Xαρούμενη ημέρα του… κόλλα πέντε σε όλους. Μην απορείτε. Και αυτή η γιορτή υπάρχει. Είναι πέρα για πέρα αληθινή.
Την γιορτάζουν κάθε χρόνο στις 19 Απριλίου, αλλά την αρετή της, την ασκούν κάθε βράδυ στα παρκέ του ΝΒΑ.
Μία μορφή ιεροτελεστίας. Αυστηρή. Ευλαβική. Η οποία πέρα από χάρη, διαθέτει απόλυτη αρμονία.
Ισως στην αγγλική ακούγεται περισσότερο εύηχο. Το ονομάζουν high five. Και είναι η πιο συνηθισμένη μορφή επικρότησης στον αθλητισμό. Πλέον, η κλασική μορφή της χρησιμοποιείται μοναχά όταν οι παίκτες βιάζονται. Οσο υπάρχει χρόνος, υπάρχει και… μπρίο!
H επίδραση του high five έχει απασχολήσει ακόμη και επιστημονικές μελέτες.
Ο ψυχολόγος Ντάσερ Κέλτνερ, προφέσορας στο Πανεπιστήμιο του Μπερκλεϊ, είχε τη διάθεση – τη σεζόν 2008-2009 – να καταμετρήσει πόσα high five κάνει κάθε ομάδα, παρακολουθώντας έναν τυχαίο αγώνα της. Το συμπέρασμα που κατέληξε, ανέφερε πως οι πιο ενεργές σε αυτόν τον τομέα ομάδες, ήταν και οι επιτυχημένες!
Οι τελευταίοι κατέγραψαν το τρίτο καλύτερο ρεκόρ στο ΝΒΑ και οι Λέικερς το δεύτερο, ενώ στο τέλος της σεζόν κατέκτησαν το πρωτάθλημα!
Στο Φίνιξ εξέλαβαν τόσο σοβαρά το… πόρισμα και το 2016 πρόσθεσαν στην στατιστική τους και τα high five!
Η νέα κατηγορία εμφανίστηκε, προκειμένου το επιτελείο να παρατηρήσει την συμπεριφορά των παικτών τους.
Οπως και να έχει, η διαδικασία των high five απαιτεί μπόλικο χρόνο. Οι οφθαλμοί μας έχουν αντικρίσει μερικές χορογραφίες, τόσο απαιτητικές και πολύπλοκες, με τους αθλητές να θυμούνται καλύτερα αυτές, παρά τα συστήματα της ομάδας του.
Οι περισσότερες ομάδες διαθέτουν τον δικό τους χορογράφο. Δουλειά του είναι να βρει τις σωστές κινήσεις, οι οποίες ταιριάζουν στον κάθε αθλητή. Και φυσικά να συμπεριλάβουν όλα τα μέλη της ομάδας, ακόμη και τους τραυματίες. Πολλές φορες, δε, έχει παρατηρηθεί στο παιχνίδι της χειραψίας να μπαίνουν φρουροί ασφαλείας, συνοδοί, βοηθοί προπονητές….
Πάρτε παράδειγμα τους Κλίβελαντ Καβαλίερς. Τη σεζόν 2012-2013 ο γκαρντ Ντάνιελ Γκίμπσον είχε επωμιστεί τον ρόλο του οργανωτή Και το είχε πάρει τόσο σοβαρά.
Ηταν εκείνος που περίμενε όλους τους συμπαίκτες του. Με τον καθένα και στην ίδια σειρά, έκανε διαδοχικές χειραψίες. Πολλά high five, μπόλικος χορός και συνέπεια.
https://www.youtube.com/watch?time_continue=23&v=Ve69ukLnfVs
Σε μία παλιότερη συνέντευξή του, στο SB Nation, ο Γκίμπσον είχε μιλήσει για την επιλογή της κάθε χορογραφίας: «Πρέπει να βρεις ποιος είναι ο κάθε παίκτης. Είναι αυτό το cool συναίσθημα, είναι η… γεύση του καθενός».
