Ο Ντράζεν Πέτροβιτς είναι νεκρός. Σκοτώθηκε σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα, κάπου στο Μόναχο. Στις 7 Ιουνίου του 1993.
Βλακείες. Ο Ντράζεν ζει. Στο μυαλό μας. Στην καρδιά μας.
Κάθε 7η Ιουνίου γιορτάζουμε την ημέρα που… γεννιέται ξανά. Και ξανά.
Εκείνη η ημέρα είναι χαραγμένη στα πιο μαύρα ιστορικά κιτάπια. Αυτά που βαστάει με καμάρι ο Χάρος.
Ως το απότομο φινάλε σε μία ανολοκλήρωτη ραψωδία.
Ο «Πέτρο» είχε ξεκινήσει να τη συνθέτει χρόνια πριν.
Με δυσκολίες. Αμφισβήτηση. Σκληρή δουλειά. Και μπόλικο μπάσκετμπολ.
Πάντα με το δικό του τρόπο.
Με την ξεροκεφαλιά του.
Με την έπαρση του.
Με το μεγαλείο του.
Με τη φανέλα της Γιουσκοσλαβίας (Photo credit: @KosarkaExYugoslavia)
Μόνο που δεν υπολόγισε όλες τις δυσκολίες. Εκείνη της 7ης Ιουνίου αποδείχτηκε (και είναι) αξεπέραστη. Τον θάνατο δεν τον νίκησε κανείς. Αν και ο Ντράζεν μοιάζει να αντέχει στο πέρασμα του χρόνου. Να είναι κοντά μας.
Ο θάνατός του γιγάντωσε τον μύθο του. Τον έκανε αθάνατο. Και το όνομά του συνοδεύει κάμποσα «τι θα γινόταν αν;».
Αποτελέσματα στοίχημα μόνο με ένα κλικ
-Τι θα γινόταν αν ο Πέτροβιτς ζούσε και φορούσε τη φανέλα του Παναθηναϊκού;
-Τι θα γινόταν αν ο Πέτροβιτς αποφάσιζε να επιστρέψει στο NBA;
-Τι θα γινόταν η Εθνική Κροατίας υπό την καθοδήγησή του;
Αν ζούσε, θα ήταν 55 ετών. Κάτι μας λέει ότι το μπάσκετμπολ δεν θα το είχε κάνει στην άκρη.
Θα προκαλούσε όποιον έβρισκε στο διάβα του. Νεότερο, δυνατότερο, καλύτερο… Το τελευταίο ελέγχεται.
Ο Ντράζεν ήταν ο καλύτερος.
Το ήξερε. Και φρόντιζε να το δείχνει.
Απέναντι στους συμπαίκτες του. Απέναντι στον Νίκο Γκάλη. Απέναντι στον Μάικλ Τζόρνταν. Απέναντι σε όποιον γούσταρε.
Τους κοιτούσε στα μάτια. Χαμογελούσε με εκείνο το περίεργο και υποτιμητικό μειδίαμα. Και αντιδρούσε λες και αντιμετώπιζε τον μεγάλο αδελφό του, Αλεξάντερ, σε ένα από τα ατελείωτα μονά που σκάρωσαν τα βράδια στο γυμναστήριο της γειτονιάς τους.
Εκείνη η χαμογελαστή φωτογραφία του, όπου ήταν ξαπλωμένος σε έναν καναπέ, προλόγιζε τον ερχομό του στην Ελλάδα. Την είχε χρησιμοποιήσει το θρυλικό «Τρίποντο».
Μόνο που το σοκ ήταν τεράστιο. Την ίδια ώρα που το περιοδικό κυκλοφορούσε και οι ιστορίες μόλις ξεκινούσαν να δημιουργούνται, ο Πέτροβιτς έφευγε.
Γαλήνια. Ο θάνατος τον αντάμωσε στον ύπνο του.
Ένα βροχερό απόγευμα, κάπου στο Μόναχο.
Ντράζεν Πέτροβιτς για πάντα!
