Ο πρίγκιπας της δυτικής όχθης (pics)

Σε συμφωνία με το Περιστέρι για τρία χρόνια ήρθε ο Αργύρης Πεδουλάκης, ο οποίος επιστρέφει στην ομάδα της καρδιάς του για να την οδηγήσει στην Basket League.

Με αφορμή την επιστροφή αυτή, η έντυπη έκδοση του Sportime μας «μιλάει» για την ιστορία του έμπειρου τεχνικού και την σχέση του με την ομάδα του Περιστερίου.

Ο 54χρονος πλέον προπονητής έκανε τα πρώτα του μπασκετικά βήματα στο Περιστέρι και μάλιστα μόλις σε ηλικία 19 ετών αγωνίστηκε στην Α΄Εθνική, ενώ αργότερα φόρεσε την φανέλα της Εθνική Ελλάδος και ήταν από τους τελευταίους που κόπηκαν και δεν βρέθηκε στο Eurobasket του 1987.

Το καλοκαίρι του 1986 κάνει την μεγάλη μεταγραφή και πηγαίνει στον Παναθηναϊκό βάζοντας στην τσέπη του 12 εκατομμύρια και ένα Ford Escord ως πριμ υπογραφής.

Στους «πράσινους» παρέμεινε μέχρι το 1992 και αφού κέρδισε την ελευθερία του, επέστρεψε στην ομάδα που αγάπησε και έκλεισε την καριέρα του, δύο χρόνια αργότερα.

Η προπονητική αρχή  

Έκτοτε και βρέθηκε στο πλάι του Ντράγκαν Σάκοτα ως βοηθός, ενώ στην συνέχεια κάθισε από το 1997 μέχρι το 2004 ως πρώτος, φτάνοντας το Περιστέρι στην Euroleague τις σεζόν 2000-2001 και 2001-2002.

Χαρακτηριστική του ατάκα που έδειχνε και την φιλοσοφία ήταν: «Δεν μπορούμε να αγοράσουμε σταρ. Άρα πρέπει να τους… παράγουμε», κάνοντας το μάλιστα πραγματικότητα, βγάζοντας τους: Γιάριτς, Γκούροβιτς, Παπαμακάριος, Πελεκάνος, Τσαρτσαρής και αρκετούς ακόμη.

Το 2004 και λόγω της οικονομικής δυσκολίας της ομάδας, ο Πεδουλάκης αποχωρεί και πάει στον Μακεδονικό με τον οποίον παίζει τελικό ULEB CUP, ενώ στην συνέχεια πραγματοποιεί κάποιες κακές επιλογές αναλαμβάνοντας τον Πανελλήνιο, το Ρέθυμνο, τον ΠΑΟΚ και την ΑΕΚ.

Το 2010 παίρνει την ξανά την απόφαση και επιστρέφει στο Περιστέρι για δύο χρόνια και έπειτα κάνει το μεγάλο βήμα της προπονητικής τους καριέρας και παίρνει τα ινία του Παναθηναϊκού στην μετά εποχή Ομπράντοβιτς με μεγάλη επιτυχία.

Πλέον έχει μπροστά του μία πολύ μεγάλη πρόκληση, να διατηρήσει την ομάδα που λάτρεψε και τον λάτρεψε στην Basket League και γιατί όχι να ονειρεύεται ακόμα περισσότερα.