Όσοι δεν το έζησαν το Ευρωμπάσκετ του 1987 είναι άτυχοι. Όσοι το ζήσαμε είμαστε τυχεροί αλλά και πάλι ανήμποροι να περιγράψουμε επακριβώς όλα εκείνα τα συναισθήματα. Η Ελλάδα είχε ενωθεί χάρη στο μπάσκετ.
Χάρη σ’ εκείνη την τρομερή Εθνική ομάδα οι Έλληνες είχαν βγει στους δρόμους, είχαν χαρεί, είχαν γιορτάσει. Κάμποσες χιλιάδες στο ΣΕΦ και στον τελικό της 14ης Ιουνίου 1987 και στον τελικό με την ομάδα της Σοβιετικής Ένωσης και εκατομμύρια απ’ έξω, να αγωνιούν και τελικά, μετά τις εύστοχες βολές του Αργύρη Καμπούρη 4” πριν το τέλος της παράτασης (103-101) να πανηγυρίζουν!
Ομάδα, προπονητές, στελέχη, κόσμος ήταν ένα. Λειτουργούσαν ως ένα σώμα και μια ψυχή. Δύσκολο να το καταλάβεις τώρα, εύκολο αν το θυμάσαι. Ο ίδιος ο Κώστας Πολίτης που έφυγε από τη ζωή πέρυσι περίπου τέτοια εποχή (18/6) είχε ζητήσει να υπάρχει επαφή με τον κόσμο. «Μα πρέπει να παίρνουν ενέργεια από τον κόσμο, όχι να είναι κλεισμένοι σε γυάλα» έλεγε. Και είχε δίκιο…
Από το ξενοδοχείο «Τζονς» της Γλυφάδας και στη διαδρομή μέχρι το ΣΕΦ ο κόσμος ήταν απλωμένος κατά μήκος της παραλιακής. Την ώρα του αγώνα δεν κυκλοφορούσε τίποτα στους δρόμους! Και μετά το γλέντι κράτησε μέχρι το πρωί.
Δεν είναι απλώς η θύμηση ενός μεγάλου αθλητικού γεγονότος. Ουσιαστικά ο θρίαμβος του Ευρωμπάσκετ του ’87 στο ΣΕΦ έχει μεγαλύτερες προεκτάσεις με πρώτη και κύρια την έκρηξη (κι όχι απλώς «ανάπτυξη») του μπάσκετ στην Ελλάδα.
Ήδη από τις μέρες του Ευρωμπάσκετ (10 Ιουνίου συγκεκριμένα) άρχισαν να μπαίνουν επενδυτές όπως ο Παύλος Γιαννακόπουλος ώστε να αμφισβητηθεί η κυριαρχία του Άρη και του ΠΑΟΚ. Επίσης ο Πανιώνιος ήταν πιο δυνατός τότε από τις άλλες ομάδες της Αττικής.
Εμφανίστηκαν και… παράξενες περιπτώσεις (Κοσκωτάς στον Ολυμπιακό ή Ψωμιάδης στην ΑΕΚ) αλλά όλα είχαν αλλάξει. Την επομένη του Ευρωμπάσκετ του ’87 στην ΕΟΚ μετρήθηκαν χιλιάδες καινούργια δελτία αθλητών. Το ελληνικό πρωτάθλημα άρχισε να γίνεται καλύτερο με την είσοδο (σεζόν 88-89) ενός ξένου αρχικά. Το 1992 έγινε το πρωτάθλημα επαγγελματικό…
Οι αθλητές από ερασιτέχνες άλλαξαν επίπεδο. Ασφαλίστηκαν έστω και μετά από αγώνα και απεργίες.
Άρχισαν να αναπτύσσονται άλλες δουλειές, σε πιο επαγγελματικό επίπεδο: Ατζέντηδες, στελέχη ομάδας, διαφημιστές και marketing… Υπήρξε άνοδος στην δουλειά των ΜΜΕ που για πολλά χρόνια είχαν βασικό θέμα το μπάσκετ. Ήταν μια παράκρουση… Τα χρήματα που έπεσαν από τα τηλεοπτικά κι από χορηγούς αν τα προσαρμόσουμε στη σημερινή εποχή θα είναι τρομακτικά: Απλώς- χονδρικά- ακόμα και οι πιο μικρές ομάδες, από τη 10η θέση και κάτω σε σημερινά έσοδα θα είχαν πάνω από 1 εκατομμύριο…
Κι όλα αυτά χάρη στον Κώστα Πολίτη, τον Νίκο Γκάλη, τον Παναγιώτη Γιαννάκη, τον Φάνη Χριστοδούλου, τον Παναγιώτη Φασούλα, τον Αργύρη Καμπούρη, τον Λιβέρη Ανδρίτσο, τον Μέμο Ιωάννου, τον Νίκο Φιλίππου, τον Μιχάλη Ρωμανίδη, τον Νίκο Σταυρόπουλο, τον Παναγιώτη Καρατζά, τον Νίκο Λινάρδο.
Δημιούργησαν κάτι που κρατήθηκε στην κορυφή για πολλά χρόνια…