Ο Άρης δεν κατάφερε να προκριθεί επί της Γουλβς, χάνοντας με 83-72, όμως ο αποκλεισμός από μια διοργάνωση όπως το FIBA Europe Cup, συνιστά μικρό κακό.
Επειδή είδα πολλά αρνητικά σχόλια στο διαδίκτυο για την εικόνα της ομάδας, θα πω ότι δεν συμφωνώ απόλυτα. Στο πρώτο του επίσημο δείγμα ο Άρης έδειξε θετικά δείγμα σε γενικές γραμμές.
Ήταν καλύτερος από την αντίπαλό του στο πρώτο ημίχρονο, άντεξε ως και το τρίτο δεκάλεπτο και εν τέλει λύγισε στο τέταρτο. Απέναντι όμως σε μια πολύ πιο έμπειρη και πολύ πιο ακριβή ομάδα. Έστω αν και αυτή η Γουλβς δεν ήταν δα και φόβητρο.
https://youtu.be/9FooTh_D8jo
Ο Γιάννης Καστρίτης φτιάχνει μια ομάδα ενδιαφέρουσα, ακόμη πιο αθλητική από πέρσι, η οποία όταν βρει χημεία και αυτοματισμούς και εμφανίσει ένα πιο συμπαγές πρόσωπο αμυντικά, μπορεί να παίξει καλό μπάσκετ.
Κάποια παιδαριώδη, αβίαστα λάθη, κάποια κενά στην άμυνα και κάποιες ολιγωρίες μπορούν να διορθωθούν.
Από την άλλη όμως πρέπει να καταδείξουμε και τις αδυναμίες που υπάρχουν. Και είναι «χτυπητές».
Οι μόλις 9 ασίστ (κι απο αυτές οι 3 ήταν από τον Σιδηροηλία) που μοίρασε ο Άρης σε ένα παιχνίδι ανοιχτό, που έφτασε τους 80 πόντους, προβληματίζουν. Η έλλειψη καθαρού πλέι μέικερ, είναι εμφανής. Πέρσι υπήρχε ο Κάουαν που παρότι δεν ήταν καθαρόαιμος άσος έκανε αρκετά καλά τη δουλειά αυτή.
Τολιόπουλος, Νότε και Χάγκινς έχουν στοιχεία από πλέι μέικερ όμως όλοι τους είναι πολύ περισσότερο «2άρια». Ακόμη και ένας Πουλιανίτης θα μπορούσε να ισορροπήσει κάπως την κατάσταση.
Το ευτύχημα είναι ότι ο Τζέι Ντι Νότε μπορεί να καλύψει τους πόντους που έβαζε ο Χάνλαν, ίσως και να σκοράρει ακόμη περισσότερο. Από την άλλη ο ταλαντούχος Αμερικανός δεν διαθέτει τον «ευρωπαϊκό» τρόπο παιχνιδιού και την εμπειρία του συμπατριώτη του. Αν ο Καστρίτης τον βάλει σε «καλούπι» τότε μπορεί να αποτελέσει σημαντικό «όπλο».
Επιπλέον υπάρχουν και οι Χάγκινς, Τολιόπουλος που συνολικά θα προσφέρουν περισσότερους πόντους και καλύτερο περιφερειακό σουτ από τους περσινούς άσους και γκαρντ που διέθετε ο «Αυτοκράτορας».
Από εκεί και πέρα λείπει επίσης ένας ποιοτικός σμολ φόργουορντ που να ξεκινάει μπροστά από τον Σχίζα και να αποτελεί συνδετικό κρίκο της γραμμής των γκαρντ με εκείνη των ψηλών. Έστω κι ένας λίγο καλύτερος του Λόκετ που να βγάζει σκληράδα, να παίρνει ριμπάουντ και να μπορεί να βάλει κάνα σουτ.
Στη γραμμή ψηλών, υπάρχει ο Βασίλης Καββαδάς, που αποτελεί προσθήκη που δεν υπήρχε πέρσι, καθότι και έμπειρος και Έλληνας. Ακόμη και σε όχι καλή μέρα (όπως κόντρα στη Γουλβς) είδατε ότι αποτέλεσε σημείο αναφοράς στη ρακέτα στο Β’ μέρος και ουσιαστικά κρατούσε μόνος του τον Άρη.
Από την υπόλοιπη φροντ λάιν όμως, είναι εμφανές ότι λείπει ένας ακόμη ψηλός που να σκοράρει. Κανείς δεν περιμένει ο Άρης να έβρισκε μια μηχανή πόντων όπως ο Κέλι, όμως το δείγμα κόντρα στη Γουλβς τουλάχιστον, φανέρωσε ένδεια στον συγκεκριμένο τομέα.
Από την άλλη οι Σανογκό και Γκούντγουιν (μαζί και με τον Καββαδά) εγγυώνται τουλάχιστον για μαχητικότητα και σκληράδα κοντά στο καλάθι, ενώ ο άπειρος Χόρκλερ είναι κάτι ενδιάμεσο σε πάουερ φόργουορντ και σέντερ που μπορεί και να σουτάρει.
Ας δούμε πως θα ολοκληρωθεί το ρόστερ, όμως το σίγουρο είναι πως ο Καστρίτης έχει αρκετή δουλειά μπροστά του. Ο νεαρός κόουτς θα πρέπει να βάλει τους νέους παίκτες του (η πλειοψηφία των οποίων νεαροί σε ηλικία και «άγουροι») σε ένα ευρωπαϊκό «καλούπι» ώστε να πάρει το καλύτερο δυνατό.
Πέρσι το κατάφερε από ένα σημείο και μετά και είδαμε και καλό μπάσκετ. Φέτος ίσως τα πράγματα να είναι πιο δύσκολα και να χρειαστεί περισσότερος χρόνος. Ταλέντο και αθλητικότητα όμως υπάρχουν και μένει να δούμε τον «Θεό του πολέμου» να γίνεται σύνολο και να κρίνουμε ασφαλέστερα…