Ο Μπεν Γκόρντον ζητάει βοήθεια. Ουρλιάζει γι’ αυτήν. Η καριέρα του στο NBA ολοκληρώθηκε μετά από 11 σεζόν. Έντεκα λαμπερές σεζόν. Τα καλύτερα του χρόνια τα έζησε στους Σικάγο Μπουλς (744 ματς καριέρας με 14.9 πόντους, 2.5 ασίστ, 2.5 ριμπάουντ).
Αυτό, πάει, τελείωσε. Τι ακολουθεί; Για τον Άγγλο γκαρντ το… σκοτάδι. Αϋπνία. Παράνοια. Και τάσεις αυτοκτονίας. Τάσεις είπαμε; Απόπειρα αυτοκτονίας.
Το γράμμα που έγραψε στην ιστοσελίδα «The Player’s Tribune» είναι ο ορισμός του ανατριχιαστικού.
Η απόπειρα να κρεμαστεί, οι σκοτεινές σκέψεις και όλα όσα συμβαίνουν στη ζωή του από τη στιγμή που το μπάσκετμπολ δεν ήταν εκεί για να καλύψει τις εμμονές του.
Τα τελευταία χρόνια ο Γκόρντον είχε διάφορα ζητήματα με τον νόμο, έχοντας συλληφθεί μερικές φορές για τη συμπεριφορά του. Αυτή του… λύκου, όπως αναφέρει στο κείμενό του.
«Στην καριέρα μου ήμουν ένα λύκος μεταμφιεσμένος σε πρόβατο. Τώρα που τελείωσε το μπάσκετ βγήκε ο λύκος»!
Διαβάστε ένα απόσπασμα από όσα έγραψε ο Γκόρντον:
«Υπήρξε μια περίοδος της ζωής μου που σκεφτόμουν να αυτοκτονώ κάθε μέρα για έξι σερί εβδομάδες.
Ανέβαινα στην ταράτσα του διαμερίσματος μου στις 4 το βράδυ και πήγαινα στην άκρη. Και μετά έτρεχα μπρος πίσω και το μόνο που σκεφτόμουν ήταν “θα το κάνω Μπεν. Θα δραπετεύσω από όλο αυτό”.
Αυτό συνέβη αμέσως μετά τον τελευταίο μου χρόνο στο NBA. Είχα χάσει την καριέρα μου, την ταυτότητά μου και την οικογένεια μου. Όλα συνέβησαν σχεδόν ταυτόχρονα. Είχα πάθει κατάθλιψη. Δεν έτρωγα, δεν κοιμόμουν. Και όταν λέω δεν κοιμόμουν, μιλάμε για ένα τελείως διαφορετικό επίπεδο αϋπνίας. Κάθε βράδυ, ξύπναγα την ίδια ώρα. Σαν ρολόι. Και τότε ήταν που εμφανίζονταν οι δαίμονες. Όταν είσαι ξύπνιος όλο το βράδυ κι έχει ησυχία και είσαι απλά μόνος σου με τις πιο βαθιές σου σκέψεις τότε είναι που το σκοτάδι σου παίρνει την ψυχή.
Τότε είναι που η παράνοια και το άγχος είναι μέσα σου.
Άρχιζα να έχω κρίσεις πανικού τόσο έντονες που με λύγιζαν. Ξέρετε πως ένιωθα. Κυριολεκτικά ένιωθα σαν να μου είχαν πετάξει έναν μαύρο μανδύα ο οποίος με έπνιγε. Όχι σωματικά. Έπνιγε την ψυχή μου. Και το μόνο που μπορούσε να κάνω για να βγάλω την πίεση ήταν να ξαπλώνω στο πάτωμα και να ουρλιάζω μέσα από τα πνευμόνια μου.
Σαν ζώο.
Εκείνη την στιγμή δεν ένιωθα ζωντανός πλέον. Ένιωθα ότι ζω στον κάτω κόσμο. Έλεγα “δεν μπορεί να είναι η πραγματική μου ζωή αυτή. Είμαι σαν νεκρός αλλά περνάω όλα αυτά τα συναισθήματα. Είμαι νεκρός ζωντανός”.
