Ο Γκρεγκ Πόποβιτς πριν ακόμα αρχίσει το Παγκόσμιο, τους είχε χαρακτηρίσει φαβορί για χρυσό. Η Αυστραλία όντως παρουσιάστηκε πολύ δυνατή στην Κίνα. Η πρόοδος είναι ορατή δια γυμνού οφθαλμού. Το ξέρετε όμως ότι γι’ αυτή την τρομερή εξέλιξη… ευθύνεται μια παταγώδης αποτυχία; Την οποία οι Αυστραλοί μετέτρεψαν σε κίνητρο.
Γράψαμε προσφάτως για τους Γάλλους. Οτι τίποτε δεν γίνεται στην τύχη και παρουσιάσαμε το εκπληκτικό αθλητικό τους πρόγραμμα. Αναζητήσαμε το αντίστοιχο των Αυστραλών που επίσης κάνουν θραύση στο Παγκόσμιο. Και παράγουν συνεχώς παίκτες, τους στέλνουν στο ΝΒΑ. Μάλιστα στις ΗΠΑ ήδη θεωρούν ότι η Αυστραλία είναι η επόμενη μπασκετική υπερδύναμη.
Είτε σας φαίνεται παράξενο είτε όχι, για όλα ευθύνεται μια αποτυχία. Οι Αυστραλοί αγαπούν τα σπορ. Τον Ιούλιο του 1976, μετά το πέρας των Ολυμπιακών Αγώνων του Μόντρεαλ τα πράγματα δεν ήταν καλά. Μια εφημερίδα έγραψε ότι οι χρυσές ημέρες της Αυστραλίας έφυγαν. Τι είχε συμβεί;
Δεν είχαν κατακτήσει ούτε ένα χρυσό μετάλλιο. Και ήταν 32οι στην κατάταξη κάτω ακόμα και από τους γείτονες, Νεοζηλανδούς.
Η Αυστραλία πέρασε στην αντεπίθεση
Τότε όμως άρχισαν όλα. Η Κυβέρνηση της χώρας ανακοίνωσε την απόφασή της να ιδρύσει ένα Εθνικό Ινστιτούτο Σπορ. Ο Υπουργός Εσωτερικών της χώρας, Μπομπ Ελιοτ, προχώρησε στην κατασκευή του Ινστιτούτου, στην Καμπέρα. Τα προγράμματα αφορούσαν οχτώ σπορ: Κολύμβηση, στίβος, νετμπολ, μπάσκετ, τένις, ποδόσφαιρο, άρση βαρών και γυμναστική.
Στις 26 Ιανουαρίου 1981, την ημέρα που οι Αυστραλοί γιορτάζουν την εθνική τους επέτειο, ο τότε πρωθυπουργός Μάλκολμ Φρέιζερ έκανε τα εγκαίνια προβλέποντας ότι σε λίγα χρόνια ο αθλητισμός της χώρας θα βρίσκεται στα ουράνια.
Τι έκαναν στο μπάσκετ
Ειδικά για το μπάσκετ, οι δύο προπονητές που έτρεξαν το πρόγραμμα, Αντριαν Χέρλεϊ και Πάτρικ Χαντ, πήραν ιδέες από το Αμερικάνικο, το Σοβιετικό και το Γιουγκοσλάβικο μοντέλο.
Αρχικά δούλεψαν με παιδιά 18 και 19 ετών και είχαν μια λογική επιτυχία. Αλλά τίποτε παραπάνω. Μετά το 1984 ανανέωσαν το πρόγραμμα, καθώς διαπίστωσαν ότι δεν είχαν την επίδραση ούτε τον αντίκτυπο στους παίκτες προκειμένου να τους προετοιμάσουν για το διεθνές επίπεδο.