Τη χρονιά που οι Καβαλιερς, το 2016, κατέκτησαν το πρωτάθλημα, η ρουτίνα πριν από την έναρξη κάθε αγώνα συνεπείρε ολόκληρο το ΝΒΑ. Μία μορφή ενός σύντομου σόου, προτού εκκινήσει το πραγματικό.
Στο τέλος της σεζόν, οι παίκτες δήλωσαν πως είχαν περισσότερους από 100 συνδυασμούς. Και πως αυτή η διαδικασία τους κράτησε ενωμένους μέχρι το τέλος.
Για ένα χαμένο… κόλλα πέντε, κατά τη διάρκεια του αγώνα, έχουν καταγραφεί μερικά αστεία περιστατικά. Και άλλα, που δεν είναι καθόλου αστεία.
Μη νομίζετε, τα high five έχουν εξελιχθεί ακόμη περισσότερο. Τόσο πολύ που δεν μοιάζουν πια με απλά… κόλλα πέντε. Ο Ράσελ Ουέστμπρουκ, την τελευταία χρονιά που είχε μαζί του στην Οκλαχόμα τον Κέβιν Ντουράντ, το… έριξε στον χορό με παρτενέρ τον Κάμερον Πέιν. Είχε μία ρουτίνα ακόμη και με τον Ντουράντ. Ενώ για μία ηθελημένη παρέμβαση, από τον φόργουορντ του Ντάλας, Τσάρλι Βιλανουέβα, παραλίγο να ξεσπάσει καυγάς!
Ολα τα παραπάνω μοιάζουν (και ίσως να είναι) αχρείαστοι νεωτερισμοί. «Τα παλιά χρόνια δεν υπήρχαν χειραψίες και το μπάσκετ ήταν καλύτερο», μπορεί να υποστηρίξει κάποιος.
Για το δεύτερο θα συμφωνήσουμε. Για το πρώτο, όχι και τόσο.
Το 1994, οι Ιντιάνα Πέισερς, με τον Ρέτζι Μίλερ είχαν στήσει το δικό τους σόου πριν από κάθε αγώνα των πλέι οφ.
Στην αρχή της ρουτίνας έλειπε η χαρά και η διαδικασία έμοιαζε με εξαναγκασμό. Μετά από δύο τρεις κινήσεις, ο ρυθμός άλλαζε και στο τέλος ο Μίλερ άνοιγε τη φόρμα, μιμούμενος τους παλαιστές του (τότε) WWF.
Εκείνη τη σεζόν, οι Πέισερς έφτασαν μέχρι τους τελικούς της Ανατολής, χάνοντας στο 7ο παιχνίδι απο τους Νιου Γιορκ Νικς.
Η αλήθεια είναι πως η old school χορογραφία των Πέισερς παίρνει και αρκετό χρόνο. Το ΝΒΑ αποφάσισε να βοηθήσει – και συνάμα να συνετίσει – τους παίκτες.
Το 2012 και εξαιτίας της παρατεταμένης χορογραφίας των Καβαλίερς, πρόσφερε σε όλες τις ομάδες ένα διάστημα 90 δευτερολέπτων από τη στιγμή που τελειώνει η παρουσίαση και μέχρι να ξεκινήσει ο αγώνας. Σε αυτό μπορούν να κάνουν όσα high five προλαβαίνουν. Αν παραβιάσουν το χρονικό… παράθυρο και αντί να βρίσκονται στη θέση τους για το τζάμπολ, ακόμη χορεύουν, η ομάδα τους θα τιμωρηθεί με καθυστέρηση. Δύο καθυστερήσεις, σημαίνουν μία τεχνική ποινή.
Για το τέλος αφήσαμε μία άλλη εκδοχή των… χαιρετισμών. Με το ίδιο αποτέλεσμα. O βοηθός προπονητής του κολεγίου Γουίτμαν, Στέφεν Γκαρνέτ είχε καταγράψει από μία χειραψία για κάθε έναν από τους 15 παίκτες του ρόστερ!
