Ο Γιάννης Ιωαννίδης πέρασε στην αιωνιότητα και το ευτύχημα ήταν ότι αναγνωρίστηκε εν ζωή η τεράστια προσφορά του στο άθλημα του μπάσκετ και εν τέλει στην κοινωνία ολόκληρη.
Το μεγαλύτερο επίτευγμά του Ξανθού ήταν η δημιουργία της Αυτοκρατορίας του Άρη και αυτό είχε άκρως ευεργετική επίδραση. Οχι μόνο στον «Θεό του πολέμου», αλλά και σε όλες τις ελληνικές ομάδες.
Ο Αυτοκράτορας Άρης ήταν που εκτόξευσε το ελληνικό μπάσκετ και από ένα ερασιτεχνικό άθλημα με κάποιες περιορισμένες διακρίσεις το έκανε επαγγελματικό και το έφτασε στις κορυφαίες θέσεις του ευρωπαϊκού μπάσκετ.
Μπορεί πολλοί να έχουν μερτικό της μεγάλης αυτής ομάδας που καθήλωνε όλη την Ελλάδα τις Πέμπτες μπροστά από τη μικρή οθόνη και που άλλαξε τους νόμους του εμπορίου όπως πολύ εύστοχα είχε δηλώσει ο Γιάννης Ιωαννίδης. Ο «ακρογωνιαίος λίθος» όμως ήταν ο ίδιος.
Δεν είναι υπερβολή παρότι στον Άρη του ’80 μεγαλούργησαν μπασκετικά «τέρατα» όπως ο Γκάλης και ο Γιαννάκης. Ο Γιάννης Ιωαννίδης ήταν αυτός που ως νεαρός κόουτς το 1979 οδήγησε τον Άρη στο πρωτάθλημα, παρότι είχε μόλις δύο παίκτες κλάσης (Παπαγεωργίου, Αλεξανδρής). Αυτό το πρωτάθλημα ήταν όμως που αποτέλεσε έναν από τους λόγους που ο Νίκος Γκάλης είπε το «ναι» στην πρόταση του Άρη απορρίπτοντας τις σαφώς καλύτερες προσφορές των Παναθηναϊκού και του Ολυμπιακού.
Αυτό ήταν το μεγαλύτερο επίτευγμα που πέτυχε ο Γιάννης Ιωαννίδης κι εκτόξευσε ολόκληρο το ελληνικό μπάσκετ
Επίσης ο ξανθός ήταν εκείνος που έπεισε έναν σκόρερ ολκής όπως ήταν ο Παναγιώτης Γιαννάκης (στον Ιωνικό Νίκαιας) να αλλάξει ρόλο ώστε να συμπληρώσει ιδανικά τον Γκάλη. Και μαζί να συνθέσουν ένα από τα καλύτερο δίδυμα στην ιστορία του ευρωπαϊκού μπάσκετ.
Ο Γιάννης Ιωαννίδης δεν ήταν μόνο προπονητής στον Άρη. Έκανε σχεδόν τα πάντα. Ήταν και μάνατζερ, και έφορος και διοίκηση και όπου χρειαζόταν να βοηθήσει το έκανε. Ήταν εκείνος που κρατούσε τις ισορροπίες στο κιτρινόμαυρο οικοδόμημα.
Άλλωστε ο Γιάννης Ιωαννίδης δεν άφηνε τίποτα στην τύχη και στη μοίρα. Δημιουργούσε ο ίδιος το πεπρωμένο του και κατ’ επέκταση του Άρη και του ελληνικού μπάσκετ.
Συνεπώς το δημιούργημα «ένα έθνος μια ομάδα» που ήταν ο Άρης εκείνης της εποχής ήταν κάτι που βοήθησε όλες τις ομάδες. Δεν είναι τυχαίο που ξαφνικά από το ’90 και μετά ισχυροί οικονομικά παράγοντες όπως ο Κόκκαλης, οι Γιαννακόπουλοι, ο Φιλίππου, ο Βωβός και άλλοι έριξαν τόσα λεφτά στην καλαθοσφαίριση.
Άρης και Εθνική του ’87 (της οποίας βάση ήταν ο Άρης του Ιωαννίδη ουσιαστικά) μετέτρεψαν ένα απλό άθλημα σε εθνικό σπορ μιας ολόκληρης χώρας. Και όλοι μαζί οι Έλληνες «έσπρωξαν» το άθλημα στην κορυφή, καθώς εκεί δεν υπήρχαν ομάδες, αντιπαλότητες και τοξικότητα. Οπως δυστυχώς υπήρξε από ένα σημείο και μετά και συνεχίζεται ως σήμερα.
Επιπλέον ο Ιωαννίδης, με τις επιτυχίες που είχαν οι ομάδες κατάφερε να γιγαντώσει και τους αντιπάλους τους και αυτό επίσης να είναι ευεργετικό! Και για εκείνους και για την εκάστοτε ομάδα του. Έτσι τον ισχυρό Άρη ακολούθησε ένας ισχυρός ΠΑΟΚ και ομοίως τον ισχυρό Ολυμπιακό (του Ιωαννίδη) ακολούθησε ένας ισχυρός Παναθηναϊκός.
Οι τέσσερις αιώνιοι βγήκαν κερδισμένοι από την κόντρα τους μέσα στα παρκέ, κρατώντας αμείωτο το ενδιαφέρον των Ελλήνων φιλάθλων. Και τη φωτιά (όχι απλώς τη σπίθα) την έβαλε εκείνος με τις ικανότητες, τη διορατικότητά, το πείσμα ακόμη και με το ακραίο του χαρακτήρα του.
Και αυτό ήταν το μεγαλύτερο επίτευγμα που ο Γιάννης Ιωαννίδης πέτυχε.
ΥΓ: Μέχρι τώρα βλέπαμε τον Νίκο Γκάλη να δακρύζει σε βραβεύσεις και σε τιμητικές εκδηλώσεις. Δηλαδή για λόγους ευχάριστους. Αυτή ήταν η πρώτη φορά που ο «Θεός του ελληνικού μπάσκετ» έκλαψε δημόσια για κάτι στενάχωρο. Τον μεγάλο αδελφό του Γιάννη Ιωαννίδη.
ΥΓ1: Το πιο ανατριχιαστικό ενός λεπτόυ σιγής κρατήθηκε για τον Γιάννη Ιωαννίδη. Αναφέρομαι φυσικά στο παιχνίδι Άρης – Γκραν Κανάρια για το EuroCup. Σπάνια επικρατεί τόσο απόλυτα και «εκκωφαντική» σιγή. Αφού νόμιζα είτε ότι έχω κλείσει κατά λάθος τον ήχο της τηλεόρασης, είτε οτι κόλλησε η μετάδοση. Δείγμα του τεράστιου σεβασμού αυτό που συνέβη.
