Μετά από αρκετά χρόνια ο Άρης ολοκληρώνει μια σεζόν που μπορεί να κριθεί ως πετυχημένη σε όλα τα επίπεδα. Γεμάτο Αλεξάνδρειο στα περισσότερα παιχνίδια, πρόκριση στους «12» της 2ης τη τάξει ευρωπαϊκής διοργάνωσης είσοδος στην 4άδα της Basket League, μετά από αρκετά χρόνια.
Φυσικά το μέταλλο, το μέγεθος και ιστορία του Αυτοκράτορα επιτάσσουν να φτάσει κάποια στιγμή στο επίπεδο των Παναθηναϊκού και Ολυμπιακού. Να διεκδικεί και να παίρνει πρωταθλήματα και Ευρωλίγκες.
Σε κάθε περίπτωση όμως ήταν μια σεζόν που ο κόσμος του ευχαριστήθηκε μπάσκετ (γιατί ο Αρειανός δεν ικανοποιείται μόνο από το αποτέλεσμα αλλά θέλει να βλέπει και καλό μπάσκετ) και κυρίως μια χρονιά που αύξησε τις προσδοκίες για τα επόμενα χρόνια.
???? ???? ??????? ?1
Ο οπαδοί του Άρη γέμιζαν το γήπεδο για να χειροκροτήσουν τον Γιάννη Καστρίτη, τους παίκτες του και τη διοίκηση για την πολύ καλή προσπάθεια εξυγίανσης που κάνουν. Με πρώτο και καλύτερο τον κ. Αχιλλέα Ρουσιαμάνη και τους υπόλοιπους μετόχους που δεν είναι Γιαννακόπουλοι και Αγγελόπουλοι αλλά βάζουν βαθιά το χέρι στην τσέπη.
Οι οπαδοί του Άρη όμως γέμισαν το γήπεδο και για έναν ακόμη λόγο. Για να «φωνάξουν» και για την επόμενη μέρα ώστε να έρθει μια διάδοχη κατάσταση στα διοικητικά που θα εκτοξεύσει τον σύλλογο στο επίπεδο που αναφέρω πιο πάνω. Να έρθει μια μέρα που δεν θα ανησυχείς αν θα σου πάρει κάποιο καλό παίκτη που έχεις ο Προμηθέας, το Μαρούσι και όποια άλλη ομάδα ιστορικά πολύ μικρότερη. Να επιλέγεις εσύ ποιον θα πάρεις και ποιον θα αφήσεις να φύγει.
Πιο συγκεκριμένα τώρα όσον αφορά τη σεζόν. Ο Άρης επέστρεψε στην Ευρώπη μετά από χρόνια επιλέγοντας το Eurocup, μια σαφώς πιο ανταγωνιστική διοργάνωση σε σχέση με το BCL. Ουσιαστικά συμμετείχε σε ένα δεύτερο πρωτάθλημα, με 18 αγωνιστικές, μόνο στην κανονική περίοδο. Έχοντας ένα από μικρότερα μπάτζετ η ομάδα του Καστρίτη ουσιαστικά κατάφερε να προκριθεί με πλεονέκτημα έδρας. Άσχετα τώρα αν στις τελευταίες αγωνιστικές ήρθαν κάποια απίθανα αποτελέσματα που της το στέρησαν. Αν είχε το πλεονέκτημα πιθανώς να είχε μπει στην 8άδα.
Στο Κύπελλο, με τους Ολυμπιακό και Παναθηναϊκό ήταν δύσκολο να διεκδικήσει την κούπα. Εκείνη όμως η επική επιστροφή και νίκη επί του ΠΑΟΚ δεν θα ξεχαστεί εύκολα και ήταν και αυτή ένα δείγμα της δυναμικής που έχει ο Άρης. Τέτοιες επιστροφές έκανε κι άλλες σε Ελλάδα κι Ευρώπη.
