Δε θα θυμάσαι…

Δε θα θυμάσαι πώς έτρεχαν τα δάκρυα από τα μάτια μου όταν σε αντίκρισα για πρώτη φορά στην αίθουσα τοκετού. Ούτε  το φόβο μου για το άγνωστο την πρώτη φορά που σε κράτησα αγκαλιά.

Δε θα θυμάσαι που κρατούσα τα μικροσκοπικά σου πόδια στα χέρια μου και γέμιζα τα ρουθούνια μου με τη μυρωδιά σου. Ούτε που ξάπλωνα δίπλα σου τα βράδια και σε έβλεπα να κοιμάσαι. Δε θα θυμάσαι το βλέμμα μου την πρώτη φορά που με κοίταξες στα μάτια και μου χαμογέλασες. Ούτε τον τρόπο που γέμιζες την καρδιά και την ψυχή μου με κάθε σου βλέμμα.

Δε θα θυμάσαι πόσο περήφανα ένιωθα κάθε φορά που βγαίναμε οι 2 μας βόλτα. Ούτε τον τρόπο που έκανες να φωτίζεται η καρδιά μου κάθε φορά που ξεκαρδιζόσουν στα γέλια. Δε θα θυμάσαι τον υπέρμετρο ενθουσιασμό μου όταν έκανες τα πρώτα σου βήματα. Αλλά και ούτε τoν πόνο στα μάτια μου την πρώτη φορά που έπεσες και χτύπησες.

Δε θα θυμάσαι τον τρόπο που σου χάιδευα τα μαλλιά στο κρεβάτι. Ούτε το τραγουδάκι που σου έλεγα για να σε πάρει ο ύπνος κι εσύ με κοιτούσες, χαμογελούσες και έφτυσες την πιπίλα. Βιαζόσουν να τη ξεφορτωθείς. Δε θα θυμάσαι, αλλά εγώ θα θυμάμαι. Και θα κρατήσω αυτές τις αναμνήσεις στην καρδιά μου για πάντα. Και για τους 2 μας. Θα είναι οι στιγμές που θα κρατήσουν δυνατό το μπαμπά σου… που σε λατρεύει, και θα σε λατρεύει, όσο κι αν τον πολεμάνε. Δεν θα θυμάσαι ποσό γενναίος ήσουν και άντεξες. ΓΙΑΥΤΟ θα αντέξω κι εγώ. Εσύ δεν θα θυμάσαι γιατί θα φροντίσω να περάσει χαλαρά. Δεν θα θυμάσαι τον αγώνα για την αλήθεια, γιατί θα τη ζήσουμε μαζί. Στο υπόσχομαι…δεν θα θυμάσαι την κακία,, την αδιαλλαξία, τη κουτοπονηριά,  ψέματα που πέρασαν και πάλεψα να μη σε αγγίξουν.

Κάθε πατέρας θα έχει το δικό του τρόπο να εκφράσει την αγάπη του για το παιδί η, τα παιδιά του. Ξεχνάνε πολλοί ότι ο ήρωας κάθε παιδιού είναι ο μπαμπάς. Αυτός που και με λουμπάγκο θα τον σηκώσει ψηλά. Το ανδρικό πρότυπο. Είναι το πρόσωπο που ποτέ δεν θα ξεχάσει ο γιος ειδικά. Υπάρχουν και μπαμπάδες Και κάποιες φορές αγαπούν πολύ πιο δυνατά από τη μαμά τα παιδιά τους. Έψαχνα να βρω τρόπο μέτρησης: ΜΠΑΜΠΑΣ VS ΜΑΜΜΑ… δεν βρήκα. Πως στο καλό βγήκε κάποτε αυτό το… απαρχαιωμένο «Επί πράγμασι» που δίνει το πάνω χέρι δικαστικά στις μητέρες.

Υπάρχουν μητέρες κηφήνες που εκμεταλλεύονται το κενό νόμου και οι καλοί μπαμπάδες δεινοπαθούν, εγκλωβίζονται σε ένα πόλεμο που νικητή θα έχει η, την υπομονή και τη θέληση η, την κακία που θα βοηθήσει την «παραίτηση». Ο μπαμπάς που αντέχει δεν έχει Αντίπαλο. Αρκεί να δείξει ποσό αγαπά το παιδί του, στο ίδιο μετά από Χρόνια. Εκεί θα καταλάβει και θα πατεί ένα σπουδαίο μάθημα… οι δυνατοί δεν τα παρατούν. Δείχνουν στο παιδί πως η αγάπη και το καλό δεν μπορούν να χάσουν από αδίστακτα υπανθρωπάκια που πολεμούν αυτό το ψυχικό δέσιμο, ΠΑΤΕΡΑ-ΓΙΟΥ…