Δεν ήξερα τι λάθος μου συμβαίνει. Δεν είχα μιλήσει ποτέ σε ψυχολόγο στη ζωή μου. Η μόνη εξήγηση που είχα για τον πόνο που ένιωθα ήταν «Βιβλική». Σαν να είχα πεθάνει και είχα κολλήσει μεταξύ παραδείσου και κόλασης.
Πως σκατά το λύνεις χωρίς να μιλήσεις σε κανέναν;
Οπότε με έπιασε μανία να αυτοκτονήσω. Μία νύχτα οι κρίσεις πανικού ήταν τόσο άσχημες που το μόνο που ήθελα ήταν να δραπετεύσω. Σας λέω γίνεσαι ζώο.
Να δραπετεύσω, να δραπετεύσω, να δραπετεύσεω, να δραπετεύσω…
Πήγα κι αγόρασα ένα βαρύ σχοινί και το τύλιξα στον λαιμό μου. Πήρα και μια καρέκλα. Κρεμάστηκα στα αλήθεια.
Δραπέτευσα. Τόσο απλό.
Ένιωθα τις φλέβες στο κεφάλι μου έτοιμες να σκάσουν και τότε μου ήρθε η σκέψη. “Υο BG είσαι έτοιμος να πεθάνεις. Δεν θες να πεθάνεις. Δεν θες να αυτοκτονήσεις. Απλά θες να σκοτώσεις αυτό το άγχος. Θες να ζήσεις. Θες να ΖΗΣΕΙΣ”.
Όταν ήμουν παιδί είχα διέξοδο. Είχα μάθει να διοχετεύω όλη μου την ενέργεια στο μπάσκετ. Στο μπάσκετ η εμμονή δεν είναι αδυναμία. Το μπάσκετ επιβραβεύει την εμμονή.
Είναι αστείο γιατί η φήμη μου ως παίκτης ήταν τελείως διαφορετική από ότι συνέβαινε μέσα μου.
Εξωτερικά φαινόμουν τελείως κενός. Δεν έλεγα τίποτα. Μπορούσες να μου κάνεις ότι θες.
Μέσα μου όμως είχα ένα εκατομμύριο σκέψεις.
Είχα τη νοοτροπία ενός serial killer. Το μόνο που σκεφτόμουν ήταν να σε σφάξω. Ηταν βίαιο. Αλλά πρέπει να καταλάβεις ήμουν 1.85. Πάντα με προόριζαν ως 1.90 αλλά θα σας πω ένα μυστικό. Ήμουν 1.85 και εκεί έξω ήταν ο Κόμπι Μπράιαντ και ο Τόνι Αλεν να με μαρκάρουν. Ξέρεις πόσο δύσκολο είναι να παίζεις αντίπαλος με αυτούς και να είσαι 1.85; Πρέπει να είσαι 100% συγκεντρωμένο. Μεθοδικός, εμμονικός…
Το πρωί πριν από κάθε ματς, καθόμουν σε ένα ήσυχο δωμάτιο. Εκλεινα τα μάτια μου και προσομοίωνα και τα 48 λεπτά του αγώνα στο μυαλό μου. Κάθε του στιγμή. Το τζάμπολ, τα τάιμ αουτ, κάθε στιγμή.
Μετά έμπαινα στο γήπεδο και είναι η τέταρτη περίοδος και όλα είναι “κλειστά”. Έχουμε τάιμ άουτ κι εγώ είμαι κενός. Εάν με κοιτούσες θα σκεφτόσουν “είναι ηλίθιος αυτός ή βαριέται”.
Αλλά μέσα μου το μυαλό μου είχε πάρει φωτιά. Σκεφτόμουν να παίρνω την μπάλα στα χέρια μου, να σηκώνομαι, να αφήνω την μπάλα ήρεμα και boom. Μέσα. Κάθε φορά, κάθε σουτ.
Να σε “δολοφονώ”.
Ο ήσυχος Μπεν. Ο ήρεμος Μπεν.
Να σε “δολοφονώ”.
