Οι καιροί αλλάζουν. Η νέα εποχή απαιτεί κάτι λαμπερό. Τα παλιά χρόνια οι πρωταθλητές σε κάποια αμερικανική λίγκα συμβιβάζονταν με μία αναμνηστική καρφίτσα. Αυτή θα… μαρτυρούσε, με το πέρασμα των ετών, πως μία ημέρα ο κάτοχός της ήταν πρωταθλητής.
Άλλες φορές η… πιστοποίηση περιελάμβανε ένα ρολόι. Από εκείνα που διέθεταν μία αλυσίδα. Και συνήθως κατέληγαν στην πλαϊνή τσέπη ενός κοστουμιού.
Σας το είπαμε και παραπάνω: οι καιροί αλλάζουν. Τα ρολόγια και τα κάθε λογής… μπιχλιμπίδια δεν αρμόζουν πια.
Η κουλτούρα των Αμερικανών επιβάλλει τα δακτυλίδια. Αυτά καθορίζονται ως μία μονάδα μέτρησης της επιτυχίας. Όχι μόνο στα σπορ, αλλά και και σε άλλους τομείς. Πάρτε για παράδειγμα τους απόφοιτους μιάς στρατιωτικής σχολής. Άπαντες λαμβάνουν από ένα δακτυλίδι. Το καμάρι τους…
Ας μιλήσουμε για το NBA. Και εκείνη τη νύχτα. Την πρώτη της σεζόν. Πριν το πρώτο τζάμπολ, υπάρχει η παρουσίαση των δακτυλιδιών στους πρωταθλητές. Η παγκόσμια υπόκλιση στους θριαμβευτές της προηγούμενης σεζόν. Διαδικασία γνωστή. Οι παίκτες είναι χαρούμενοι. Συμπεριφέρονται σαν μικρά παιδιά σε ένα κατάστημα παιχνιδιών τα Χριστούγεννα.
Ένα μόνιμο χαμόγελο έχει σχηματιστεί στο πρόσωπό τους. Σε λίγο θα λάβουν τα δικά τους διαπιστευτήρια. Μία γρήγορη απάντηση στην απρόσμενη και άβολη μελλοντική ερώτηση «τι έκανες μπαμπά όταν έπαιζες στο NBA;».
Εκείνο το βράδυ όλα είναι καλώς καμωμένα. Η πολυτελής θήκη ανοίγει. Και το πολύτιμο περιεχόμενό της αποκαλύπτεται. Η στιγμή που ένας αθλητής φορά το κόσμημά του, είναι εκείνη που τον κάνει και επίσημα πρωταθλητή.
Τι συμβαίνει, όμως, μέχρι να φτάσει εκείνη η στιγμή; Πως κατασκευάζονται αυτά τα αντικείμενα; Ποιες είναι οι ιστορίες που κρύβουν;
Οι απαντήσεις ακολουθούν. Μέσα από μερικές ιστορίες καθημερινής (και πανάκριβης) τρέλας.
Κάποιες ομάδες έχουν (παράλογες) απαιτήσεις. Αυτές θα πρέπει να ικανοποιηθούν. Αυτό το αναλαμβάνει η εκάστοτε εταιρία, η οποία έχει αναλάβει τη διεκπεραίωση της διαδικασίας.
Μερικές αφορούν την αναφορά συγκεκριμένων αριθμών. Άλλες θέλουν να τοποθετήσουν διάφορα στοιχεία στο δακτυλίδι τους.
Πάρτε για παράδειγμα τους Λος Αντζελες Λέικερς το 2010. Μέσα στα κοσμήματά τους υπάρχουν κομμάτια από τη μπάλα του 7ου (και τελευταίου) τελικού της σειράς με τους Μπόστον Σέλτικς.
Η εταιρία κατασκευής τους έλαβε το αίτημα. Και το πραγματοποίησε. Μαζί και με την προσθήκη της τρισδιάστατης μορφής κάθε παίκτη στο δικό του δακτυλίδι. Μία μορφή… ταυτοποίησης του κάθε κομματιού.
https://www.youtube.com/watch?v=naRk-sptQh8
Μη νομίζετε, οι Λέικερς δεν είναι οι μοναδικοί που θέλησαν κάτι παραπάνω. Το 2011 ο ιδιοκτήτης των Ντάλας Μάβερικς, Μαρκ Κιούμπαν, ζήτησε πολλά περισσότερα.
«Δώστε στους παίκτες ό, τι θέλουν», κόμπασε ο ζάμπλουτος Αμερικανός. Και η ευχή του έγινε πραγματικότητα. Με το αζημίωτο. Βλέπετε, το ΝΒΑ – όπως και οι υπόλοιπες λίγκες – καλύπτουν ένα συγκεκριμένο κόστος για κάθε δακτυλίδι.
Τα έξτρα… λούσα «βαραίνουν» την ομάδα. Δηλαδή τον ιδιοκτήτη.
