή -οι εθελοντές θα είναι πάρα πολλοί- ώστε να περνάμε όλοι όσοι ασχολούμαστε με αυτόν τον χώρο από εξετάσεις. Και να κρίνουν αν είμαστε… επαρκείς (δλδ αρεστοί). Ο Βασίλης Σκουντής πάντως ξανακρίθηκε…
για άμεση κι έγκυρη ενημέρωση.