Μετά το Κύπελλο βεβαίως ήρθε ένα παρατεταμένο ντεφορμάρισμα με κάποιες άσχημες νίκες, ακόμη και εντός έδρας. Εκείνο το διάστημα πήγε να χαλάσει η εικόνα όλης της σεζόν με τους κιτρινόμαυρους να δείχνουν οτι κάνουν αγγαρεία πλέον.
Την κατάλληλη στιγμή ωστόσο ο Καστρίτης και παίκτες βρήκαν τον εαυτό τους και πέτυχαν εκείνη την τεράστια νίκη στην Πάτρα επί του Προμηθέα. Ο τρόπος μάλιστα που ήρθε με το ΤΕΡΑΣΤΙΟ τρίποντο του Βασίλη Τολιόπουλου ήταν και ο καλύτερος τρόπος ώστε οι κίτρινοι να τιμωρήσουν το σύστημα της ΕΟΚ που τους αντιμετωπίζει τόσο άδικα τα τελευταία χρόνια.
Και στο τελευταίο παιχνίδι με το Περιστέρι ο Άρης πάλεψε ως τα τελευταία δευτερόλεπτα δείχνοντας πως άξιζε την 3η θέση. Χωρίς όμως τον καλύτερο αμυντικό του (Χάρελ), τον καλύτερο επιθετικό του (Γκάλινατ) και με σχεδόν τριπλάσιες βολές υπέρ της ομάδας του Σπανούλη λύγισε στο τέλος.
Αν και δεν μου αρέσει να λέω οτι ο Άρης κάνει υπερβάσεις, καθώς το μπασκετικό του εκτόπισμα είναι τεράστιο, αυτή η σεζόν μπορεί να χαρακτηριστεί έτσι. Λόγω του μικρού μπάτζετ και λόγω των τεράστιων αγωνιστικών προβλημάτων, καθώς έπαιζε συνεχώς αποδεκατισμένος. Μόνο την απώλεια του θηριώδους Μάνι Μπέιτς να βάλεις από την αρχή της σεζόν, η οποία του άλλαξε την αγωνιστική φιλοσοφία, αρκεί.
Επίσης ο Άρης πέτυχε ότι πέτυχε χωρίς να έχει και τις καλύτερες επιλογές στους ξένους. Ο Μπάνκτσον που ήρθε δεν κάλυψε ποτέ επάξια το κενό στους σέντερ, ενώ και οι Σταρκ, Ριντ δεν ήταν στο επίπεδο του Γκάλινατ όταν αυτός απουσίασε για πάνω από δύο μήνες με τον τραυματισμό.
Αυτό ακριβώς δείχνει πόσο ΚΑΛΗ ΟΜΑΔΑ ήταν, Με βασικότερο όπλο της φυσικά την ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΗ ΑΜΥΝΑ, την οποία ο Καστρίτης έπαιξε ακριβώς όπως επιτάσσει το σύγχρονο μπάσκετ. Μια άμυνα που αποθεώθηκε από τους αντιπάλους του στο EuroCup, αλλά ενόχλησε αρκετούς στην Ελλάδα, ακριβώς επειδή δεν μπορούσαν να τα βγάλουν πέρα.
Σε κάθε περίπτωση ο Άρης πηγαίνει στη νέα σεζόν με ακόμη μεγαλύτερες προσδοκίες και αυτό είναι το μεγάλος κέρδος προς τον κόσμο του. Οσο για τις επιλογές σε παίκτες και προπονητικό τιμ αναμένουμε να δούμε ποιοι θα μείνουν, που θα φύγουν και ποιοι θα έρθουν. Η πίστη όμως οτι, ως επί το πλείστον, θα είναι σωστές έχει κερδηθεί από τη νυν διοίκηση.
ΥΓ: Νίκες όπως αυτή μέσα στην έδρας της πρωταθλήτριας Γερμανίας Ουλμ και φυσικά μέσα στο κλειστό «Νίκος Γκάλης» των Ολυμπιακών εγκαταστάσεων επί του Παναθηναϊκού, δείχνουν ακριβώς το τι είναι ο Άρης.