Δε ξέρω αν το έχετε καταλάβει αλλά πλέον πέρασαν 16 χρόνια από τότε που η Ελλάδα νίκησε τις ΗΠΑ στην Ιαπωνία και άφησε άφωνο το μπασκετικό πλανήτη.
Ήταν ο θρίαμβος που πέτυχε η Ελλάδα με το εντυπωσιακό 101-95 και πήρε την πρόκριση για τον τελικό του Παγκοσμίου Κυπέλλου του 2006. Εκεί μας απογοήτευσε η Ισπανία (που έμελλε να εξελιχθεί σε κακός μας δαίμονας) καθώς οι Έλληνες διεθνείς παρουσιάστηκαν «άδειοι» μετά το θρίαμβο του ημιτελικού.
Οι Ίβηρες παρά την απουσία του Πάου Γκασόλ βρήκαν επιπλέον κίνητρο και νίκησαν εύκολα. Προφανώς πιο εύκολα απ’ όσο περίμεναν.
Προφανώς και πρόκειται για μια τεράστια νίκη, που βέβαια αρχικά «πλήγωσε» τους Αμερικανούς αλλά δεν άλλαξε την ιστορία τους. Έχουν συνηθίσει σε «ψυχρές» κι «επαγγελματικές» δουλειές οπότε πολύ απλά πρόσεξαν κάποια πράγματα και συνέχισαν το πλάνο τους.
Στο μέλλον κατέκτησαν χρυσά μετάλλια και κανείς (μέχρι πρότινος, το 2019) δεν κατάφερε να τους αμφισβητήσει.
Προφανώς θυμάστε ότι η ομάδα που είχαν νικήσει οι διεθνείς μας δεν ήταν τυχαία: ΛεΜπρόν Τζέιμς, Ντουέιν Γουέιντ, Καρμέλο Άντονι και δε συμμαζεύεται στα καλύτερά τους.
Όμως και η δική μας ομάδα δεν ήταν τυχαία. Μια «φουρνιά» που είχε συναντηθεί τότε, ήταν ήδη πρωταθλητές Ευρώπης και κυριαρχούσαν. Τετράδα γκαρντ με τους Διαμαντίδη, Σπανούλη, Παπαλουκά και Ζήση δεν είχε ποτέ άλλοτε η Εθνική ομάδα.
Μια ομάδα πλήρης, ενωμένη, ποιοτική και με τον Παναγιώτη Γιαννάκη να εμπνέει κατάφερε να μας χαρίσει μεγάλες στιγμές.
Τώρα, ενόψει της έναρξης του Ευρωμπάσκετ, οι διεθνείς που βρίσκονται στο Μιλάνο θα θυμούνται την 1η Σεπτεμβρίου ως μια έντονη και όμορφη παιδική ανάμνηση. Ο Γιάννης ήταν 12 ετών, ο Σλούκας (μέλος της Εθνικής Παίδων) στα 16 όπως και ο Παπανικολάου.
Σημασία έχει να μας καθοδηγούν αυτές οι στιγμές και όχι να μένουν ξεθωριασμένες αναμνήσεις στο συρτάρι της ιστορίας χωρίς να έχουμε κάτι καινούργιο να πούμε ή να γράψουμε.
Πάμε λοιπόν να ξαναγράψουμε ιστορία, να δημιουργήσουμε νέες αναμνήσεις, να προσθέσουμε κεφάλαια στο χρυσό βιβλίο του ελληνικού μπάσκετ.
