Ό,τι και αν γραφτεί είναι πια περιττό. Ο Νίκος Γκάλης δεν χρειάζεται ευχολόγια. Μηδέ και αποθέωση.
Tα έχει λάβει σε υπερθετικό βαθμό. Τα άξιζε όλα. Πέρα για πέρα.
Όσα έχει καταφέρει είναι μοναδικά. Kαι ας έχει πια ρυτίδες στο πρόσωπο. Θα είναι για πάντα ο «θεός». Ο «ένας». Και εμείς πάντα θα αναρωτιώμαστε «τι την έκανε τη μπάλα ο θεός;».
Ο Νίκος Γκάλης έγινε 62 ετών. Γεννημένος στις 23 Ιουλίου του 1957. Η ημέρα που άλλαξε την ιστορία του ελληνικού μπάσκετμπολ και ας μη το γνωρίζαμε τότε.
Μολονότι διανύει την έκτη δεκαετία της ζωής του, αποτελεί πρότυπο. Ο αθλητής που οι νέοι θέλουν να του μοιάσουν.
Δεν είναι τυχαίο που ο Γιάννης Αντετοκούνμπο έχει θέσει τον «Νικ» ως τον υψηλότερο πήχη στην κατηγορία των θρύλων. Κοτζάμ MVP του NBA βλέπει ακόμη τον Νίκο Γκάλη.
Και θα συνεχίσει να το κάνει.
Από τη γέννησή του μέχρι σήμερα, έχουν μεσολαβήσει πολλά. Ο ερχομός του στην Ελλάδα. Η Εθνική ομάδα. Ο Άρης. Ο Παναθηναϊκός. Η αποκαθήλωση. Το έπειτα.
Ο Νίκος Γκάλης, τα καλοκαίρια – εκτός από τάβλι και βουτιές – συνήθιζε να φορά βαράκια στα πόδια του. Και έτρεχε. Όταν οι υπόλοιποι έκαναν τη μεγάλη ζωή, ο «γκάνγκστερ» μοχθούσε.
Ίσως γι’ αυτό κατάφερνε να περπατά στον αέρα, όποτε έκρινε αυτός ότι έπρεπε να γίνει.
Ο μπασκετικός βίος του, μολονότι πια μακρινός, είναι καταγεγραμμένος. Στη μορφή ενός θρύλου που πάτησε τα ελληνικά και ευρωπαϊκά παρκέ. Και σκορπούσε… τρόμο. Σκόρερ διαβόητος. Killer από τους λίγους.
Νίκο Γκάλη, χρόνια πολλά!!!