Τι έκαναν; Κατέβασαν το ηλικιακά κριτήρια. Πλέον οι παίκτες επιλέγονταν σε ηλικίες από 15 ως 18 ετών. Προπονητές σάρωναν τη χώρα και όπου ανακάλυπταν ταλέντα τα έφερναν στην Καμπέρα. Το 1986, ένας πιτσιρικάς από την Βικτόρια ενσωματώθηκε στο πρόγραμμα. Τότε ήταν 17 ετών. Λίγο αργότερα επελέγη στο νούμερο 7 του ντραφτ του ΝΒΑ το 1991. Και μερικά χρόνια μετά πανηγύρισε τρία πρωταθλήματα στο ΝΒΑ πλάι στον Μάικλ Τζόρνταν.
Καλά καταλάβατε. Μιλάμε για τον Λουκ Λόνγκλεϊ.
Το πρόγραμμα αφορά αγόρια αλλά και κορίτσια. Σε καθημερινή βάση ασχολούνται με την πρόοδό τους. Τους παρέχουν τα καλύτερα σε ό,τι αφορά την προπόνηση, την δύναμη, την φυσική κατάσταση, την διατροφή, την φυσιοθεραπεία και φυσικά την εκπαίδευση. Σε ένα περιβάλλον όπου συγκεντρώνονται αποκλειστικά στο πως θα βελτιωθούν ατομικά.
Ο Μπόγκουτ έμαθε τα πάντα από μικρός
Ο ίδιος ο Αντριου Μπόγκουτ, που βγήκε απ’ αυτό το πρόγραμμα σε συνέντευξή του παραδέχθηκε ότι από πολύ νεαρή ηλικία έμαθε τα εξής: Πρώτα να ντριπλάρει και να χειρίζεται σωστά τη μπάλα. Στη συνέχεια έμαθε να παίζει και στις πέντε θέσεις! Και μάλιστα έχει ομολογήσει ότι μέχρι τα 19-20 χρόνια του σούταρε εξαιρετικά έξω από τη γραμμή των τριών πόντων!
Στην Αυστραλία έχουν… πρόγραμμα
Πως είναι όμως η καθημερινότητα του αθλητή/σπουδαστή στο Ινστιτούτο; Εγερτήριο στις 6:30 το πρωί. Η μέρα αρχίζει από τα χαράματα με βάρη και στην συνέχεια υπάρχει δουλειά για την βελτίωση ατομικών ικανοτήτων. Στην συνέχεια πάνε στο σχολείο και πάντα βρίσκονται κάποιες ώρες και επισκέψεις σε φυσιοθεραπευτή, ψυχολόγο και διατροφολόγο. Το απόγευμα υπάρχει ομαδική προπόνηση για δύο ώρες και στην συνέχεια μελέτη για την επόμενη μέρα του σχολείου.
Μάλιστα κάθε χρόνο επιλέγονται τα καλύτερα 12 αγόρια και άλλα τόσα κορίτσια και παίρνουν φουλ υποτροφία. Παράλληλα συμμετέχουν και στην South Australia Basketball League. Παίζουν σε ένα πρωτάθλημα δηλαδή, όπου αντιμετωπίζουν πιο μεγάλους αθλητές, καμιά φορά με διπλάσια ηλικία. Γιατί; Μα για να παίρνουν εμπειρίες και να βελτιώνονται. Για να έχουν αγώνες.
Οχι να παίζουν στο παιδικό ή εφηβικό και να νικούν με 50 πόντους διαφορά. Και μετά να υπερηφανεύονται….
Ο στόχος είναι να έχουν αριστεία στο μπάσκετ και στην ζωή. Οχι μόνο να γίνουν καλοί αθλητές αλλά και ευτυχισμένοι άνθρωποι. Μέσω του συστήματος τους εξοπλίζουν ώστε να λαμβάνουν άμεσες αποφάσεις όταν αντιμετωπίζουν κάποιο πρόβλημα. Κι αυτό διασφαλίζεται σε ένα περιβάλλον οικογενειακό που τους βοηθά να αναπτύξουν συνεργασίες και να ωριμάσουν.
Είπατε κάτι;
Διαβάστε όλα τα άρθρα του συντάκτη εδω
Κάντε follow στο Sportime
Κάντε like στην σελίδα του Sportime στο Facebook
Aκολουθήστε το Sportime στο Instagram