Ο θαυμαστός κόσμος της Basket League, της αθάνατης ελληνικής νοοτροπίας, της επικοινωνιακής και όχι της ουσιαστικής μάχης εμφανίζεται και πάλι μπροστά μας, μάλλον πρόωρα κι αναπάντεχα.
Ας μην κρυβόμαστε. Περιμέναμε ότι στους τελικούς της Basket League θα αναβίωναν οι «δοξασμένες εποχές» του non paper, των (μονόπλευρων) αποκαλύψεων, τα ρεπορτάζ διαιτησίας, τα διάφορα παρασκηνιακά. Όλα αυτά που δημιουργούν μια απαράμιλλη τοξικότητα κι όποιος τολμά να το επισημαίνει κινδυνεύει με τον απόλυτο διασυρμό από τους «πρόθυμους» ή τα πολύ χρήσιμα bots τους στο Twitter. Αυτή είναι μια άλλη συζήτηση, που πάντως έχει τεράστια σύνδεση με όσα συμβαίνουν.
Προσωπικά δεν έχω κανένα λόγο να απολογηθώ επειδή δεν άλλαξα: Αν ανατρέξετε σε παλαιότερα κείμενά μου τα ίδια έγραφα και όταν ο Ολυμπιακός ξιφουλκούσε εναντίον του Γιώργου Βασιλακόπουλου. Τα ίδια κάνω και τώρα που ο Παναθηναϊκός βγάζει μπροστά το νέο πρόεδρο της ΕΟΚ. Με λίγα λόγια, δεν πρέπει να απολογηθούν όσοι δεν άλλαξαν στάση αλλά σίγουρα αν πρέπει να το κάνουν κάποιοι, είναι όσοι άλλαξαν.
Η επίσκεψη του ιδιοκτήτη της ΚΑΕ Παναθηναϊκός στον πρόεδρο της ΕΟΚ συνδυαστικά με τα αιτήματα της Λάρισας που ζητά τρεις διεθνείς διαιτητές και προστασία (!) συνιστούν μια τοξική κατάσταση, καθόλου ευχάριστη, άκρως ανησυχητική που αν θρέφει κάποια παράσιτα που μόνο σε τέτοιο περιβάλλον επιβιώνουν σίγουρα δεν πρέπει να μας κάνει αισιόδοξους.
Βάλτε και την εικόνα που είδαμε στο κλειστό της Νεάπολης Λάρισας (όπου επικρατούσαν απάνθρωπες συνθήκες) με τα όσα διαδραματίστηκαν και το ερώτημα είναι απόλυτα φυσιολογικό:
ΕΙΝΑΙ ΣΟΒΑΡΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΑΥΤΑ;
Τι ακριβώς εξυπηρετεί μια τέτοια κατάσταση, με την τοξικότητα να μεταφέρεται κι εκτός πεδίου δράσης των δύο αιωνίων και κάθε Ιούνιο να βιώνουμε απίστευτες καταστάσεις ακριβώς επειδή δε μπορεί να έχουν διάρκεια; Γίνονται για να εξυπηρετούν επικοινωνιακά κόλπα και όχι ουσιαστικά. Και στο τέλος πληγωμένο βγαίνει όλο το οικοδόμημα του πρωταθλήματος, του μπάσκετ, ο ΕΣΑΚΕ, η ΕΟΚ, η Basket League. Και να χορταίνουν δηλητήριο είτε οι πρόθυμοι γραφιάδες/κολαούζοι που δεν έχουν άλλο τρόπο επιβίωσης.
Αλήθεια, αρέσει σε κανέναν αυτό που γίνεται; Κι αν υπάρχουν προβλήματα με τη διαιτησία (τα ίδια έλεγα και με τις φωνές του Ολυμπιακού) είναι ΑΥΤΟΣ ο σωστός τρόπος να λυθούν; Πως ακριβώς θα προχωρήσουμε;
Ε στο τέλος μπορεί να ρίξουμε κανένα δάκρυ πάνω από το «πτώμα» και όλα ΟΚ.
Δε ξέρω αν μπορώ να περιμένω κάτι περισσότερο σε μια χώρα όπου αποθεώνεται ως υπέροχη ατμόσφαιρα ένα μέρος όπου βρίζονται επί δύο ώρες μάνες, οικογένειες, προσωπικότητες, επικρατεί αποπνικτική ατμόσφαιρα από υπεράριθμους, τσιγάρα και καπνογόνα από τη στιγμή που δεν έχουμε νεκρό ή ανοιγμένο κεφάλι. Μιλάμε για μεγάλη επιτυχία.