Κάθε δακτυλίδι των πρωταθλητών του 2011 έχει 257 διαμάντια, τα οποία ξεπερνούν στα 10 καράτια! Τα 31 από αυτά σχηματίζουν έναν κύκλο γύρω από το έμβλημα της ομάδας. Ένα σύμβολο για την ενότητα.
https://www.youtube.com/watch?v=V_nWs_5Bhm8
Η σημειολογία στα δακτυλίδια είναι ισχυρή. Τίποτα δεν βρίσκεται εκεί στην τύχη.
Τα δακτυλίδια των Μαϊάμι Χιτ, το 2013, στο δεύτερο συνεχόμενο πρωτάθλημά τους, είναι γεμάτα από… σημάδια.
Κάτω από τα δύο, πια, τρόπαια – τα οποία είναι… τυλιγμένα από το σήμα των Χιτ – υπάρχει η λέξη «οικογένεια». Ο συμβολισμός είναι προφανής. Στην εσωτερική πλευρά υπάρχει χαραγμένο ακόμη ένα τρόπαιο «Λάρι Ο’ Μπράιαν», μαζί με το όνομα του κάθε αθλητή.
Οι λέξεις «back to back» συνοδεύουν την… αφιέρωση. Και μαζί τους το κινέζικο σύμβολο της λέξης «θυσία».
Μία αναφορά στην αρχή της περιπέτειες. Στο σημείο όπου γράφτηκε το πρώτο κεφάλαιο από το… βιβλίο εκείνη της σεζόν, την Κίνα. Εκεί όπου οι Χιτ ξεκίνησαν την προετοιμασία τους. Όσο για τη… θυσία; Μάλλον έχει οικονομικό αντίκτυπο, καθώς αφορά όλα όσα έχασαν τα μέλη των Χιτ, έχοντας συμφωνήσει σε μικρότερα, από αυτά που δικαιούνταν, συμβόλαιο, προκειμένου να έχουν την ευκαιρία να κατακτήσουν ένα πρωτάθλημα.
Όσο τα χρόνια περνούν, τα δακτυλίδια θα έχουν όλο και περισσότερα κρυμμένα μηνύματα.
Σε αυτά που πήραν στα χέρια τους οι παίκτες των Σαν Αντόνιο Σπερς το 2014, στην πλαϊνή πλευρά, υπήρχε μία αξίνα, η οποία έσπαγε μία πέτρα. Και μέσα από αυτή ξεπηδούσαν πέντε διαμάντια. Όσα και τα πρωταθλήματα του οργανισμού μέχρι τώρα.
Το… κρυφό μήνυμα αφορά τη φράση «χτυπώντας τον… βράχο» (σ.σ.: pounding the rock). Στην αμερικανική μπασκετική αργκό, σημαίνει τη δύναμη που δείχνει κανείς κυνηγώντας τη μπάλα για μία ακόμη κατοχή.
Οι Σπερς επέλεξαν να σκαλίσουν στην εσωτερική πλευρά τη φράση «good to great». Σε μία ελεύθερη μετάφραση, είναι εμπνευσμένη από το πάθημα της τελευταίας σεζόν και της απώλειας του τίτλου από το Μαϊάμι. Και πως ήταν ικανοί να ξεπεράσουν εκείνο το συμβάν και να στεφθούν ξανά πρωταθλητές.
Το… παιχνίδι των κατασκευαστών
Οι εταιρίες που αναλαμβάνουν την κατασκευή των δακτυλιδιών είναι αρκετές. Και αλλάζουν κατά καιρούς.
Η… διαμάχη είναι μεγάλη. Και απαιτεί κόπο και χρήμα για να πειστεί η εκάστοτε Λίγκα να παραδώσει την ευθύνη της κατασκευής σε μία εταιρία.
Τούτη την εποχή, το… κουμάντο έχει η Baron, η οποία φυσικά και ειδικεύεται στην κατασκευή (κάθε λογής) δακτυλιδιών για πρωταθλητές.
Αυτή η εταιρία είναι πίσω από τα νέα… καμάρια των Γκόλντεν Στέιτ Γουόριορς. Τα πρώτα που διαθέτουν διπλή όψη στο πάνω μέρος. Και μία κρυφή αφιέρωση στο μέσα μέρος!
Το κόστος είναι μεγάλο. Ενα από αυτά κατέληξε – το 2015 – στο Δημαρχείο του Οκλαντ, ως δώρο. Σύμφωνα με έναν εκτιμητή, η αξία του ανέρχεται στις 13.500 δολάρια!
[vc_row][vc_column width=”2/3″][td_block_14 custom_title=”SUNDAY’S FILES” tag_slug=”sunday-s-files” limit=”6″ tdc_css=””][/vc_column][vc_column width=”1/3″][td_block_7 custom_title=”SPORTMINUTE” category_id=”90″ limit=”7″][/vc_column][/vc_row][vc_row][vc_column][/vc_column][/vc_row]