Η AEK ζούσε σαν σήμερα την μαγική νύχτα του έπους του 1968, αλλά ο Γιώργος Μόσχος δεν πρόλαβε να την ζήσει μαζί της και την απολάμβανε από εκεί ψηλά στον ουρανό.
Στο τελευταίο του σημείωμα είχε γράψει: «Χρόνια πολλά και να ήσαστε και χωρίς εμένα αγαπημένοι. Τα παιδιά μεγαλώνουν και φεύγουν από ένα σπίτι. Αυτό που μένει Είναι η αγάπη αυτών που το άνοιξαν». Το έγραψε με κόπο στο κρεβάτι του πόνου και μάλιστα στην άλλη άκρη της Ευρώπης.
Στο Λονδίνο που έκανε χημειοθεραπείες για να νικήσει την κακιά αρρώστια. Εκείνο το σημείωμα είχε ως παραλήπτη την οικογένειά του. Μα διάολε, θα μπορούσε να είχε πάνω και την διεύθυνση της ΑΕΚ. Σπίτι του άλλωστε, θεωρούσε την ΑΕΚ ο Γεώργιος Μόσχος και μαζί του η «Ένωση» είχε αρχίσει να ανοίγει χρόνια πριν τα πρώτα κεφάλαια του χρυσού βιβλίο του έπους του 1968.
Η μάχη του ήταν άνιση. Η κακιά αρρώστια του έβαλε το τελευταίο καλάθι. Λίγο μετά από εκείνο το σημείωμα στις 29 Δεκεμβρίου του 1966, ο Γιώργος Μόσχος κίνησε για το πιο μεγάλο ταξίδι. Αφησε πίσω την του την οικογένειά του και την ΑΕΚ. Ήταν οι πιο μεγάλες του αγάπες μαζί με το μπάσκετ.
Η οικογένειά του δεν τον ξέχασε ποτέ. Μα ούτε και η ΑΕΚ του. Η «Ενωση» 14 μήνες μετά, στις 4 Απριλίου του 1968 του έκανε το πιο μεγάλο μπασκετικό του δώρο. Κέρδισε την Slavia στον μυθικό τελικό του Καλλιμάρμαρου και σήκωσε το Κύπελλο Κυπελλούχων. Η πρώτη κούπα του ελληνικού μπάσκετ είχε και το όνομά του. Κι ας μην ήταν εκεί. Ο Αμερικανός, ο Τρόντζος, ο Ζούπας, ο Λαρεντζάκης, ο Βασιλειάδης και τ’ άλλα παιδιά.
Όλα του την αφιέρωσαν. Εκείνη την μαγική νύχτα δεν πρόλαβε να την ζήσει. Μα ήταν σαν να ΄ταν εκεί. Και ήταν. Εκεί ψηλά από τον ουρανό είχε το βλέμμα του στο Καλλιμάρμαρο και η αύρα του ήταν εκεί δίπλα στους συμπαίκτες του. Η πορεία του Ο Γιώργος Μόσχος γεννήθηκε το 1937 στην Αθήνα. Από μικρός μαγεύτηκε από τον αθλητισμό, αλλά το μπάσκετ κέρδισε την καρδιά του.
Έκανε τα πρώτα του μπασκετικά βήματα στον Πανελλήνιο. Πήρε το πρωτάθλημα του 1957 με την ομάδα. Την σεζόν 1960-1961 μετακόμισε στον Ηρακλή και μετά πήγε στον τελευταίο σταθμό της καριέρας και της ζωής τους. Ντύθηκε στα κιτρινόμαυρα της ΑΕΚ. ενώ στη συνέχεια επέστρεψε στην Αθήνα για την ΑΕΚ. Πήρε τρία σερί πρωταθλήματα με την ομάδα (1963, 1964, 1965) μα και το πρωτάθλημα του 1966 του ανήκει κι ας είχε φύγει εκείνη την χρονιά απ’ την ζωή.
