Η πρόκριση που πέτυχε η Εθνική Γυναικών στην τελική φάση του Ευρωμπάσκετ αλλά και ο τρόπος με τον οποίο έγινε πράξη, έχει διπλή ανάγνωση. Σε πρώτη φάση αποτελεί το θρίαμβο των αθλητριών και του τεχνικού τιμ καθώς και όλων των ανθρώπων (που δεν είναι πολλοί) οι οποίοι ασχολούνται με το μπάσκετ γυναικών στη χώρα μας.
Κατά δεύτερο τρόπο η Εθνική Γυναικών εκθέτει σε απίστευτο βαθμό όχι μόνο αυτούς που το έχουν περιφρονήσει… Κι έχουν- δυστυχώς- θεσμικό ρόλο και δεν κάνουν απολύτως τίποτα για την πρόοδο και βελτίωσή του. Αλλά κυρίως εκείνους που βλέπουν την υπερπροσπάθεια των κοριτσιών και των προπονητών στο διάστημα που το μπάσκετ (και ο αθλητισμός) έχουν κλειδωθεί με λουκέτο, να πηγαίνουν στην Σλοβενία, να πετυχαίνουν το 2/2, να παίρνουν και την απαιτούμενη διαφορά (+18 ενώ ήθελαν 17) με την Βουλγαρία. Και μαζί την πρόκριση.
Είναι τρομερό και απίστευτο μαζί… Πως κάτι που είναι στην περιφρόνηση και στο περιθώριο στην Ελλάδα καταφέρνει κάτι τόσο σπουδαίο χάρη στην αγάπη, το μεράκι και την «τρέλα» συγκεκριμένων ανθρώπων. Όχι πολλών. Λίγων… Ελάχιστων. Και πως αυτές οι αθλήτριες που βρίσκονται στην αφάνεια, στην αβεβαιότητα κι ασχολούνται με κάτι τόσο «αόρατο» και… πεταμένο στην Ελλάδα, καταφέρνουν και φτάνουν τόσο ψηλά.
Αυτό προφανώς και είναι αφύσικο καθώς υπό αντίξοες συνθήκες η Εθνική Γυναικών φτάνει με θριαμβευτικό τρόπο στην τελική φάση του Ευρωμπάσκετ και στις 16 καλύτερες ομάδες της Ευρώπης. Όταν ΚΑΝΕΙΣ δεν ασχολείται μαζί τους. Κι εκείνες δίνουν την απάντηση στην περιφρόνηση.
Φυσικά κι αξίζουν πολλά συγχαρητήρια στους συντελεστές αυτής της επιτυχίας. Γιατί πολύ απλά τα κατάφεραν σε συνθήκες που αν τις εξηγήσουμε κάπου στο εξωτερικό πιθανότατα θα γελούν μαζί μας. Και ταυτόχρονα να αναρωτηθούν πως ενώ κάτι σιγοκαίει εμείς δεν κάνουμε το παραμικρό ώστε να φουντώσει η φλόγα.
Προς το παρόν ας μάθουμε να το αποκαλούμε «μπάσκετ γυναικών» και όχι «γυναικείο μπάσκετ». Θα είναι μια καλή αρχή.