Ένας ληστής για κλάματα. Η, δυο; Όσοι και να είναι την πάτησαν. Θα τους κάνω διάσημους. Βλέπετε, η φάτσα τους είναι συγκλονιστική. Τι έχουμε λοιπόν; Μια αιφνίδια επίσκεψη κακοποιών που έβαλαν στο μάτι ένα πρακτορείο ΟΠΑΠ στα Μελίσσια.
Στις φωτογραφίες αποτυπώνεται η μανία τους να ληστέψουν, να καταστρέψουν, να πιάσουν τη καλή. Ξήλωσαν το ΚΟΛΩΝΑΚΙ ταμπέλας και με αυτό, κοπανούσαν τα τζάμια μέχρι να τα σπάσουν, να τα ρίξουν. Αφού βρήκαν το σίδερο έβαλαν κουκούλες. Χτυπούσαν με μανία τα τζάμια. Μπήκαν μέσα και άρπαξαν ότι υπήρχε στο ταμείο. Ο μπουμπουνο-ληστής, έβαλε αργά τη κουκούλα και ήταν σίγουρος πως οι κάμερες του μαγαζιού (μέσα) τον καταγράφουν,τις εξωτερικές δεν τις είδε. Με γρήγορες κινήσεις άρχισε να χτυπά τη τζαμαρία. Αφού είχε βάλει τη κουκούλα, μπήκε μέσα…. Το «ωραίο»… έκανε και πλάκα με νοήματα. «Κουπέ Πε κουπέ Πε , δεν θα με αναγνωρίσετε ποτέ». ΑΜ δε. Οι κάμερες έξω από το μαγαζί κατέγραψαν τα πάντα.
Δεν περιγράφω τι φορούσαν, φαίνεται καθαρά. Δεν σας γράφω χαρακτηριστικά προσώπου, φαίνονται καθαρά. Μέχρι και για ταυτότητα πάνε με αυτές τις φωτογραφίες. Δώρο του ιδιοκτήτη. Οι μπουμπούνες δεν κοίταξαν καλά απ’ έξω. Ο ιδιοκτήτης Κωνσταντινος Βεκρής αγαπάει ιδιαίτερα αυτή την επιχείρηση. Ήταν η πρώτη του. Το ξεκίνημα του. Το πάθος του. Έχει κάμερες γύρω γύρω. Τον ρώτησα αν έχει βάλει και στο απέναντι πεζοδρόμιο και γέλασε. Γέλασε, αλλά διστακτικά. Τον πλήγωσε αυτή η «επίθεση» στο συγκεκριμένο μαγαζί.
Είναι η αδυναμία του. Ο πρώτος του επιχειρηματικός έρωτας. Το ξέρουν ολοι οι φίλοι του. Δεν ρωτούσαν για τα χρήματα. Αλλά για τις ζημιές. Τις… «πληγές». Έτσι τις νιώθει. Αυτο το μαγαζί είναι η αδυναμία του. Κι ένα ακόμη αλλα δεν το έχει πια. Όποτε, η περισσότερη αγάπη πέφτει σε αυτό. Στα Μελίσσια.
Πολλοί θα αναρωτηθούν: «Μα που ήταν η αστυνομία»; Παντού. Δεν έτυχε να τους πετύχουν. Το θέμα είναι ότι άλλη μια καφρίλα θρασύτατων ληστών στεναχωρεί, πληγώνει, «ματώνει» οικονομικά άλλον ένα επιχειρηματία που προσπαθεί να δουλέψει. Να συντηρήσει την οικογένεια του και τις οικογένειες των υπαλλήλων του.
Στην οδό Παπανδρέου 26 ξεκίνησε μια ωραία ιστορία. Πριν από λίγο καιρό είχα μάθει και είχα γράψει στην έντυπη έκδοση το καλό ΠΘ κάνει σε συνανθρώπους του ο Κωνσταντινος Βεκρής. Έχει προποτζιδικο (όπως λέγαμε παλιά). Μπαίνεις, παίζεις, και ελπίζεις. Αλλά δεν είναι μόνο αυτό. Όπου έχει προποτζίδικο ο άνθρωπος, τα καφέ από δίπλα του, κάνουν χρυσές δουλειές. Οποίος μπαίνει για να παίξει και αγκομαχά, σημαίνει ότι έχει θέμα.
Ψάχνει για κάποιο κέρδος που θα τον ξελασπώσει. Ε, ο Κωστής Βεκρης (κάνει και ρίμα) τον καταλαβαίνει και τον κερνάει καφέ, τσάι, κρουασάν τυρόπιτα. Κάποτε μια κοπέλα, έπαιξε τα τελευταία της ευρώ μπας και πιάσει κάτι που θα την συντηρήσει. Ήταν δακρυσμένη. Την είδε, την ρώτησε γιατί κλαίει και εκείνη του εξήγησε πως ήταν άνεργη, δεν είχε ούτε 50λεπτο πάνω της και πήγε να φύγει. Τη σταμάτησε, της έδειξε τον πάγκο με το ταμείο και της είπε: «Από αύριο πιάνεις δουλειά πίσω από το πάγκο. Εάν λες αλήθεια»… Έλεγε. Της έδωσε δουλειά.
Μετά από τρία χρόνια αυτή η γυναίκα έκλαψε πιο πολύ για τη ζημιά που τους έκαναν στο πρακτορείο οι δράστες. Πήραν λίγα χρήματα, έσπασαν τζάμια, ταμειακές μηχανές, έριξαν καρέκλες και έφαγαν και ένα μισό κρουασάν που ήταν ξεχασμένο πάνω σε ένα τραπέζι. Ο πόνος δεν είναι για τα χρήματα που έκλεψαν. Άλλα για τις ζημιές. Σαν πληγές τις νιώθουν οι υπάλληλοι. Κι έτσι είναι. Πλήγωσαν, τραυμάτισαν το χώρο που τους δίνει ψωμί, δουλειά και ζουν τις οικογένειες τους. Δεν θέλουν να τους πιάσει η αστυνομία. Αλλά οι ίδιοι. Δεν θέλουν συλλήψεις, δικαστήρια, ποινές κλπ. Οοοοχι. Ένα τρίλεπτο θέλουν μαζί τους. Και σίγουρα δεν θα ξανά ληστέψουν.
Ζούμε σε μια κοινωνία που δεν υπάρχουν πια «κατσίκες» γειτόνων. Εξαφανίστηκαν. Όπως οι δεινόσαυροι. Λίγοι το πιστεύουν αυτό. Αυτοί οι λίγοι που δεν τους νοιάζει η κατσίκα του γείτονα. Αλλά η ΤΣΙΠΑ μέσα τους. Όσο για τους ληστές… ρε χαζοί. Κάποιοι έχουν κάμερες κι απ’ έξω…