Ο Άρης πήγε πάλι κόντρα στη «λογική» των αριθμών, της ψυχολογίας και του ίδιου του αθλήματος

Η μυθική επιστροφή πέτυχε ο Άρης με «αυτοκρατορικό» Τολιόπουλο επί του ΠΑΟΚ, ήρθε να προστεθεί στα… πράματα και θάματα που έχουμε δει φέτος από την ομάδα του Γιάννη Καστρίτη. Κάθε φορά και υπό πιο δύσκολες συνθήκες κόντρα στη «λογική» του ίδιου του αθλήματος.

Σίγουρα η νίκη επί του Παναθηναϊκού και μάλιστα μέσα στο «Νίκος Γκάλης» ξεχωρίζει λόγω του μπάτζετ και της δυναμικής του αντιπάλου, ωστόσο και η νίκη επί του ΠΑΟΚ έχει τη δικιά της ιδιαίτερη αξία.

Ο Άρης νίκησε σε ένα παιχνίδι που έμεινε πίσω ακόμη και με 19 πόντους, που χρειάστηκε να κάνει δύο επιστροφές (η πρώτη στις αρχές του τρίτου δεκαλέπτου έμεινε ημιτελής), που δεν είχε έναν εκ των βασικό του σκόρερ (Γκάλινατ) και που έχασε και τον βασικό του σέντερ (Σόουζα) στην πορεία του ματς.

Σε αυτά προσθέστε τις 10 χαμένες βολές, τα 10 περισσότερα επιθετικά ριμπάουντ (18-8 ο απολογισμός) και τα 15 συνολικά «σκουπίδια» του αντιπάλου του (43-27).

Ο τρόπος που διαχειρίστηκε τις καταστάσεις είναι εντυπωσιακός. Σε όλο το παιχνίδι ο Άρης σου δίνει την εντύπωση οτι κάνει συνεχώς λάθη (αρκετά εκ των οποίων «χαζά»), εν αντιθέσει με τον ΠΑΟΚ που σου δίνει την εντύπωση ότι είναι προσηλωμένος, πιο εύστοχος και πιο αποτελεσματικός. Και τελικά βλέπεις τη στατιστική και διαπιστώνεις οτι ο αυτοκράτορας έχει υποπέσει σε 14 λάθη και έχει υποχρεώσει τον αντίπαλό του σε 18!

Κάτι που εξηγείται εν τέλει με τα όσα πέτυχε στις δύο «επιστροφές» του και ειδικά στην τελευταία, όταν με μόλις 6:09 στη διάθεσή του επέστρεψε από το 15 (64-49). Στα δύο αυτά διαστήματα πέτυχε τα περισσότερα από τα συνολικά 13 κλεψίματά του, έκανε τις περισσότερες από τις 6 συνολικά τάπες του (οι δύο τελευταίες έκριναν και το παιχνίδι στην τελευταία επίθεση του αγώνα) και χρησιμοποίησε έξυπνα τα φάουλ του.

Με το τελευταίο εννοώ το εξής. Παρά το γεγονός ότι ο Άρης ήταν αρκετά φορτωμένος με φάουλ από το ημίχρονο, θα παρατήρησε κανείς ότι στις αρχές της τρίτης περιόδου οι παίκτες του Καστρίτη πήγαιναν δυνατά στις επαφές. Και μάλιστα σε σημεία του γηπέδου που δεν υπήρχε απειλή ώστε να δεχτούν κάποιο καλάθι.

Έτσι οι κιτρινόμαυροι έφτασαν πολύ γρήγορα τα 3-4 φάουλ κάνοντας αρκετούς οπαδούς τους να αναρωτηθούν «γιατί κάνουμε φάουλ σε στιγμές που δεν χρειάζεται και κοντεύουμε να στείλουμε τον ΠΑΟΚ στο μπόνους των βολών μέσα στα πρώτα 2-3 λεπτά του τρίτου δεκαλέπτου;».

Προσωπική μου άποψη ήταν για να εκνευρίσουν τον αντίπαλο, όπως και τελικά το πέτυχαν όταν επιτεύχθηκε η πρώτη επιστροφή όταν ο Θεός του πολέμου μείωσε στο 45-40. Με μερικά έξυπνα φάουλ, εικάζω οτι ο Καστρίτης ήθελε να βγάλει τον δικέφαλο από την «άνεση» του έστω και αν ήξερε οτι η ομάδα του θα φορτωθεί κι άλλο με αυτά.

Εν τέλει αποδείχθηκε σωστή τακτική. Γιατί έστω κι αν οι παίκτες του Τακιανού αντέδρασαν στην πρώτη επιστροφή ξαναχτίζοντας διαφορά, τελικά με τη δεύτερη επιστροφή του Άρη η φθορά στην ψυχολογία του ΠΑΟΚ είχε επιτευχθεί και έτσι ολοκληρώθηκε μια ακόμη επική ανατροπή.