Ο εφιάλτης, που τον κρατούσε μυστικό Το 1965 η μοίρα τον χτύπησε με όλη της την δύναμη. Διαγνώστηκε με καρκίνο στους λεμφαδένες. Δεν το είπε. Ελάχιστοι το ήξεραν. Ήθελε να το παλέψει μόνος του και φυσικά να συνεχίσει να παίζει μπάσκετ.
Στην ΑΕΚ μόλις τρεις άνθρωποι το ήξεραν. Ο πρόεδρος Βασίλης Χατζηγιάννης, ο προπονητής Μίσσας Πανταζόπουλος και ο γιατρός της «Ένωσης» Δημήτρης Γιαννακόπουλος. Η αποκάλυψη Το 1966 η ΑΕΚ βάζει τα θεμέλια για το έπος του 1968. Φτάνει στο Final-4 του τότε Κυπέλλου Πρωταθλητριών, που έγινε στο Μιλάνο. Ο Μόσχος δεν ήταν εκεί. Δεν ταξίδεψε μαζί με την ομάδα για τη Ιταλία.
Η διοίκηση ανακοινώνει στους παίκτες: «Παιδιά, ο Γιώργος είχε μια προσωπική δουλειά και για αυτό δεν ήρθε μαζί μας». Δεν ήταν προσωπική δουλειά. Ήταν άλλη μια μάχη με τον καρκίνο. Είχε μεταβεί στο Λονδίνο για να κάνει κάποιες θεραπείες. Πήγε όμως, στο Μιλάνο. Έσφιξε τα δόντια, έφυγε από το Λονδίνο και πήγε στην Ιταλία για να ριχτεί κι αυτός στη μάχη με την Slavia στον ημιτελικό.
Η ΑΕΚ έχασε 103-73 από τους Τσέχους από τους οποίους πήρε εκδίκηση τελικά το 1968. «Γιώργο, έλα να σου δείξω…» Ο μύθος λέει ότι στην ανάπαυλα ο αείμνηστος Γιώργος Αμερικάνος του μίλησε για τη απόδοσή του, που δεν ήταν καλή. Και πώς να είναι, όταν η κακιά αρρώστια είχε πια αρχίσει να τον λυγίζει.
Σε μια σπαρακτική σκηνή, που αποτύπωσε (σε διασκευή) ο Τάσος Μπουλμέτης στο κινηματογραφικό αριστούργημα «1968», ο Μόσχος λέει στον Αμερικάνο: «Γιώργο, έλα να σου δείξω γιατί δεν μπορώ να τρέξω. Και μόνο που στέκομαι στα πόδια μου, είναι θαύμα». Σηκώνει την φανέλα του και του δείχνει τα σημάδια της αρρώστιας στο σώμα του. Ο Αμερικάνος τον αγκαλιάζει και ξεσπάει σε λυγμούς και το ίδιο κάνει και η ομάδα.
Μετά τον ημιτελικό… διαλύεται από την προσπάθεια. Σφάδαζε όλη νύχτα από τους πόνους στο ξενοδοχείο. Το επόμενο πρωί γύρισε στην Αθήνα με τον έφοδο της ομάδας, Δημήτρη Τράγο. Δεν έπαιξε στον μικρό τελικό, όπου η ΑΕΚ έχασε 85-62 από την ΤΣΣΚΑ. Δεν έπαιξε ποτέ πια με την ΑΕΚ, καθώς τελικά έχασε την μάχη με τον θάνατο. «Ολόκληρος η φίλαθλη Ελλάς θρηνεί τον θάνατο του Μόσχου», έγραφαν οι εφημερίδες της εποχής.
Στην κηδεία του όλη η ΑΕΚ ήταν εκεί μαζί με πάρα πολύ κόσμο και φυσικά την οικογένειά του για να του πουν το στερνό «αντίο».