Ο πλανήτης έχει πάρει τη μορφή του Μάικλ Τζόρνταν. Εκατομμύρια ανθρώπων, με… κομμένη την ανάσα κι έντονο ενδιαφέρον παρακολουθούν τον «μύθο» του Μάικλ Τζόρνταν μέσα από το Last Dance. Θαυμάζουν το μεγαλείο του. Μένουν με το στόμα ανοιχτό όταν είτε βλέπουν για πρώτη φορά είτε ξαναθυμούνται τα επιτεύγματά του.
Προσπαθούν να «ρουφήξουν» κάθε κουβέντα που ακούνε. Κάθε νέο στοιχείο… Κάθε τοποθέτηση της… Αυτού Μεγαλειότητας. Στα social media συζητούν τα πάντα, υπάρχουν όλες οι απόψεις ακόμα και οι πλέον «απαξιωτικές» για τον Τζόρνταν, πέρα από την αποθέωση φυσικά. Είναι κάτι το μοναδικό.
Εκείνοι που είτε από επιλογή είτε από αδιαφορία δεν παρακολουθούν το Last Dance κάθε φορά που αναφέρουν την αντιμετώπισή τους απέναντι στο ζήτημα αυτό, κινδυνεύουν με… πτώση στην πυρά. Χωρίς να έχουν καταλάβει το «γιατί».
Το ζήτημα, όμως, δεν είναι αυτό. Στην Ελλάδα επίσης ζούμε στον… πυρετό του Last Dance και θαυμάζουμε τον «αέρινο». His Highness που έλεγαν και οι Aμερικάνοι τον καιρό της αυτοκρατορίας του Τζόρνταν. Όμως θα μπορούσαμε κάλλιστα να έχουμε και το δικό μας Last Dance. Το δικό μας ιστορικό ντοκουμέντο που θα ήταν καλό να ΤΟΛΜΗΣΟΥΜΕ να το φτιάξουμε.
Υπάρχει ένας άνθρωπος που δεν άλλαξε απλώς τη μοίρα του ελληνικού μπάσκετ αλλά και του ελληνικού αθλητισμού γενικότερα. Το μπάσκετ το απογείωσε. Το πήγε σε άλλα επίπεδα. Έφτασε να γίνει παγκόσμια υπερδύναμη. Όμως η επίδραση που είχε και στα άλλα σπορ, ειδικά σε θέματα επαγγελματισμού, είναι αναμφισβήτητη.
Το να μετατρέψεις ένα σπορ σε… εθνικό άθλημα μιας χώρας και η «σπορά» να διατηρείται για δεκαετίες δεν είναι λίγο. Κι εμείς το πρόσωπο το έχουμε.
Ναι καλά καταλάβατε, για τον Νίκο Γκάλη μιλάμε. Και ποιος δεν θα ήθελε ένα αντίστοιχο Last Dance για τον κορυφαίο Έλληνα αθλητή όλων των εποχών;
Ο Γκάλης κάθεται στο θρόνο του. Προσπάθησαν με διάφορους τρόπους να τον προσεγγίσουν, αλλά απέτυχαν. Έκαναν ό,τι μπορούσαν για να τον πείσουν να ενεργοποιηθεί, αλλά ήταν μάταιο.
Αδιαφόρησαν προκλητικά, ακόμα και σε βαθμό ΠΡΟΣΒΟΛΗΣ κάμποσοι αγνώμονες αλλά δεν κατάφεραν να τον γκρεμίσουν από το θρόνο του. Διότι εκεί κάθεται χάρη στην αναγνώριση, την αγάπη και τον σεβασμό του κόσμου. Κι αυτά δεν τα αποκτάς έτσι εύκολα!!!
Πολύ δε περισσότερο από τη στιγμή κατά την οποία ο «τελευταίος χορός» του Γκάλη, εκείνη τη θλιβερή μέρα στο Μετς και στον αγώνα του Παναθηναϊκού με τους Αμπελόκηπους, δεν ήταν αυτός που αρμόζει στο μεγαλείο και στην προσφορά του.
Το ελληνικό μπάσκετ, ο ελληνικός αθλητισμός, ο απλός φίλαθλος, οι παράγοντες, οι παίκτες, οι προπονητές οφείλουν ένα… Last Dance στον Νίκο Γκάλη. Είναι ο δικός μας Τζόρνταν, είναι ο δικός μας κορυφαίος των κορυφαίων, είναι εκείνος που ενέπνευσε γενιές και γενιές. Όχι ο μόνος (δεν έχουμε σκοπό να αδικήσουμε άλλα πολύ μεγάλα ονόματα) αλλά σίγουρα ο κορυφαίος.
Διότι είναι τυχεροί όσοι τον πρόλαβαν και άτυχοι όσοι δεν τον πρόλαβαν. Διότι είναι τυχεροί όσοι πρόλαβαν να γευτούν τη γλύκα από τους καρπούς του Γκάλη: Τα επαγγελματικά συμβόλαια. Τις νέες θέσεις εργασίας. Την ασφάλιση. Και τόσα ακόμα.
Τέτοιος αθλητής στην Ελλάδα, δεν πρόκειται να εμφανιστεί ποτέ. Χωρίς να μπαίνουμε στη διαδικασία της… αστείας ερώτησης για το αν είναι ο καλύτερος παίκτης όλων των εποχών.
Ο Γκάλης ήταν, είναι και θα είναι ο ΚΟΡΥΦΑΙΟΣ όλων των εποχών. Όχι μόνο επειδή φόρτωνε με πόντους τα καλάθια των αντιπάλων. Όχι μόνο επειδή κατακτούσε τίτλους κι έγινε συνώνυμο της νίκης. Αλλά κι επειδή ΧΑΡΗ ΣΤΟΝ ΓΚΑΛΗ επί σειρά δεκαετιών τρώνε «ψωμί» (παλαιότερα… παντεσπάνι) πολλοί άνθρωποι σε διάφορους κλάδους.