Οπότε αυτό που λέω είναι πως γίνεται να έχεις αυτή τη νοοτροπία για 30+ χρόνια της ζωής σου και ξαφνικά να τελειώνει η καριέρα σου. Σου μένει αυτός ο θυμός, αυτός ο πόνος, αυτός ο φόβος.
Στην καριέρα μου ήμουν ένα λύκος μεταμφιεσμένος σε πρόβατο. Τώρα που τελείωσε το μπάσκετ βγήκε ο λύκος. Τώρα δεν με νοιάζει να κουρευτώ, δεν με νοιάζει να ξυριστώ. Δεν με νοιάζει τίποτα άλλο εκτός από τις σκέψεις μέσα στο κεφάλι μου.
Κι αυτές οι σκέψεις γίνονται αϋπνία.
Η αϋπνία γίνεται παράνοια.
Η παράνοια γίνονται παραισθήσεις.
Τώρα μου απαγορεύουν τα ξενοδοχεία να μένω στον τελευταίο όροφο!
Τώρα οι παραισθήσεις γίνονται κρίσεις πανικού.
Για παράδειγμα θα περνάω δίπλα από τον θερμοστάτη στον σπίτι. Δείχνει 72 βαθμοί (σ.σ. φαρενάιτ).
72 βαθμοί.
Δεν γίνεται να μη το δω.
Τώρα μπήκα στην φυλακή των σκέψεων μου.
Θα πεθάνω στα 72!
Το μόνο που με έσωσε ήταν ότι με συνέλαβαν. Ναι όσο περίεργο κι αν ακούγεται. Με συνέλαβαν 4 φόρες μέσα σε 5 μήνες. Ειχα χάσει το μυαλό μου οπότε με τιμώρησαν με επιβαλλόμενη θεραπεία για 18 μήνες
ΘΕΡΑΠΕΙΑ βρε μαλ@κα!
Στην αρχή σκέφτηκα πως δεν είχε νόημα. Τι πρόκειται να σου πει μια λευκή γριά γι’ αυτό που περνάω. ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΜΟΥ ΠΕΙ ΤΙΠΟΤΑ.
Ε τελικά δεν μου είπε.
Για την ακρίβεια με το ζόρι μου είπε μια λέξη.
Αλλά έκατσα στην καρέκλα και δεν σταματούσα να μιλάω.
Και ξέρετε κάτι; Ενιωσα καλά. Κατέληξα να κάνω έξι μήνες θεραπεία. Οχι επειδή έπρεπε. Αλλά επειδή ήθελα.
Σας λέω την ιστορία μου γιατί ξέρω οτι υπάρχουν αθλητές εκεί έξω που χρειάζονται βοήθεια.
Και τους λέω “μην ανησυχείτε”
Βγείτε και ψάξτε για βοήθεια. Μην σκεφτείτε τι θα πουν για εσάς. Τι θα γράψουν τα social media.
Τα είχα ακούσει όλα.
“Ακουσες για τον Μπεν Γκόρντον. Αυτός τρελάθηκε…”
Ναι βρε μαλ@κα. Ισως να τρελάθηκα.
Αλλά δεν είμαι τρελός. Ειχα την στιγμή μου. Με βοήθησαν. Κι ακόμα δουλεύω κάποια πράγματα με τον εαυτό μου και τις σκέψεις μου. Υπάρχουν ακόμα τραύματα που δεν είμαι έτοιμος να τα πω στον κόσμο.
Αλλά για μένα αυτό είναι μια αρχή.
Ελπίζω να βοηθήσω κάποιους εκεί έξω. Εάν κάποιοι βλέπουν την ιστορία τους στην ιστορία μου μη κάνουν ότι έκανα. Βρείτε την θεραπεία.
Γιατί δεν είστε τρελοί.
Δεν είστε διαλυμένοι.
Είστε άνθρωποι, όπως όλοι μας…».
Διαβάστε ΕΔΩ ολόκληρο το γράμμα του
Κάντε follow στο Sportime
Κάντε like στην σελίδα του Sportime στο Facebook
Ακολουθήστε το Sportime στο Instagram